หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2267

“เอาล่ะครับ ผมเข้าใจแล้ว” เฉินผิงเริ่มเดินมาตรงเชิงเขา

เงาร่างสีดำกระโจนตัวจากพุ่มไม้เข้ามาหาเฉินผิงโดยไร้ซึ่งสัญญาณเตือนล่วงหน้า

ขณะที่เขากำลังจะออกกระบวนท่า โหวเจิ้นก็ขว้างมีดสั้นไปทางเงาร่างสีดำไปปักต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆ

จากนั้นเฉินผิงก็เห็นว่าเงาร่างสีดำคือตัวตุ่นขนาดเท่าหมาป่า

“คุณเฉินครับ ผมล่ะเกลียดเจ้าตัวตุ่นพวกนี้ที่สุดเลย ทั่วทั้งเทือกเขาสัตว์อสูรมีสัตว์พวกนี้ไต่อยู่เต็มไปหมดเลย แม้ว่าพวกมันจะไม่แข็งแกร่งอะไรนัก แต่พวกมันก็ชอบซุ่มโจมตีใส่คน นอกเหนือไปจากนั้น แก่นอสูรของตัวตุ่นพวกนี้ก็แทบจะไร้ค่า ดังนั้นจึงมีน้อยคนนักที่จะต้องการพวกมัน ผมหวังว่าพวกเราคงไม่ต้องเจอพวกมันอีกกลุ่มเพราะพวกมันน่าขยะแขยงชะมัดเลย” แววรังเกียจและสะอิดสะเอียนของโหวเจิ้นที่มีต่อตัวตุ่นพวกนั้นช่างเด่นชัด

เฉินผิงยิ้มให้ ดูเหมือนไม่ว่าสัตว์จำพวกหนูจะอยู่ที่ไหนก็เป็นที่เกลียดชังอยู่เสมอ

ทั้งสามคนยังคงเดินทางต่อไป ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงการต่อสู้จากละแวกข้างเคียง พวกเขาจึงรีบมุ่งหน้าไปยังแหล่งที่มาของเสียง

ชั่วครู่ให้หลัง พวกเขาก็เจอคนไม่กี่คนกำลังจู่โจมใส่หมาป่าอัคคี หมาป่าที่โอบล้อมด้วยเปลวเพลิงสีแดงฉานเอาแต่พ่นลูกไฟออกมา

หมาป่าอัคคีโจมตีใส่ผู้รุกรานได้ค่อนข้างย่ำแย่ แต่พวกเขาก็ยังสามารถสังหารเจ้าสัตว์ร้ายตัวนั้นและสกัดเอาแก่นอสูรของมันออกมาได้

เมื่อเฉินผิงมองผู้ที่กำลังสกัดแก่นอสูรให้ดีๆ เขาก็ถึงกับผงะอึ้งเพราะจำได้ว่าคนผู้นั้นคือจินหยวน

หลังจากจินหยวนเก็บแก่นอสูรลงไปแล้ว เขาก็หน้าเปลี่ยนสี “แกเป็นใครน่ะ? ทำไมถึงได้หลบซ่อนตัวอยู่ตรงนั้น? ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!”

เห็นได้ชัดว่าเขาสังเกตเห็นทั้งสามคนแล้ว

เมื่อเห็นเช่นนั้น ทั้งสามคนก็เผยตัวออกมา

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็เข้าใจว่าเหตุใดจินหยวนถึงทำเช่นนั้น เขาแค่พยายามสร้างโอกาสที่จะได้ใช้เวลากับเก๋อหยู่หานและแสดงความเจ๋งของตัวเองด้วยการล่าสัตว์อสูร มิฉะนั้นมันก็คงไม่ใจดีเสนอตัวที่จะเข้ามาปกป้องและแบ่งแก่นสัตว์อสูรให้พวกเราหรอก

“เรื่องนี้...” โหวเจิ้นหันไปทางเฉินผิง เขาไม่กล้าพอที่จะปฏิเสธข้อเสนอของจินหยวนตรงๆ เพราะฝ่ายหลังเป็นผู้สืบทอดของสำนักจ่านเยว่

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ผมเดาว่าพวกเราคงต้องร่วมทางกันเสียแล้วล่ะครับ คุณชายเจียง”

ที่จริงแล้วเฉินผิงอยากจะใช้เวลาอยู่ในอาณาจักรลับแห่งสัตว์อสูรอีกสักหน่อยเพื่อประเมินว่าเหล่าสัตว์จะมีพลังสักแค่ไหน

ทีแรกเก๋อหยู่หานก็ไม่อยากตอบรับข้อเสนอ แต่หลังจากเฉินผิงจะร่วมทางไปด้วย เธอจึงผงกศีรษะ

เมื่อจินหยวนเห็นเช่นนั้นก็ยิ้มกว้าง “มุ่งหน้าลึกเข้าไปอีกเถอะ พวกสัตว์ประหลาดนอกเทือกเขาเป็นแค่เศษสวะกลุ่มหนึ่งเท่านั้น พวกมันยังไม่พอให้ผมอุ่นเครื่องเลยนะ!”

เขาเดินนำทั้งสามคนเข้าไปในเทือกเขา ทำให้โหวเจิ้นกระวนกระวายใจขึ้นมาบ้าง