เมื่อเห็นพฤกษาสื่อวิญญาณเหี่ยวเฉาไปต่อหน้าต่อตา ต้าหู้ฝาก็เข้าใจ
บ้าเอ๊ย! ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่ามันจะดูดพลังจากพฤกษาสื่อวิญญาณ!
ในที่สุดเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเฉินผิงพยายามที่จะดูดพลังของพฤกษาสื่อวิญญาณมาเป็นของตนเอง
อย่างไรเสียพลังภายในพฤกษาสื่อวิญญาณก็ทรงพลังมากเกินกว่าที่ผลสื่อวิญญาณใดๆ จะสามารถมอบให้ได้
ไม่สิ มันจะไม่มีทางบรรลุระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานอีก—ไม่อยู่ในสายตาของฉันหรอก!
ต้าหู้ฝาเปล่งเสียงตะโกนดังลั่นเสียจนเมฆหมอกดำทะมึนโผล่ขึ้นมาปกคลุมร่างของเขา ทันใดนั้นเขาก็พุ่งไปทางหลุม
ขณะที่เขาพุ่งตัวไปข้างหน้า ใบไม้ก็ร่วงหล่นจากข้างบนแล้วหมุนวนผ่านตัวเขาไปกระตุ้นให้เกิดประกายแสงเริงแรง ถึงกระนั้นก็ไม่มีอะไรสามารถหยุดความก้าวหน้าของเขาในยามนั้นได้
ในทางกลับกัน หรุ่ยเอ๋อร์พอจะบอกได้ว่าต้าหู้ฝาคิดจะทำอะไร เธอกุมกระบี่เอาไว้แน่นแล้วพุ่งใส่เขาโดยไม่สนใจอันตราย กลีบดอกไม้เริ่มเคลื่อนไปตามกระแสลมแล้วบาดผิวของเธอราวกับดาบ แต่อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่วี่แววที่จะล่าถอย
เธอตั้งใจที่จะซื้อเวลาให้เฉินผิง ไม่ว่าช่วงเวลานั้นจะเกิดเพียงชั่วขณะหรือไม่ก็ตาม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...