เฉินผิงผงกศีรษะ จากนั้นเขาก็เก็บหัวกะโหลกลงในแหวนเก็บของก่อนจะเอาทรายฝังโครงกระดูกส่วนที่เหลือเอาไว้ตรงก้นมหาสมุทร ไม่ว่าคนผู้นี้จะเป็นใครก็ช่าง ตอนนี้เขาก็คงไปสู่สุขคติแล้ว
เฉินผิงไม่คิดจะไปค้นหาซากปรักหักพังโบราณหรือทรัพย์สมบัติในยามนั้นตามเครื่องหมายบนกะโหลกศีรษะเพราะเขาไม่มีเวลาเหลือแล้ว เขาต้องรีบกลับไปที่จิงตูเพื่อเข้าร่วมการชุมนุมอาณาจักรลับ
“พี่เฉินผิง คุณหู พวกคุณเจออะไรบ้างไหม?” เมื่อหลงซิงซูเห็นเฉินผิงกับหูหม่าซือกลับมาจากใต้ทะเลก็เอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ไม่มีอะไรมากนักหรอก ก็แค่โครงกระดูกน่ะ ถ้าหากฉันรู้ล่ะก็คงไม่ตามไปด้วยหรอก” หูหม่าซือกล่าว
“งั้นก็ไปกันเถอะ พวกเราต้องกลับไปจิงตูให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้!” หลงซิงซูเร่งเร้า
หลังจากพวกเขาขึ้นฝั่งแล้ว คนทั้งกลุ่มก็ขึ้นเครื่องบินกลับไปที่จิงตู
ขณะที่เฉินผิงและคนอื่นๆ รีบกลับไปที่จิงตู บรรยากาศภายในสำนักเฟิงเหลยกลับเงียบสงัดและตึงเครียด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...