หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2217

อย่างไรก็ตาม ไม่นานอุโมงค์ข้างหน้าเฉินผิงก็กระจายตัวออก เป็นทางเดินที่มีลักษณะคล้ายกันสามเส้นทางปรากฏขึ้น ทำให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากจะตัดสินใจ

เห็นได้ชัดว่าหนึ่งในสามเส้นทางนั้นปลอดภัย ในขณะที่อีกสองส้นทางที่เหลือจะต้องเต็มไปด้วยอันตรายอย่างแน่นอน

แต่เขาก็ไม่อาจรู้ได้ว่าเส้นทางใดคือเส้นทางที่ปลอดภัย

เฉินผิงมองดูเส้นทางทั้งสามอย่างถี่ถ้วน ไม่เพียงแต่ไม่มีอะไรบนผนังหินเรียบเท่านั้น แต่รูปร่างของพวกมันยังเหมือนกันอีกด้วย มันเป็นทางเลือกที่ยากจะตัดสินใจ

ขณะที่เฉินผิงและคนอื่นๆ กำลังลังเล เหลิ่งหยุนและถงโหย่วไฉก็ไล่ตามมาทัน

พวกเขาตกตะลึงเมื่อเห็นทางเดินทั้งสามข้างหน้าและไม่รู้ว่าจะต้องไปทางไหน

“เราควรทำยังไงดีล่ะ?” ถงโหย่วไฉถามพร้อมขมวดคิ้ว

ทุกคนต่างไม่สนใจเขา เมื่อเฉินผิงหลับตาลงเล็กน้อย สายฟ้าแห่งปราณสัมผัสสามดวงพุ่งออกมาจากร่างกายและตรงเข้าไปยังทางเดินทั้งสาม

อย่างไรก็ตาม เส้นทางนั้นยาวมากเสียจนปราณสัมผัสของเฉินผิงไม่อาจพบความแตกต่างระหว่างพวกมันได้เลย แม้จะส่งพลังออกไปไกลหลายไมล์ก็ตาม

ในขณะนั้นเอง เหลิ่งหยุนหยิบเข็มทิศธรณีออกมา เขากัดนิ้วและปล่อยให้เลือดหยดลงบนเข็มทิศ

ทันใดนั้น เข็มทิศธรณีก็ส่องแสงสว่างเป็นสีแดง เข็มของมันเริ่มสั่นสะท้าน

มันค่อยๆ หมุนและหยุดอย่างช้าๆ ก่อนจะชี้ไปที่ทางเดินด้านซ้าย

เหลิ่งหยุนเก็บเข็มทิศธรณีและพูดกับเฉินผิงด้วยรอยยิ้มว่า “เฉินผิง เส้นทางซ้ายคือทางที่ถูกต้อง คุณอยากมากับฉันมั้ย?”

เมื่อไม่ได้รับคำตอบใดๆ จากเฉินผิง เขาจึงนำผู้ใต้บังคับบัญชาเข้าไปในช่องทางเดินด้านซ้ายสุด

เมื่อเห็นเช่นนั้น ถงโหย่วไฉรีบวิ่งตามไปทันที

“คุณคิดจะทำอะไร ถงโหย่วไฉ?” ถามเหลิ่งหยุนอย่างเขาเย็นชา

“เหลิ่งหยุน ถ้าเราอยู่ด้วยกัน เราสามารถดูแลกันและกันได้หากมีอะไรเกิดขึ้น ไม่ต้องกังวล! ฉันจะให้แกเลือกก่อนหากเราหาของวิเศษเจอ” ถงโหย่วไฉพูดอย่างสบายใจ พลางถ่อมตัวต่อหน้าเหลิ่งหยุน

เขารู้ดีว่าไม่ว่าเขาจะมีพลังมากเพียงใด เขาจะยังคงติดกับอยู่หากเขาไม่รู้จักศาสตร์เวทในสถานที่เช่นนี้

จอมขมังเวทย์ที่เขาพามาด้วยนั้นเป็นเพียงเศษสวะ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตามหลังเหลิ่งหยุนอย่างยอมจำนน

ยกเว้นข้อเท็จจริงเพียงอย่างเดียวคือไม่มีมนุษย์อาศัยอยู่ที่นั่นเลย ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ต่างจากภาพของหมู่บ้านอมตะที่เหลาหลิ่วเสกไว้

“ที่นี่ช่างงดงามมาก...” หรุ่ยเอ๋อร์อุทานขณะมองไปยังทิวทัศน์เบื้องหน้า

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่หยุดชื่นชมทิวทัศน์ เขากลับเดินตรงไปที่ลำธารและเอามือสัมผัสผิวน้ำอย่างแผ่วเบา

ความตื่นเต้นปรากฏขึ้นไปทั่วใบหน้าของเขาโดยพลัน

น้ำในลำธารเหมือนกับน้ำในบ่อน้ำผุแห่งการฟื้นฟูไม่มีผิด

บางทีน้ำจากน้ำพุแห่งการฟื้นฟูอาจมาจากลำธารนี้

เฉินผิงตัดสินใจมองหาแหล่งที่มาของลำธาร เขาต้องการค้นหาว่าอะไรที่ทำให้น้ำนี้มีพลังพิเศษเช่นนี้

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เฉินผิงและคนอื่นๆ เตรียมจะมุ่งหน้าไปทางต้นน้ำ พวกเขาเห็นเหลิ่งหยุนและถงโหย่วไฉเดินผ่านมา

เมื่อพิจารณาจากท่าทางและอาการบาดเจ็บของพวกเขา เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเพิ่งผ่านพ้นการต่อสู้ครั้งใหญ่มา