หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2215

เฉินผิงมองไปที่ถงโหย่วไฉและพูดด้วยรอยยิ้ม “เอาล่ะ ผมชนะแล้ว ต้องขอบคุณคุณถงแห่งสำนักเฟิงเหลยสำหรับเรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นผมคงไม่สามารถทำลายวงแหวนอาคมได้เร็วขนาดนี้”

ถงโหย่วไฉตกตะลึงจนแทบพูดไม่ออก "ฉัน? ทำไมแกต้องขอบคุณฉันด้วย”

เหลาหลิ่วและคนอื่นๆ ก็ไม่เข้าใจว่าเฉินผิงหมายถึงอะไร ทำไมสำนักเฟิงเหลยถึงมีส่วนเกี่ยวข้องการทำลายวงแหวนอาคม

“แน่นอนว่าต้องขอบคุณคุณ! ถ้าคุณไม่สั่งให้ลูกน้องของคุณบังคับให้เปิดการทำงานของวงแหวนกับดักสังหาร ด้วยวิธีนั้นทำให้พลังงานของมันหมดไป ผมคงไม่ทำลายมันอย่างรวดเร็วเช่นนี้!” เฉินผิงพูดด้วยรอยยิ้มพอใจเล็กน้อย “แม้ว่าจะมีวงแหวนกับดักสังหารอยู่ภายในอาคมนี้ แต่พลังของมันก็อ่อนลงอย่างต่อเนื่องในช่วงหลายปีที่ผ่านมา จากนั้น คุณให้คนของคุณทำลายมันและกระตุ้นการทำงานของวงแหวนกับดักสังหาร ซึ่งจะทำให้พลังงานที่เหลืออยู่หมดไป! นั่นทำให้งานของผมง่ายขึ้นมาก และที่สำคัญที่สุดคือ ผมไม่ต้องกังวลว่าจะได้รับบาดเจ็บเลยด้วยซ้ำ...”

เมื่อถึงตอนนั้น ใบหน้าของถงโหย่วไฉก็เคร่งเครียดและบูดบึ้ง

บัดซบ! ฉันให้คนของฉันเปิดประตูหินก่อนเพราะฉันต้องการได้เปรียบ... ใครจะรู้ว่ามันจะทำให้เฉินผิงได้เปรียบแทน?

เมื่อได้ยินคำอธิบายของเฉินผิง เหลาหลิ่วและเหลิ่งหยุนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา อย่างไรก็ตาม พวกเขารู้ดีว่าชายหนุ่มพูดเพียงเพื่อต้องการสร้างความไม่พอใจต่อถงโหย่วไฉ

เขาไม่เคยต้องการความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายเพื่อทำลายวงแหวนอาคม แต่ถ้าเขาไม่ต้องการบอกเหตุผลที่แท้จริง เหลาหลิ่วและเหลิ่งหยุนก็รู้ว่าจะเป็นการดีกว่าที่จะสอบถามเพิ่มเติมทีหลัง

“เข้าไปข้างในกันเถอะ...” เฉินผิงพูด รอยยิ้มยกขึ้นที่มุมปากเมื่อเห็นว่าถงโหย่วไฉกระวนกระวายเพียงใด

เขาพาทุกคนตรงเข้าไปในพระราชวังสุ่ยเซียนอย่างไร้ความกังวง

หลังจากเสียหน้า ถงโหย่วไฉไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินตามหลัง

หลังจากก้าวผ่านประตูหิน พวกเขาได้รับการต้อนรับด้วยจัตุรัสขนาดใหญ่ที่มีเสาหินสิบแปดต้น ไม่เพียงเสาแต่ละต้นจะแกะสลักอย่างวิจิตรด้วยมังกรเท่านั้น แต่การออกแบบยังแตกต่างกันอีกด้วย

แม้ว่าทุกคนในกลุ่มจะเป็นนักสู้ชั้นยอด แต่คลื่นความเย็นของพลังงานลบที่พัดผ่านพวกเขาอย่างต่อเนื่องก็ส่งความหนาวเย็นไปถึงสันหลัง

“พระราชวังสุ่ยเซียนบ้าบออะไรกัน ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันเสียคนไปโดยเปล่าประโยชน์!” ถงโหย่วไฉบ่นออกมาด้วยความโกรธ

เหลิ่งหยุนขมวดคิ้วเช่นกัน “มันไม่สมเหตุสมผลเลย พระราชวังสุ่ยเซียนจะมีความใหญ่แค่นี้ได้ยังไงกัน? ที่สำคัญกว่านั้น ทำไมมันถึงว่างเปล่า?”

ทันใดนั้น เหลาหลิ่วก็โน้มตัวไปข้างหน้าและกระซิบข้างหูของเฉินผิงว่า “คุณเฉิน คุณไม่คิดว่าตำแหน่งของเสาทั้งสิบแปดต้นนั้นดูแปลกๆ ไปหน่อยเหรอ? มันดูคล้ายกับวงแหวนอาคมเลย...”

หลังจากพิจารณาที่เสาหินแล้ว เฉินผิงก็เข้าไปใกล้เสาต้นหนึ่งและลูบไล้มันอย่างอ่อนโยน

ทันทีที่เขาสัมผัส แก่นมังกรในตัวเขาเกิดการเคลื่อนไหว ส่งผลให้เสาหินเปล่งรัศมีจางๆ จากข้างใน

เพียงไม่นาน ดวงตาของมังกรที่แกะสลักบนเสาก็เริ่มเปล่งแสงออกมา