หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2251

เฉินผิงแน่ใจว่าความเร็วของของชายชราไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้จู่ๆ เขาก็ปรากฏตัวขึ้นมา เห็นได้ชัดเลยว่าเขามีความสามารถในการเคลื่อนย้ายวัตถุที่อยู่ตรงหน้าเฉินผิงภายในเสี้ยววินาที เขาเชื่อว่าชายชราได้แสดงคาถาย้ายมิติและรู้สึกทึ่งเพราะการลงมืออันไร้ที่ติของอีกฝ่าย ความกังวลใจที่คืบคลานเข้ามาทำให้เฉินผิงรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อยๆ

ชายชราเหลือบมองเฉินผิงก่อนที่จะยกมือขึ้น ทันใดนั้นเฉินผิงก็ควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้และเริ่มลอยอยู่กลางอากาศ เขาสิ้นไร้พลังที่จะตอบโต้มากเกินไป!

ในขณะนั้นเฉินผิงยังสงสัยเรื่องขอบเขตพลังของชายชรา

“ช่างเป็นร่างกายที่แสนวิเศษ ฉันอยากจะลิ้มรสเนื้อหนังของแกดูซิว่ารสชาติจะอร่อยสักขนาดไหนกัน” ชายชราแสยะยิ้ม

เฉินผิงพยายามสูดลมหายใจเพราะเริ่มหายใจไม่ออก เขาพยายามที่จะดิ้นให้หลุดจากพันธนาการล่องหน!

แต่ขณะที่เขากำลังดิ้นรนอยู่นั้น ชายชราก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าก็เลือนหายไป เขาจ้องมองมาที่ประกาศิตมังกรฟ้าในมือของเฉินผิง

เฉินผิงชำเลืองมองสีหน้าของเขาก่อนจะหันเหความสนใจไปหาประกาศิตมังกรฟ้า เขาถึงกับผงะกับท่าทีตอบสนองของชายชรา หรือว่าเขาจะเป็นคนของตำหนักมังกรฟ้า?

ขณะที่เฉินผิงครุ่นคิดถึงปัญหาอยู่นั้น พันธนาการบนร่างของเขาก็พลันปลดออกแล้วเขาก็ร่อนลงสู่พื้นดินอย่างปลอดภัย

ชายชราหมอบราบตรงหน้าเขาด้วยความกลัว “เจ้าตำหนัก ผมเตี้ยนจู่เป็นบ่าวรับใช้ผู้ต่ำต้อย เจ้าตำหนัก ผมไม่รู้ว่าเป็นท่าน ผมต้องขอโทษด้วยครับ!”

ชายชรายังคงคำนับลงตรงหน้าเฉินผิง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านอย่างไม่อาจควบคุมได้

เฉินผิงมองมาที่ชายชราและไม่ทราบว่าควรจะตอบสนองอย่างไรดี ทำไมเขาถึงต้องตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวขนาดนั้นด้วยเล่า? เพียงเพราะฉันเป็นเจ้าตำหนักมังกรฟ้าและมีประกาศิตมังกรฟ้าเท่านั้นน่ะเหรอ? ลำพังด้วยกำลังความสามารถของเขาแล้ว เขาก็สามารถโค่นล้มฉันลงได้ง่ายๆ แล้ว ทำไมเขาต้องหวาดกลัวฉันด้วยล่ะ?

“คุณเป็นหนึ่งในกองกำลังของตำหนักมังกรฟ้างั้นเหรอ?” เฉินผิงทดสอบด้วยการซักถามคร่าวๆ

เตี้ยนจู่พยักหน้ารับ “ถูกต้องแล้วครับ เจ้าตำหนัก ผมรอคอยท่านอยู่ที่นี่มากว่ายี่สิบปีแล้ว”

เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่บ้าง พวกสัตว์อสูรที่เขาพยายามจะสังหารล้วนแล้วแต่เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา ดังนั้นตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันกำลังต่อสู้กับลูกน้องของตัวเองอยู่สินะ!

เมื่อเตี้ยนจู่สัมผัสได้ถึงความกระอักกระอ่วนบนใบหน้าของเฉินผิงจึงกล่าวขึ้นว่า “เจ้าตำหนัก สัตว์อสูรทุกตัวเป็นของท่านแล้ว ถ้าหากท่านต้องการพวกมันเพื่อการฝึกบำเพ็ญฌาน ท่านก็สามารถขับแก่นอสูรของพวกมันออกมาได้เลย...”

“ไม่ต้องหรอก...” เฉินผิงโบกมือพลางปัดความคิดของตัวเองไปเสีย ต่อให้รวมแก่นอสูรทั้งหมดนี้เข้าด้วยกัน พวกมันก็ไม่ได้เพิ่มพลังฝึกบำเพ็ญฌานของฉันมากนักหรอก

แต่ถึงกระนั้นเฉินผิงก็อดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงภาพอันน่าเกรงขามที่อาจจะเกิดขึ้นได้ ถ้าหากเขาล่องเรือข้ามท้องทะเลมาพร้อมเหล่าสัตว์อสูรระดับเทพยุทธ์พวกนี้

“เจ้าตำหนัก ผมจะสอนวิธีควบคุมสัตว์อสูรพวกนี้ให้ท่านเดี๋ยวนี้แหละ” เตี้ยนจู่แบ่งปันความรู้ของตนเองกับเฉินผิง

หลังจากรับเอาเคล็ดวิชามาแล้ว เฉินผิงก็ไม่เสียเวลาทดลองออกคำสั่ง เขาค้นพบเรื่องน่ายินดีว่าเหล่าสัตว์อสูรต่างปฏิบัติตามคำสั่งของตนเองอย่างเชื่องเชื่อ และสิ่งนี้เองที่ทำให้เขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น