หรุ่ยเอ๋อร์เริ่มตระหนักได้ทันทีหลังจากฟังคำอธิบายของเหลิ่งหยุน เธอจำได้ว่าห้องทั้งสองด้านของโถงทางเดินเป็นห้องพักสำหรับผู้มาเยือนสำนักในอดีต
มันเป็นความจริง การไม่ปล่อยให้คนเหล่านี้เข้าไปยังส่วนภายในของสำนักเป็นการป้องกันที่ดีเยี่ยมเพื่อไม่ให้ผู้อื่นเข้ามาและแอบแฝงเจตนาร้ายต่อสำนัก
เหลาหลิ่วถอนหายใจขณะมองไปที่ประตูหินบานใหญ่ “นี่คือพระราชวังสุ่ยเซียนที่แท้จริง อันตรายที่เราพบก่อนหน้านี้นั้นไม่สำคัญเลย ความท้าทายที่แท้จริงเริ่มขึ้นแล้ว!”
เฉินผิงเองก็รับรู้ได้เช่นกัน อันตรายที่แท้จริงอยู่ในพระราชวังสุ่ยเซียนง และวงแหวนอาคมที่พวกเขาพบก่อนหน้านี้ก็เป็นเพียงการขัดขวางเล็กน้อยของด่านหน้าเท่านั้น
"เปิดประตู!" ถงโหย่วไฉโบกมือสั่งให้คนของเขาผลักประตู
“มีบางอย่างผิดปกติ! อย่าเพิ่งเปิดประตู” เฉินผิงห้ามพวกเขา
“หึ! มันเป็นเพียงประตูหิน มันจะมีอะไรผิดปกติได้ล่ะ? เดี๋ยวก่อน หรือว่าแกอยากจะเป็นคนเปิดมันเอง เพื่อที่แกจะได้แจกจ่ายสมบัติอีกครั้งเมื่อแกพบมัน? อย่าเสแสร้งดีกว่า ฉันรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของแกหมดแล้ว...” ถงโหย่วไฉเย้ยหยัน จากนั้นเขาก็กล่าวกับสาวกของสำนักเฟิงเหลยสองคนว่า "อย่าสนใจเขา เปิดประตูเดี๋ยวนี้”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...