“คุณเตี้ยน พวกเราขออภัยที่บุกรุกเข้ามาด้วยครับ!” หูหม่าซือและคนอื่นๆ รีบผงกศีรษะแล้วคำนับ
“เกาะของผมไม่มีอะไรพอที่จะสร้างความบันเทิงได้ แต่สัตว์อสูรพวกนี้พอเอาไปย่างแล้วรสชาติอร่อยอย่าบอกใครเชียว” เตี้ยนจู่ลงมือจัดเตรียมเนื้อมาให้เฉินผิงและคนอื่นๆ ได้กิน
หูหม่าซือเดินเข้ามาหาเฉินผิงแล้วถามด้วยความสับสนว่า “เฉินผิง เกิดอะไรขึ้นน่ะ?”
เฉินผิงแสร้งทำเป็นเฉไฉพลางถามว่า “คุณหมายถึงอะไรงั้นรึ?”
“ทำไมจู่ๆ เขาก็มาญาติดีกับพวกเราล่ะ?” หูหม่าซือถาม
“ผมก็ไม่รู้ บางทีเขาอาจจะประทับใจในทักษะฝีมือของผมก็ได้นะ” เฉินผิงเย้าแหย่
หูหม่าซือกลอกตาใส่เฉินผิง เพราะรู้ว่าไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริง
แต่ถ้าหากเฉินผิงไม่อยากจะเอ่ยถึงมัน เขาก็จะไม่คาดคั้นเอาคำตอบหรอก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...