หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2266

“อาณาจักรลับแห่งสัตว์อสูร?” เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจ ทำไมเหล่าสัตว์อสูรเองก็มีอาณาจักรลับด้วยล่ะ?

“ฉันรู้เรื่องนี้!” เก๋อหยู่หานรีบบอก “นานมาแล้วอาณาจักรลับแห่งสัตว์อสูรเคยเป็นสถานที่แปดมหาอาณาจักรลับใช้รวบรวมทรัพยากรของตนเอง ไม่ว่าใครก็ตามจากแปดมหาอาณาจักรลับสามารถฆ่าสัตว์อสูรตัวใดก็ได้ที่พวกเขาต้องการ ณ ที่แห่งนั้น แต่เนื่องจากการฟื้นพลังวิญญาณใกล้มาถึงแล้ว เหล่าสมาชิกจากทุกอาณาจักรลับจึงแทบไม่ได้มาเยือนอีกต่อไปเพื่อถนอมรักษาพละกำลังของตนเอง ดังนั้นทางเข้าสู่อาณาจักรลับแห่งสัตว์อสูรจึงถูกผนึกเอาไว้ ฉันได้ยินมาว่าเร็วๆ มันจะเปิดขึ้นอีกครั้ง ถึงฉันจะไม่แน่ใจว่าสถานการณ์ภายในเป็นยังบ้างก็เถอะ ฉันพนันได้เลยว่าหลังจากผ่านไปหลายปีขนาดนั้น เหล่าสัตว์อสูรพวกนั้นก็คงจะโตขึ้นมากแล้ว! สองวันที่ผ่านมานี้ ฉันอยากไปเยือนสถานที่แห่งนั้น แต่พ่อกลับห้ามฉันเอาไว้...”

ขณะที่เฉินผิงฟังอยู่เงียบๆ เขาก็รู้สึกตกใจที่ได้รู้ว่ามีอาณาจักรลับแห่งสัตว์อสูรที่แปดมหาอาณาจักรลับสามารถล่าสังหารได้

ดูเหมือนว่าจะเป็นสนามล่าสัตว์ที่สร้างขึ้นมาเป็นพิเศษเพื่อราชวงศ์อย่างไรอย่างนั้นเลย ยิ่งนึกถึงเรื่องนั้น เขาก็ยิ่งรู้สึกประทับใจในตัวผู้ที่สร้างแปดมหาอาณาจักรลับ เพราะอาณาจักรลับดูไม่เหมือนสถานที่หลบภัย แต่ฉันก็อยากรู้ว่าอาณาจักรลับที่เต็มไปด้วยเหล่าสัตว์อสูรเช่นนี้มีหน้าตาเป็นยังไงบ้าง คงจะเป็นที่จับตามองไม่น้อยเลยทีเดียว

ดังนั้นเฉินผิงจึงเอ่ยถามขึ้นว่า “เจ้าลิง อาณาจักรลับแห่งสัตว์อสูรอยู่ที่ไหนงั้นเหรอ? ช่วยพาผมไปดูทีได้ไหมครับ?”

“เรื่องนี้...” โหวเจิ้นขมวดคิ้ว

ในขณะเดียวกัน ก็ดูเหมือนว่าเก๋อหยู่หานจะรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเสียแล้ว “ได้สิ! ไปตรวจสอบดูกันเดี๋ยวนี้เถอะ!”

“คุณเฉินครับ เจ้าสำนักเคยบอกว่าหลังจากไม่มีใครมาเยือนหลายปี การที่ใครก็ตามเหยียบย่างเข้าไปในอาณาจักรลับแห่งสัตว์อสูรนับว่าเป็นเรื่องอันตรายมากทีเดียว เพราะฉะนั้นผมจึงไม่คิดว่าพวกเราควรจะไปที่นั่นหรอกนะ” โหวเจิ้นเอ่ยแนะ

“พวกเราแค่ไปดูรอบๆ เท่านั้น ถ้ามีอันตรายใดๆ เกิดขึ้น พวกเราจะรีบกลับทันที” เฉินผิงเสนอแนะ ในเมื่อฉันไม่แข็งแกร่งพอที่จะทำแบบนั้นได้ ฉันก็ม่คิดจะอยู่ที่นั่นให้นานนักหรอก

“คุณมันขี้ขลาดตาขาว! พวกเราแค่แวะไปดูที่นั่นนิดเดียวก่อนจะรีบกลับมา! มันจะอันตรายสักแค่ไหนกันเชียว?” เก๋อหยู่หานกลอกตาใส่เจ้าลิง

โหวเจิ้นขบเขี้ยเคี้ยวฟัน “ก็ได้ พวกเราจะตรวจสอบแล้วหลังจากนั้นก็จะรีบกลับมาทันที”

จากนั้นเขาก็เห็นว่ามีเทือกเขาอยู่ตรงหน้าพวกตน

พวกเขาถูกแวดล้อมไปด้วยป่าหนาทึบ บางครั้งพวกเขาก็จะได้ยินเสียงกู่ร้องคำรามของเหล่าสัตว์อสูรที่ดังมาจากระยะไกล

“คุณเฉินครับ นี่คือเทือกเขาสัตว์อสูร ตามคำร่ำลือบอกว่ามีราชาที่สั่งการเหล่าสัตว์อสูรอยู่ส่วนลึกของเทือกเขาแห่งนี้ ผมสงสัยว่ามันจะเป็นเรื่องจริงนะครับ” โหวเจิ้นแจ้งให้ทราบ

“พวกเราปีนเขาได้ไหมครับ?” ขณะที่เฉินผิงจ้องมองไปยังเทือกเขาก็สัมผัสได้ถึงรัศมีพลังที่แผ่ออกมาจากตรงนั้น ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เหล่าสัตว์อสูรที่นี่เป็นทรัพยากรสำหรับการฝึกบำเพ็ญฌานชั้นยอดโดยไม่ต้องสงสัยเลย

“คุณเฉินครับ พวกเราต้องไม่เสี่ยงเดินลึกเข้าไป พวกเราสามารถอยู่ได้แค่ตรงเชิงเขา อย่างไรเสียพวกเราก็ไม่รู้ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้พวกสัตว์อสูรพัฒนาการไปขนาดไหนแล้ว ขืนพวกเราพาตัวเองไปตกอยู่ในอันตราย พวกเราคงไม่มีโอกาสที่จะร้องขอความช่วยเหลือเสียด้วยซ้ำไป” โหวเจิ้นย้ำเตือน