หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2246

หลังจากคนทั้งกลุ่มพักผ่อนอยู่ในป่าคืนหนึ่ง หลงซิงซูก็สามารถฟื้นพลังส่วนใหญ่

ดังนั้นเฉินผิงจึงคิดจะหลบหนีออกไปพร้อมหูหม่าซือกับหลงซิงซูตั้งแต่เช้าตรู่

ขณะที่พวกเขากำลังจะออกเดินทาง วงแหวนอาคมที่หูหม่าซือวางเอาไว้ก็พลันถูกปลุกกระตุ้นขึ้นมา เปลวเพลิงที่พุ่งออกมาไม่หยุดหย่อนตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของคน

“เฉินผิง มีคนอยู่ตรงนี้ พวกเราไปกันเถอะ” หูหม่าซือรีบบอกเฉินผิงซึ่งตัวเฉินผิงเองก็พยักหน้ารับรู้

ขณะที่พวกเขากำลังจะออกไปพร้อมหลงซิงซู พวกเขาก็ได้ยินเสียงใครสักคนสบถว่า “ไอ้บ้าตัวไหนมันมาวางวงแหวนอาคมเอาไว้กลางป่าวะเนี่ย?”

เสียงนี้ทำให้เฉินผิงหยุดกึกแล้วพุ่งไปทางวงแหวนอาคม

หูหม่าซือกับหลงซิงซูเองก็รีบตามเขาไปเช่นกัน

ตอนที่เฉินผิงมาถึง เขาก็เห็นชิงเอ๋อร์กับหรุ่ยเอ๋อร์ถูกวงแหวนอาคมของหูหม่าซือแผดเผา

ต่อให้พวกเขาจะแข็งแกร่ง แต่พวกเขาทั้งสองคนก็ไม่เคยมีประสบการณ์รับมือกับวงแหวนอาคมมาก่อน

เฉินผิงโบกมือสลายวงแหวนอาคมโดยไม่ลังเลแม้ชั่วขณะ

ในขณะเดียวกัน เมื่อชิงเอ๋อร์กับหรุ่ยเอ๋อร์เห็นเฉินผิงเข้าก็รีบเข้ามาหาทันที

“พวกคุณมาที่นี่กันทำไม?” เฉินผิงเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ

“คุณเฉิน อาจารย์สั่งให้พวกเราพาคุณหนีลงทะเล ตอนนี้รอบด้านเต็มไปด้วยพวกที่ไล่ตามคุณอยู่ คุณคงไม่มีทางหนีพ้นได้เป็นแน่” หรุ่ยเอ๋อร์อธิบายให้ฟัง

“ลงทะเล?” เฉินผิงตะลึงงัน

“ใช่แล้วล่ะ เมื่อพวกเราข้ามเขาลูกนี้ไปก็จะเห็นมหาสมุทรกว้างใหญ่ไพศาลตรงตำแหน่งที่คุณสามารถออกไปได้” หรุ่ยเอ๋อร์อธิบายเพิ่มเติม

“ทำไมผมถึงไม่เคยได้ยินคุณเอ่ยถึงเรื่องนี้มาก่อนเลยนะ?”

“พี่หลิว ลำพังด้วยความสามารถในตอนนี้ของคุณก็ไม่จำเป็นที่จะต้องหวาดกลัวสัตว์อสูร ในยามที่คุณเผชิญหน้ากับพวกมัน คุณสามารถฆ่ามันแล้วเอาแก่นอสูรของพวกมันออกมาได้เสียด้วยซ้ำไป” เฉินผิงกล่าว

“คุณก็รู้ว่าสัตว์อสูรไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอก สิ่งที่ผมกลัวคือสัตว์ประหลาดเฒ่าต่างหากล่ะ ผมหวังว่าพวกเราจะไม่บังเอิญเจอมันเข้า ไม่งั้นล่ะก็พวกเราได้เดือดร้อนแน่ๆ!” ชิงเอ๋อร์โอดครวญ

“สัตว์ประหลาดเฒ่า?” เฉินผิงรู้สึกตื่นตะลึงเมื่อได้ยินชิงเอ๋อร์เอ่ยถึงเจ้าสิ่งนั้น

“ถูกต้อง ตำนานเล่าขานว่าสัตว์ประหลาดเฒ่าอาศัยอยู่บนเกาะใดเกาะหนึ่ง สัตว์อสูรทุกตัวในทะเลถูกมันฟูมฟักขึ้นมา ไม่มีใครรู้ว่าสัตว์ประหลาดเฒ่าเริ่มมาอาศัยอยู่บนเกาะตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ว่าใครที่ข้ามไปก็จะไม่มีทางได้กลับมาอีกเลย ยิ่งไปกว่านั้นยังมีข่าวลือเรื่องที่พวกเขาโดนมันกินเข้าไปด้วย” ชิงเอ๋อร์อธิบายด้วยความหวาดกลัว

หูหม่าซือพบว่าช่างยากที่จะเชื่อได้ลงจึงยิ้มเยาะ “สัตว์ประหลาดกินคนงั้นรึ? ผมแน่ใจว่ามันเป็นเพียงแค่ตำนานเท่านั้น ไม่มีทางที่จะมีคนเช่นนี้อยู่หรอกน่า ไม่มีทางที่มันจะสามารถฝึกสัตว์อสูรในมหาสมุทรให้เชื่องราวกับเป็นสนามหลังบ้านของตนเองได้หรอก!”

“ขึ้นอยู่กับว่าคุณอยากจะเชื่อหรือเปล่า ผมเพียงแค่หวังว่าพวกเราจะไม่บังเอิญเจอมันเข้า”

ชิงเอ๋อร์จ้องมองไปข้างหน้าด้วยสีหน้าบูดบึ้งโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เขาไม่รู้ว่าเกาะอยู่ที่ไหน เพราะเขาก็ไม่เคยเห็นที่นั่นมาก่อน เป็นผลทำให้สิ่งที่เขาสามารถทำได้ก็คือภาวนาให้พวกเขาไม่ต้องข้ามไปเกาะแห่งนั้นและสัตว์ประหลาดเฒ่าก็ไม่ทันสังเกตเห็น