หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2240

แสงสีทองเจิดจ้าชวนตาพร่าปะทะเข้ากับฝ่ามือเฝินเทียนของต้าหู้ฝา ทำให้เกิดเสียงดังแหวกผ่านบริเวณข้างเคียง

เมื่อมีการระเบิดพลังก็ทำให้ผืนปฐพีเริ่มที่จะสั่นสะเทือน จากนั้นพื้นดินใต้เท้าก็แยกออกจากกันตรงรอยต่อ

แย่ไปกว่านั้น เศษหินที่แตกเป็นเสี่ยงๆ จากกำแพงหินก็ปลิวว่อนไปทั่วทุกซอกทุกมุมของสถานที่

ดูเหมือนการล่มสลายของซากปรักหักพังโบราณแห่งพระราชวังสุ่ยเซียนจะใกล้เข้ามาถึงแล้ว

ทันใดนั้นลำแสงสีทองที่เฉินผิงส่งออกมาก็ทะลุฝ่ามือเฝินเทียนของต้าหู้ฝา ก่อนจะจู่โจมใส่ตัวต้าหู้ฝา

ชายผู้น่าสงสารกระเด็นถอยกลับไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

ขณะที่ต้าหู้ฝามัวแต่ครุ่นคิดกับตนเอง เฉินผิงก็ร่นระยะห่างระหว่างกันในชั่วพริบตาแล้วเข้าประจันหน้ากับเขา ความเร็วของเฉินผิงเหนือกว่าต้าหู้ฝาเสียด้วยซ้ำไป

“อะ อะไรกัน?”

กว่าต้าหู้ฝาจะทันได้ตอบสนอง เฉินผิงก็เตะเขาอย่างแรงเข้าให้แล้ว

ตู้ม!

ต้าหู้ฝากระแทกเข้ากับกำแพงหินอย่างแรงจนทำให้เศษหินพังถล่มลงมา พระราชวังสุ่ยเซียนกลายเป็นเถ้าธุลีในอัตราดังกล่าว

ตอนนั้นเองที่ต้าหู้ฝากระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง รัศมีพลังของเขาสลายไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเฉินผิงยังคงเดินมาทางตนเอง เขาก็หน้าตาเหยเก

“เฉินผิง ไว้ชีวิตผมด้วย ผมสามารถมอบทรัพยากรปริมาณมหาศาลให้แก่คุณเป็นการแลกเปลี่ยนได้นะ...” เขาวิงวอนขอความเมตตา

“หึ! แกมันก็แค่ผู้พิทักษ์ที่แสนน่าสมเพชของสำนักเฝินเทียน เมื่อไม่ได้การยอมรับจากเจ้าสำนักของแก คำพูดของแกก็ไม่มีน้ำหนัก! ลองคิดดูสิ พลังของระดับเทพยุทธ์ขั้นเก้าชั้นสูงสุดภายในตัวแกน่าจะเป็นทรัพยากรชั้นยอดที่ฉันเคยเห็นมาเลยเชียวล่ะ!”

ขณะที่พูดรอยยิ้มแสยะก็ปรากฎชัดบนใบหน้าของเฉินผิง ฉันพนันได้เลยว่าเมื่อดูดพลังของต้าหู้ฝาจนหมดแล้ว ตัวเองก็จะยิ่งมีแข็งแกร่งขึ้นไปอีก!

เมื่อตัดสินจากท่าทีของเฉินผิงแล้ว ต้าหู้ฝาก็รู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีทางปล่อยตนไปแน่ เขาจึงหรี่ตาพลางกล่าวว่า “เฉินผิง แกคิดว่าตัวเองจัดการฉันได้แล้วงั้นรึ? คิดดูอีกทีสิ ถ้าหากฉันไม่มีแผนสำรองให้ถอยกลับ ฉันก็คงไม่กล้ารับหน้าที่ผู้พิทักษ์ของสำนักเฝินเทียนหรอกว่าไหมล่ะ?”

ทันทีที่เขาพูดจบก็ล้วงเอาเหรียญตราออกมาจากตัวแล้วบดขยี้มันในมือของตนเอง

เมื่อเห็นซากศพพวกนั้นกระจัดกระจายเกลื่อนพื้น หรุ่ยเอ๋อร์ก็อดที่จะตั้งคำถามไม่ได้ “คุณเฉิน หรือว่าจะมีสำนักลับอื่นอยู่ในเขาคุนหลุนอีกงั้นเหรอ?”

ที่จริงแล้วคนของถงโหย่วไฉถูกเฉินผิงกวาดล้างไปแล้ว เมื่อนึกว่าเหล่าผู้ฝึกยุทธ์จากโลกภายนอกได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสำนักลับบางแห่งจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องเป็นแน่

“ผมก็คิดว่างั้นแหละ พวกเราต้องระวังให้ดี” เฉินผิงเตือน

ทั้งสองคนเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าวก่อนที่เสียงการต่อสู้อันสับสนวุ่นวายจะดังเข้าหู พวกเขาจึงรีบเดินไปที่ต้นตอของเสียง

ณ จุดหนึ่งที่ห่างออกไปไม่ไกลนัก เฉินผิงเห็นผู้อาวุโสห้าคนกำลังเล่นงานเจียงเหวยและกลุ่มคนของเขา เห็นได้ชัดว่าเหล่าผู้อาวุโสเป็นฝ่ายได้เปรียบในการปะทะกัน ลำพังแค่เหล่าผู้ฝึกยุทธ์จากโลกภายนอก เจียงเหวยและคนอื่นๆ ก็ไม่นับเป็นอะไรได้นอกเสียจากเป้านิ่ง พวกเขาไม่มีโอกาสต่อสู้กับผู้ฝึกยุทธ์อาวุโสพวกนั้นเลย

“คุณเฉิน ช่วยด้วยครับ!” เมื่อเห็นเฉินผิง เจียงเหวย หงเชียนจิ่วและพรรคพวกก็รีบร้องขอความช่วยเหลือ

เฉินผิงขมวดคิ้วถามพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย “คนพวกนี้เป็นใครกัน?”

ดูเหมือนจะไม่มีใครยั้งมือไว้ไมตรีเลย พวกเขาเล่นงานอีฝ่ายอย่างไร้ความปรานีราวกับว่ากำลังเหยียบมด

“สำนักเฟยซิง! ผู้อาวุโสห้าคนนั้นมาจากสำนักเฟยซิง” หรุ่ยเอ๋อร์บอก