ดังนั้นเฉินผิงจึงแน่ใจว่าชายชราจะต้องเป็นยอดฝีมือแน่ๆ ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงแม้แต่เขาก็ยังตรวจไม่พบรัศมีพลังเลย
“แกแค่บังเอิญผ่านทางมา แต่กลับฆ่าสัตว์อสูรของฉันไปสองตัว แกควรจะรู้ว่าฉันเลี้ยงอสูรพวกนี้เอาไว้เป็นอาหาร ในเมื่อแกฆ่าสัตว์อสูรของฉันไป ฉันก็คงต้องกินแกแทนเสียแล้วล่ะ แกเริ่มก่อไฟแล้วตัดสินใจเอาเองก็แล้วกันว่าจะย่างใครก่อนดี” ชายชราเอ่ยขึ้นโดยไม่เหลียวหลัง
เมื่อได้ยินชายชราบอกว่าอยากจะกินพวกเขา เฉินผิงก็ขมวดคิ้ว ในขณะเดียวกันชิงเอ๋อร์ก็หน้าตาไร้สีเลือด เขารู้ว่าพวกตนคงเจอสัตว์ประหลาดเฒ่าในตำนานเข้าแล้ว
“ผู้อาวุโส ผมไม่ได้เจตนาจะฆ่าสัตว์อสูรของคุณเลย ผมชดใช้ให้คุณก็ได้ ผมจะมอบเงินทองหรือไม่ก็สิ่งของตามแต่คุณจะพอใจ พวกเราสองสามคนเป็นเพื่อนกันและพวกเราก็จะไม่ทิ้งใครเอาไว้ข้างหลังแน่” เฉินผิงจะไม่ยอมให้พรรคพวกของเขาคนใดคนหนึ่งต้องถูกสังเวยและถูกชายชรากิน
“ในเมื่อพวกแกยึดมั่นต่อกันมากขนาดนั้น งั้นก็จะไม่มีใครได้ออกไปทั้งนั้นแหละ ห้าคนก็น่าจะพอให้ฉันกินไปได้สักสองสามวัน” ชายชราตอบอย่างช้าๆ
เมื่อสัมผัสได้ถึงความหัวรั้นของชายชรา เฉินผิงก็ขมวดคิ้วแล้วเจตจำนงสังหารก็วูบผ่านดวงตาของเขาไป
“ผู้อาวุโส ผมสามารถชดใช้เรื่องที่ฆ่าสัตว์อสูรของคุณ แต่ถ้าหากคุณยังยืนกรานที่จะทำต่อไปก็อย่าโทษที่ผมโหดเหี้ยมก็แล้วกัน!” น้ำเสียงของเฉินผิงชักจะเริ่มเยียบเย็น
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ถึงแม้ว่าฉันจะแก่มากแล้ว แต่ฉันก็ชอบชีวิตที่เต็มไปด้วยความท้าทายนะ พวกแกไม่จำเป็นต้องออมมือหรอก!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...