หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2216

เมื่อเห็นมังกรเรืองแสง ทุกคนก็ยิ่งรู้สึกตึงเครียด ไม่มีใครรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น พวกเขากลัวว่าการกระทำของเฉินผิงอาจเปิดถูกกลไกการทำงานของวงแหวนอาคมเข้าอีก

ตรงกันข้าม เฉินผิงกลับดูไม่มีความกังวลเลยแม้แต่น้อย หลังจากเห็นมังกรส่องแสงสว่างขึ้น เขารีบหันกลับไปแตะที่เสาอีกต้น

แน่นอนว่าดวงตาของมังกรบนเสานั้นก็เริ่มเปล่งแสงออกมาเช่นกัน

ด้วยเหตุนี้ เฉินผิงจึงรีบวิ่งไปแตะเสาที่เหลือ

ทั่วทั้งพื้นที่ก็เต็มไปด้วยแสง และร่างของมังกรก็ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นกลางอากาศ

ทุกคนต่างตกตะลึงเมื่อเห็นมังกรตัวใหญ่

ตู้ม!

วินาทีต่อมา ทั้งจัตุรัสสั่นสะเทือน ประตูหินที่อยู่ข้างหลังพวกเขาก็ปิดลงแทบจะในทันที

นั่นเท่ากับว่า ที่แห่งนี้ไม่มีทางออกหรือหลบหนีอีกต่อไป

“แกกำลังทำบ้าอะไรของแกวะ เฉินผิง? แกกำลังคิดจะฆ่าพวกเราทุกคนหรือไง?” ถงโหย่วไฉตะโกน

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่สนใจคำพูดของเขา เขาเอาแต่จ้องไปที่มังกรอย่างงุนงงก่อนจะลอยตัวขึ้นจนดวงตาของเขาและของมังกรจ้องประสานกัน

เขาค่อยๆ ยื่นมือออกไปหวังจะสัมผัสมังกร แต่ยังไม่ทันที่เขาจะทำสำเร็จ สัตว์ร้ายก็ส่งเสียงคำรามดังสนั่นและระเบิดพลังอันรุนแรงใส่เขา

เฉินผิงลอยกระเด็นออกมาทันทีราวกับตุ๊กตาผ้า ร่างของเขากระแทกกับกำแพงหินและล้มลงกับพื้น

"คุณเฉิน...” หรุ่ยเอ๋อร์เรียกชื่อเฉินผิงขณะที่เธอวิ่งไปหา เธอเห็นเลือดไหลลงมาจากมุมปากของเขา

ทุกคนรู้ดีว่าร่างกายของเฉินผิงนั่นแข็งแกร่งเพียงใด แต่แค่เสียงคำรามจากมังกรกลับสร้างความเสียหายให้กับเขามากมายถึงเพียงนี้

แม้ว่าความวิตกกังวลจะเพิ่มขึ้น แต่ถงโหย่วไฉ เหลิ่งหยุนและคนอื่นๆ ในกลุ่มก็ตื่นตัวมากขึ้นเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะปลอดภัยจากมังกร

จัตุรัสสั่นสะเทือนรุนแรงยิ่งขึ้น จนเสาหินทั้งสิบแปดต้นเริ่มพังทลายลงทีละต้น

แม้พวกเขาจะพยายามแค่ไหน พวกเขาก็ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าควรตามเฉินผิงไปหรือไม่

หัวใจของพวกเขายังคงสั่นระรัวหลังจากเผชิญหน้ากับมังกรยักษ์ และพวกเขารู้สึกกลัวแทบตายว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากถูกสิ่งมีชีวิตนั้นลากลงไปในอุโมงค์ ไม่มีทางที่พวกเขาจะเอาชีวิตรอดได้

“เหลิ่งหยุน ทำไมแกไม่เข้าไปล่ะ?” ถงโหย่วไฉถาม

“แล้วทำไมคุณไม่เข้าไปล่ะ?” เหลิ่งหยุนถามกลับ

“ดูสิว่าอุโมงค์นี้มันน่ากลัวแค่ไหน ถ้ามันเต็มไปด้วยกับดักและวงแหวนอาคมละก็ เราคงไม่มีทางหนีรอดไปได้! นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันคิดว่า จะเป็นการดีกว่าถ้าเราจะคิดให้รอบคอบกว่านี้” ถงโหย่วไฉตอบ

“คุณไม่ใช่คนเดียวหรอกนะที่กลัวตาย...” เหลิ่งหยุนพึมพำในขณะที่กลอกตาไปที่ถงโหย่วไฉ “งั้นพวกเราก็รอดูไปก่อน ฉันยังไม่ได้ยินอะไรเลย ปล่อยให้พวกเขาเสี่ยงต่อไปก่อน...”

หลังจากรออยู่พักหนึ่งและตระหนักว่าไม่มีอันตรายใดในอุโมงค์ ในที่สุดถงโหย่วไฉและเหลิ่งหยุนก็ตัดสินใจเข้าร่วมกับทีมของพวกเขา

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงยังคงเป็นผู้นำทางโดยมีหรุ่ยเอ๋อร์และเหลาหลิ่วตามไปติดๆ แม้ว่าอุโมงค์จะเล็กและคับแคบ แต่ทุกคนก็รู้สึกขอบคุณที่ไม่มีกับดักและวงแหวนอาคมใดๆ