หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2250

เฉินผิงส่งเสียงร้องตะโกน ทันใดนั้นกระบี่พิฆาตมังกรในมือก็ปะทุด้วยแสงสว่างพร่างพราย จากนั้นพลังมังกรก็วนเวียนบนกระบี่ไม่หยุดหย่อน

“ฉัวะ!”

เขาเหวี่ยงกระบี่ใส่หลังเต่าตัวหนึ่งอย่างแรง กระดองเต่าแข็งๆ เปล่งแสงสว่างขึ้นมาวูบหนึ่ง จากนั้นเฉินผิงก็เห็นกระบี่พิฆาตมังกรเพียงแค่ทิ้งรอยสีขาวจางๆ บนผิวกระดอง

โฮก!

เมื่อเฉินผิงสะบั้นกระบี่พิฆาตมังกรใส่หลังเต่า สัตว์อสูรอีกตัวก็พุ่งเข้าใส่เฉินผิงพยายามที่จะใช้เขี้ยวที่ชวนสันหลังเย็นวาบกัดเขา

เมื่อปลุกกระตุ้นร่างเกราะทองคำ ร่างของเฉินผิงก็เปล่งแสงสีทอง ทันใดนั้นเกล็ดสีทองส่องประกายก็ปกคลุมไปทั่วทั้งร่าง

ในยามนั้นเอง เฉินผิงดูเหมือนมังกรทองตนหนึ่ง เมื่อสัตว์อสูรเห็นรูปลักษณ์ของเขา มันก็ตะลึงงันและไม่กล้าเข้าใกล้เขาอีก

ฉวยโอกาสตอนที่สัตว์อสูรตะลึงงัน เขาก็ผสานเข้ากับกระบี่พิฆาตและฟาดฟันใส่มัน

พลังมังกรอันไร้ขีดจำกัดท่วมท้นเฉินผิงแล้วเปลี่ยนเขาให้เป็นกระบี่คมกริบพลางเสียบเข้าไปในตัวสัตว์อสูร

พลังลมปราณอันเฉียบคมอย่างน่าเหลือเชื่อพลันทะลุสัตว์อสูรตนนั้น ทิ้งโพรงขนาดเท่าตัวคนเอาไว้บนร่างของมัน

ดังนั้นสัตว์อสูรจึงตกลงกับพื้นพร้อมเสียงดังตุ้บก่อนที่มันจะทันได้ร้องเสียด้วยซ้ำไป

ด้วยเหตุนั้นเอง เฉินผิงจึงสังหารสัตว์อสูรระดับเทพยุทธ์ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

เต่าทะเลลากเอาลำตัวหนักอึ้งไปตลอดทางแล้วอ้าปากพ่นำฟใส่เฉินผิง

เขากระโจนตัวขึ้นเพื่อหลบหลีกอัคคีโจมตีแล้วร่อนลงบนหลังเต่า จากนั้นเขาก็กำหมัดขวาแล้วมังกรทองก็เกี่ยวกระหวัดกับแขนของเขา

“หมัดเซิ่งกวง!”

เฉินผิงชกเข้าที่หลังเต่าตัวนั้นอย่างดุเดือด

เต่าทะเลร้องด้วยความเจ็บปวดหลังจากถูกหมัดของเฉินผิงชกใส่ มันดิ้นสุดแรงหมายจะสะบัดเฉินผิงให้หลุดจากหลัง

เมื่อชายชราพูดจบก็โบกมือเบาๆ

จู่ๆ ก็มีพลังมหาศาลปะทะเข้ากับเฉินผิงและคนอื่นๆ ราวกับพายุเฮอริเคนถล่ม

เฉินผิงสูดลมหายใจลึกๆ พลางใช้พลังจนถึงขีดจำกัดหมายต้านทานการโจมตีที่กำลังจะมาถึง

น่าเสียดายที่ต้องมาเผชิญกับพลังอันมหาศาลเช่นนั้น เฉินผิลกระเด็นถอยหลังราวกับใบไม้ใบหนึ่งทันที

หูหม่าซือและคนอื่นๆ ตลอดจนซากสัตว์อสูรต่างถูกพลังดังกล่าวพัดพาไป

ร่างของเฉินผิงกระแทกเข้ากับก้อนหินขนาดมหึมาอย่างแรง เมื่อก้อนหินแตกสลายและร่างเกราะทองคำของฉินผิงก็แตกเป็นเสี่ยงๆ เช่นกัน

เขาค่อยๆ ลุกขึ้นพลางรู้สึกเจ็บปบลที่หน้าอก อวัยวะภายในปั่นป่วนแล้วเขาก็กระอักเลือดสีดำออกมาคำหนึ่ง

เฉินผิงมองชายชราที่ยืนห่างออกไปด้วยความประหลาดใจ ก่อนที่เขาจะทำอะไร จู่ๆ ชายชราที่แต่เดิมอยู่ห่างออกไปร้อยเมตรก็ปรากฎตัวขึ้นตรงหน้าเขา