ทันทีที่เฉินผิงอ้าปาก แก่นมังกรก็เข้ามาในร่างของเขาแล้วผสานรวมเข้ากับร่างของเขา
แก่นมังกรภายในร่างของเขาที่เคยหม่นแสง ตอนนี้กลับเปล่งประกายเจิดจ้า
“ไอ้เด็กสารเลว ฉันจะฉีกแกเป็นชิ้นๆ แล้วดูว่าแกมีสมบัติอยู่ภายในตัวอีกเยอะขนาดไหน!” เมื่อเห็นว่าเฉินผิงกลืนกินแก่นมังกร ต้าหู้ฝาก็แผดเสียงร้องด้วยความโกรธจัด
แต่เฉินผิงไม่มีเวลาจัดการกับต้าหู้ฝา เพราะเขาหันไปทางหรุ่ยเอ๋อร์แล้วถามว่า “ยังเหลือผลสื่อวิญญาณอีกเยอะแค่ไหน?”
“แค่ลูกเดียวแล้วล่ะ” หรุ่ยเอ๋อร์ตะโกนบอก
“หึ แกเก็บผลสื่อวิญญาณหมดแล้วยังไงกันเล่า? สุดท้ายพวกมันก็ตกอยู่ในเงื้อมมือของฉันอยู่ดี” ต้าหู้ฝายิ้มเยาะพลางพุ่งเข้าใส่เฉินผิง
ถึงแม้ว่าหลังจากกลืนกินแก่นมังกร เฉินผิงจะได้พลังวิญญาณของตัวเองกลับคืนมา แต่เขาก็แทบไม่มีโอกาสต่อสู้กับต้าหู้ฝา
แต่เขารู้ว่าหากตอนนี้ตนยอมอ่อนข้อให้ หรุ่ยเอ๋อร์ก็คงจะตกอยู่ในอันตรายและผลสื่อวิญญาณก็คงจะตกอยู่ในมือของต้าหู้ฝาเป็นแน่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...