ต้าหู้ฝาแผดเสียงร้อง ร่างกายของเขาค่อยๆ ลอยขึ้นฟ้า หลังจากนั้นไม่นานเมื่อยอดไม้เลื้อยนับไม่ถ้วนงอกขึ้นมาจากพื้นดิน รัศมีพลังอันมืดมนก็โอบล้อมเขาไว้
ยอดไม้เลื้อยเริ่มที่จะต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตทั้งหมดบนพื้นดินที่กำลังเอาชีวิตรอดกันอย่างหฤโหด แม้แต่ถงโหย่วไฉกับเหลิ่งหยุนก็ไม่เว้น
หรุ่ยเอ๋อร์เองก็ไม่ทันตั้งตัวและถูกยอดไม้เลื้อยเกี่ยวพันใต้ฝ่าเท้า
เธอรีบตะโกนบอกเฉินผิงด้วยความตื่นตกใจว่า “คุณเฉิน!”
เมื่อเห็นเช่นนั้น เฉินผิงก็รีบปลดปล่อยแสงสว่างวูบหนึ่งจากกระบี่พิฆาตมังกรเพื่อตัดยอดไม้เลื้อย
เมื่อถงโหย่วไฉกับเหลิ่งหยุนถูกยอดไม้เลื้อยเกี่ยวพันเอาไว้เช่นกันก็ให้รู้สึกประหลาดใจ
“ต้าหู้ฝา คุณทำอะไรน่ะ? ปล่อยพวกเราไปนะ!” ถงโหย่วไฉกับเหลิ่งหยุนแผดเสียงร้อง
“ตราบใดที่ไอ้เด็กนี่ไม่ตายจะไม่มีใครหนีออกไปได้ทั้งนั้น แทนที่จะถูกมันฆ่าตาย ไม่สู้ร่วมแรงร่วมใจกันฆ่ามันไม่ดีกว่าเหรอ? นี่เป็นทางเดียวที่จะสนองความปรารถนาของคุณด้วย” ต้าหู้ฝาเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา
“ไม่นะ... อย่า!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...