หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2245

ภายในเทือกเขาในอาณาจักรลับ เฉินผิงพร้อมด้วยหูหม่าซือกับหลงซิงซูกำลังพุ่งผ่านป่าไป เบื้องหลังของพวกเขาคือรัศมีพลังอันน่าพรั่นพรึงกว่าสิบสายที่ไล่ตามมา

“เฉินผิง คุณทำอะไรลงไปเนี่ย? นับตั้งแต่พวกเราออกจากฉุนหย่ง ทำไมถึงได้มีคนคิดจะฆ่าพวกเรามากมายขนาดนั้น? บอกผมมาสิ คุณไปชิงตัวผู้หญิงของใครหรือไปโกงใครมาหรือเปล่า? ไม่งั้นพวกมันจะดันทุรังไล่ตามพวกเราขนาดนั้นไปทำไมกัน?” หูหม่าซือถามพลางหอบหายใจอย่างหนักหน่วง

เฉินผิงกลอกตาใส่เขา “คุณมันก็สนใจแต่เรื่องผู้หญิง คุณคิดว่าผมจะเหมือนกับคุณที่เอาแต่หลับนอนกับพวกเธอในทุกที่ที่ไปหรือไงกัน? เหตุผลเดียวที่ทำให้ผมล่วงเกินพวกเขาก็เพราะผมพยายามจะช่วยคุณนี่แหละ!”

เฉินผิงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตรงซากปรักหักพังโบราณแห่งพระราชวังสุ่ยเซียน ทำให้หูหม่าซือเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ

แต่ถึงกระนั้นการถูกไล่ตามไปทั่วทุกสารทิศก็ไม่ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นเลย

นอกเหนือไปจากนั้น คนพวกนี้ก็แข็งแกร่งมากทีเดียว ถ้าเหวี่ยงคนเช่นนี้เข้าไปในยุทธภพอย่างสุ่มๆ เกรงว่าพวกมันอาจจะก่อคลื่นลมได้เลยเชียวล่ะ

“ยุทธภพมีตระกูลที่มีชื่อเสียงที่ซ่อนตัวอยู่ซึ่งใช้พลังอันน่าสะพรึงกลัวมากมายขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

หูหม่าซือบ่นไม่หยุด

ส่วนหลงซิงซูที่อ่อนแอที่สุดท่ามกลางพวกเขาทุกคน เขาก็เหงื่อท่วมตัวเสีย ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็ไม่เคยเห็นเหล่าผู้ฝึกยุทธ์ที่แกร่งกล้ามารวมตัวกันในสถานที่เดียวกันมากมายถึงเพียงนั้นมาก่อน พวกที่ไล่ตามมาทุกคนอยู่ในระดับเทพยุทธ์ จากมุมมองของเขานนับเป็นตัวตนที่ราวกับเทพเซียน

ถึงแม้ว่าเขาจะกลายเป็นระดับปราชญ์ยุทธ์หลังจากกลืนนกินผลสื่อวิญญาณ แต่เขาข้ามผ่านนระยะห่างอันมหาศาลก่อนที่จะบรรลุถึงระดับเทพยุทธ์

ไม่นานเฉินผิงที่กำลังวิ่งก็หยุดฝีเท้าลง เขาขมวดคิ้วพลางปลดปล่อยปราณสัมผัสออกไปไกล

หลังจากนั้นเขาก็หน้าเปลี่ยนสีเป็นอันมาก “พวกเราคงต้องใช้เส้นทางอื่นแล้วล่ะ มีคนขวางทางข้างหน้าของพวกเราไว้”

เมื่อพูดจบพวกเขาทั้งสามคนก็เปลี่ยนทิศทางแล้วหลบหนีต่อไป

เฉินผิงกับพรรคพวกของเขาถูกล้อมเอาไว้ทั้งอย่างนั้น แม้จะวิ่งมาทั้งวัน แต่พวกเขาก็หนีไปจากที่นี่ไม่ได้สักที

“พี่เฉินผิง ทำไมพี่ไม่ทิ้งผมไปแล้วหนีไปกับหูหม่าซือล่ะครับ?”

หลงซิงซูที่เดินไม่ไหวอีกต่อไปแล้วนั่งลงกับต้นไม้เพื่อสูดลมหายใจ

“หรุ่ยเอ๋อร์ ชิงเอ๋อร์ รีบไปตามหาคุณเฉินแล้วช่วยพาเขาหนีลงทะเล พวกเราไม่อาจปล่อยให้พวกเขาถูกจับตัวได้!” เยว่ปู้ฉินสั่งการ

“ลงทะเล?” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชิงเอ๋อร์ก็หน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย “เช่นนั้นไม่เท่ากับว่าพวกเขาจะต้องออกทะเลหรอกเหรอ? มีสัตว์อสูรอยู่ทั่วมหาสมุทรและสัตว์ประหลาดเฒ่าคอยปกปักษ์รักษาหมู่เกาะข้างเคียง พวกเราจะฝ่าพวกมันไปได้ยังไงกัน?”

“นี่เป็นเพียงทางออกเดียว พวกเราไม่มีทางรู้จนกว่าจะได้ลองดู ส่วนเรื่องเส้นทางหลบหนีอื่นๆ ศัตรูก็คงจะสกัดเอาไว้หมดแล้วล่ะ” เยว่ปู้ฉินกล่าวพลางขมวดคิ้ว

“ถะ ถ้าพวกเราบังเอิญเจอสัตว์ประหลาดเฒ่าตัวนั้นจะทำยังไงเล่า? ผมได้ยินมาว่ามันเป็นมนุษย์กินคน”

เห็นได้ชัดจากน้ำเสียงของชิงเอ๋อร์ว่าเขารู้สึกหวาดกลัวสัตว์ประหลาดที่เขาเอ่ยถึง

“นั่นเป็นเพียงแค่ข่าวลือเท่านั้น คุณไม่ควรจะเชื่อมันนะ ตอนนี้ก็รีบไปได้แล้ว” เยว่ปู้ฉินสั่งพลางถลึงตามองชิงเอ๋อร์

ชิงเอ๋อร์ไม่กล้าเอ่ยทัดทานจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากออกเดินทางไปพร้อมกับหรุ่ยเอ๋อร์