“ต้าหู้ฝา ถึงแม้ว่าพฤกษาสื่อวิญญาณจะต้นไม่สูงนัก แต่พวกเราก็ไม่เคยเก็บผลสื่อวิญญาณมาก่อน พวกเราก็เลยไม่รู้ว่าจะเก็บมันยังไงดี” เหลิ่งหยุนกล่าวขึ้น
“ผมก็ไม่เคยเห็นอะไรพรรค์นี้มาก่อนเหมือนกัน แต่พวกเราลองส่งคนไปเก็บมาสักลูกก็ได้นี่!” ต้าหู้ฝาตอบ
เขาคิดว่าพฤกษาสื่อศักดิ์สิทธิ์น่าจะถูกสะกดเอาไว้ไม่ว่าทางใดทางหนึ่ง การเก็บผลสื่อวิญญาณไม่ใช่งานง่ายๆ เลยและถ้าหากพวกเขาบังเอิญไปแตะต้องผนึกสะกดเข้า อาจจะทำให้ถึงตายเลยก็ได้
“เอาล่ะ พวกเราจะลองส่งคนไปลองดูก่อน” ถงโหย่วไฉเอ่ยขึ้นพลางรับข้อเสนอของต้าหู้ฝา
ผู้พิทักษ์ชี้ไปที่เหล่าหลิวแล้วพูดว่า “ไปเอามาสักลูกนึงสิ”
เหล่าหลิวผู้นี้ทรยศหักหลังสำนักเฝินเทียนและต้าหู้ฝาก็ยังไม่ได้ลงทัณฑ์เขาเลย ดังนั้นจึงได้โอกาสที่จะส่งเขาไปปฏิบัติภารกิจ
เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเหล่าหลิวพลันเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม เขารู้ว่าผลสื่อวิญญาณไม่ใช่สิ่งที่จะสามารถเก็บมาได้ง่ายๆ
แต่ต้าหู้ฝาออกคำสั่งมาแล้ว เขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากปฏิบัติตาม เหล่าหลิวเริ่มปีนพฤกษาสื่อวิญญาณด้วยความระแวดระวัง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...