หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2254

ขณะที่พูดอยู่นั้น ดวงตาของเหยาชิงก็ฉายแววหวาดกลัวออกมา “ปีศาจเฒ่านั่นเป็นผู้ที่แกร่งกล้าที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบมาเลยเชียวล่ะ ฉันน่าจะเป็นคนเดียวที่เคยหลบหนีออกมาได้สำเร็จและนั่นก็ผ่านมากว่าสิบปีแล้ว...”

คนผู้นั้นเคยตกเป็นเป้าหมายของทุกสำนักในอาณาจักรลี้ลับและทั้งสำนักเฝินเทียนก็เกือบจะถูกทำลายล้างมาแล้ว เมื่อหมดที่ให้ไป เขาจึงจ้องมองมาที่ท้องทะเลโดยหวังว่าจะพบฐานที่มั่นตรงนั้นบ้าง

เขาพาผู้ติดตามนับร้อยคนล่องเรือโดยวางแผนที่จะหาเกาะร้างสักแห่งเพื่อสร้างฐานที่มั่นของตนเอง

แต่หากพวกเขาเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรบนท้องทะเลก็คงยากที่จะหนีเอาตัวรอดมาได้ ในที่สุดพวกเขาก็พบเกาะเล็กๆ แห่งหนึ่งเข้าโดยบังเอิญซึ่งมีเพียงผู้เฒ่าประหลาดที่จู่โจมใส่พวกเขาด้วยพลังถึงตาย

กระบวนท่าของเขาดุดันและร้ายกาจ คนของเหยาชิงล้มตายลงทีละคนๆ จนกระทั่งไม่เหลือสักคนเดียว แต่ฉวยโอกาสจากความโกลาหลกระโดดลงทะเลเพื่อรักษาชีวิตของตนเองเอาไว้

ต่อให้ผ่านไปนับสิบปี แต่เหยาชิงก็ยังจดจำเหตุการณ์ครั้งนั้นได้อย่างชัดเจน ดังนั้นเขาจึงเกรงที่จะต้องเสี่ยงลงทะเล

ในขณะเดียวกัน หวังเต๋อฟากับชีฉาจวินที่กำลังออกทะเลอยู่นั้น เมื่อพวกเขาเห็นบริเวณท้องทะเลเกลื่อนไปด้วยซากศพของเหล่าสัตว์อสูรและน้ำที่อาบย้อมไปด้วยสีแดงฉาน พวกเขาก็รู้ว่าเพิ่งจะเกิดการต่อสู้อันดุเดือด

“เฉินผิงจะต้องอยู่แถวนี้แน่ๆ สัตว์อสูรพวกนี้เพิ่งจะตายไม่นานมานี้เอง เร็วเข้า ไล่ตามมันไปกันเถอะ!” หวังเต๋อฟาสั่งคนให้เร่งความเร็ว

ชีฉาจวินที่ตามมาก็สั่งคนของตนเองให้เร่งความเร็วไปข้างหน้าเช่นกัน

โฮก!

ทันใดนั้นก็มีเสียงกู่ร้องคำรามดังก้องไปทั่วท้องทะเล ราวกับอสนีบาตที่กำลังสั่นคลอนไปทั่วทั้งมหาสมุทร!

เมื่อได้ยินเช่นนี้เข้า หวังเต๋อฟากับชีฉาจวินก็ตื่นตะลึงไปชั่วขณะ พวกเขารู้ว่าตนเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรเข้าให้แล้ว

แม้จะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ความหวาดกลัวเป็นสิ่งสุดท้ายที่อยู่ในใจของพวกเขา แต่อันที่จริงแล้วพวกเขากลับรู้สึกตื่นเต้น เพราะแก่นแท้ของสัตว์อสูรมีค่ามหาศาล

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงและพรรคพวกของเขาที่กำลังเพลิดเพลินกับเนื้อย่างก็ได้ยินเสียงดังสนั่น

เตี้ยนจู่หน้าตาบิดเบี้ยวจนกลายเป็นสีหน้าถมึงทึง ดวงตาของเขาฉายแววอำมหิต “ใครมันกล้าเข้ามาบริเวณนี้ รนหาที่ตายงั้นรึ?”

เฉินผิงจำเสียงกู่ร้องคำรามได้เพราะเป็นสัญญาณเตือนจากสัตว์อสูร

เขารีบขี่อสูรวาฬเพชฌฆาตมุ่งหน้าไปยังแหล่งที่มาของเสียงคำรามดังอึกทึก

ในขณะเดียวกัน หวังเต๋อฟากับชีฉาจวินต่างทุ่มเถียงเรื่องสัตว์อสูรที่สังหารได้

“ชีฉาจวิน ผมเป็นคนฆ่าอสูรตัวนี้นะ เพราะฉะนั้นแก่นอสูรก็ควรจะเป็นของผมสิ” หวังเต๋อฟาแย้ง

“ถ้าผมไม่บาดเจ็บล่ะก็อสูรก็คงหนีไปแล้ว คุณเล่นงานผมตอนที่ไม่ทันได้ตั้งตัว” ชีฉาจวินสวนตอบด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ขณะที่ทั้งสองกลุ่มทุ่มเถียงกันเรื่องครอบครองแก่นอสูร ดูเหมือนว่าการต่อสู้กำลังจะปะทุขึ้นแล้ว

ทันใดนั้นก็มีคลื่นยักษ์ปรากฎขึ้นมาจากระยะไกลแล้วซัดเข้าหาชายฝั่งอย่างรวดเร็ว

เมื่อหวังเต๋อฟากับชีฉาจวินหันไปทางสิ่งรบกวน พวกเขาก็เห็นสัตว์อสูรขนาดมหึมาเป็นจำนวนมากกำลังแหวกว่ายอยู่ใต้น้ำ โครงร่างขนาดมหึมาของพวกมันก่อให้เกิดระลอกคลื่นแล้วซัดสาดชายฝั่ง