หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2254

ขณะที่พูดอยู่นั้น ดวงตาของเหยาชิงก็ฉายแววหวาดกลัวออกมา “ปีศาจเฒ่านั่นเป็นผู้ที่แกร่งกล้าที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบมาเลยเชียวล่ะ ฉันน่าจะเป็นคนเดียวที่เคยหลบหนีออกมาได้สำเร็จและนั่นก็ผ่านมากว่าสิบปีแล้ว...”

คนผู้นั้นเคยตกเป็นเป้าหมายของทุกสำนักในอาณาจักรลี้ลับและทั้งสำนักเฝินเทียนก็เกือบจะถูกทำลายล้างมาแล้ว เมื่อหมดที่ให้ไป เขาจึงจ้องมองมาที่ท้องทะเลโดยหวังว่าจะพบฐานที่มั่นตรงนั้นบ้าง

เขาพาผู้ติดตามนับร้อยคนล่องเรือโดยวางแผนที่จะหาเกาะร้างสักแห่งเพื่อสร้างฐานที่มั่นของตนเอง

แต่หากพวกเขาเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรบนท้องทะเลก็คงยากที่จะหนีเอาตัวรอดมาได้ ในที่สุดพวกเขาก็พบเกาะเล็กๆ แห่งหนึ่งเข้าโดยบังเอิญซึ่งมีเพียงผู้เฒ่าประหลาดที่จู่โจมใส่พวกเขาด้วยพลังถึงตาย

กระบวนท่าของเขาดุดันและร้ายกาจ คนของเหยาชิงล้มตายลงทีละคนๆ จนกระทั่งไม่เหลือสักคนเดียว แต่ฉวยโอกาสจากความโกลาหลกระโดดลงทะเลเพื่อรักษาชีวิตของตนเองเอาไว้

ต่อให้ผ่านไปนับสิบปี แต่เหยาชิงก็ยังจดจำเหตุการณ์ครั้งนั้นได้อย่างชัดเจน ดังนั้นเขาจึงเกรงที่จะต้องเสี่ยงลงทะเล

ในขณะเดียวกัน หวังเต๋อฟากับชีฉาจวินที่กำลังออกทะเลอยู่นั้น เมื่อพวกเขาเห็นบริเวณท้องทะเลเกลื่อนไปด้วยซากศพของเหล่าสัตว์อสูรและน้ำที่อาบย้อมไปด้วยสีแดงฉาน พวกเขาก็รู้ว่าเพิ่งจะเกิดการต่อสู้อันดุเดือด

“เฉินผิงจะต้องอยู่แถวนี้แน่ๆ สัตว์อสูรพวกนี้เพิ่งจะตายไม่นานมานี้เอง เร็วเข้า ไล่ตามมันไปกันเถอะ!” หวังเต๋อฟาสั่งคนให้เร่งความเร็ว

ชีฉาจวินที่ตามมาก็สั่งคนของตนเองให้เร่งความเร็วไปข้างหน้าเช่นกัน