หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2241

เฉินผิงกับหรุ่ยเอ๋อร์ก้าวเข้ามาปกป้องเจียงเหวยและคนอื่นๆ เอาไว้ข้างหลัง ขณะที่โจวปั๋วทงผู้อาวุโสใหญ่ของสำนักเฟยซิงถามด้วยสีหน้าเย็นชาขึ้นมาว่า “พวกแกเป็นใคร?”

“ผู้อาวุโสโจว ผู้หญิงคนนี้มาจากสำนักสำนักฉุนหยาง” ผู้อาวุโสอีกคนตอบ

“สำนักฉุนหยางงั้นเหรอ?” โจวปั๋วทงขมวดคิ้วเล็กน้อย “สนใจเรื่องของตัวเองแล้วรีบไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ”

“ฉันคิดว่าแกต่างหากที่น่าจะเป็นฝ่ายต้องไสหัวไปแทนล่ะมั้ง?” เฉินผิงผงกศีรษะ

แววตาของเขาผุดเจตจำนงสังหารขึ้นมาวูบหนึ่ง เขาเดินเข้ามาตบผู้อาวุโสใหญ่จนลอยกระเด็นออกไป

“ลูกชายคนโตของสำนักเฟยซิงตายไปหมดแล้ว ลำพังแค่เหล่าผู้อาวุโสอย่างพวกแกยังมีหน้ามาโอหังต่อหน้าฉันอีก” เฉินผิงผงกศีรษะ

“อะไรนะ? แกฆ่าลูกชายคนโตของพวกเรางั้นรึ?”

ผู้อาวุโสคนอื่นๆ ของสำนักเฟยซิงต่างนิ่งงัน

เฉินผิงไม่ยอมตอบและบุกโจมตีใส่พวกเขา

เหล่าผู้อาวุโสที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมสังหารผู้ฝึกยุทธ์ไปมากมาย ดังนั้นเฉินผิงจึงไม่คิดจะไว้ชีวิตพวกเขาอยู่แล้ว

เจียงเหวยและคนอื่นๆ พูดไม่ออกเมื่อเห็นเฉินผิงต่อสู้กับผู้อาวุโสทุกคนตามลำพัง

พลังของพวกเขาเคยสูสีกันมาก่อน ทว่ายามนี้เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เฉินผิงก้าวกระโดดล้ำหน้าพวกเขาไปแล้ว

“คุณเฉิน ได้โปรดไว้ชีวิตพวกเขาด้วย...”

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงเจตนาจะสังหารผู้อาวุโสของสำนักเฟยซิงทั้งห้าคน หรุ่ยเอ๋อร์ก็ก้าวเข้ามาขวางไว้

“คุณเฉิน ถ้าหากคุณฆ่าผู้อาวุโสของสำนักเฟยซิงทั้งห้าคน พวกเขาคงไม่ปล่อยคุณไว้แน่ ไม่จำเป็นต้องไปล่วงเกินพวกเขาหรอก ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาก็คิดว่าคุณเป็นคนที่ฆ่าเหลิ่งหยุนอีกด้วย เช่นนั้นสำนักเฟยซิงก็จะทำสงครามอันไรที่สิ้นสุดกับคุณ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย” หรุ่ยเอ๋อร์อธิบายเหตุผลให้ฟัง

เขาสั่งให้พวกเขารีบออกไปเพราะสถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยสำนักต่างๆ จากอาณาจักรลับ ถ้าหากเรื่องราวความขัดแย้งแพร่ออกไป ลำพังด้วยระยะห่างของพลังอันมหาศาลรังแต่จะนำมาซึ่งการตายอนาถของเหล่าผู้ฝึกยุทธ์จากโลกภายนอกอย่างเจียงเหวย

นับตั้งแต่เจียงเหวยและคนอื่นๆ ได้เห็นพลังโจมตีอันโหดเหี้ยม พวกเขาก็ไม่กล้าเหยียบย่างเข้ามาที่นี่อีกแล้ว

หลังจากพวกเขาจากไปแล้ว เฉินผิงกับหลิวรุ่ยก็รีบกลับไปที่สำนักฉุนหยาง เขาต้องช่วยหูหม่าซือกับหลงซิงซูให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

เมื่อพวกเขากลับมาถึงสำนักฉุนหยาง เฉินผิงก็รีบเอาผลสื่อวิญญาณมาป้อนให้หลงซิงซูกับหูหม่าซือคนละลูก

หลังจากกินผลไม้เข้าไปแล้ว ร่างของหูหม่าซือกับหลงซิงซูก็เปล่งแสงสีทอง กระดูกและเส้นชีพจรของพวกเขาฟื้นฟูในเวลาเพียงครู่เดียว

“เฉินผิง คุณป้อนอะไรให้พวกเรากินน่ะ? ช่างวิเศษอะไรอย่างนี้? ผมสัมผัสได้ถึงพลังชีวิตภายในร่างของตนเอง” หูหม่าซือถามพลางกระโดดลงจากเตียง

“เฉินผิง ผมสัมผัสได้ถึงพลังที่ปั่นป่วนอยู่ภายในร่างกายราวกับว่ากำลังจะระเบิดอย่างไรอย่างนั้น” หลงซิงซูเอ่ยขึ้นด้วยความเจ็บปวด