ขณะที่พวกเขาเสี่ยงเดินลึกเข้าไปในเทือกเขา เฉินผิงก็ขมวดคิ้วเพราะตนสัมผัสได้ถึงรัศมีพลังอันแกร่งกล้าจากสิ่งรอบข้าง
หลังจากเดินไปได้สักพัก จินหยวนก็ยกมือขึ้นทันทีเพื่อขวางไม่ให้คนอื่นๆ เดินต่อไป
จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่ลิ่วล้อคนหนึ่ง ลิ่วล้อคนนั้นผงกศีรษะพลางกระโจนตัวขึ้นกลางอากาศอย่างรวดเร็วแล้วเคลื่อนผ่านยอดไม้ไป
ไม่นานลิ่วล้อคนนั้นก็กลับมารายงาน “คุณชายครับ ข้างหน้าของพวกเรามีคนนับสิบคน ผมคิดว่าพวกมันมาจากอาณาจักรลับแห่งอื่นๆ ผมไม่กล้าเข้าใกล้พวกมันให้มากเกินไปนัก ดังนั้นผมจึงเห็นหน้าของพวกมันได้ไม่ชัด”
“พวกเราจะเดินอ้อมไปเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เจอกับพวกมัน” จินหยวนชอบหลีกเลี่ยงข้อขัดแย้งกับคนจากอาณาจักรลับแห่งอื่นๆ ในเมื่อพวกเรายังได้แก่นอสูรไม่มากพอก็ไม่คุ้มที่จะเข้าร่วมการต่อสู้กับพวกมัน
“ผมคิดว่าสายเกินกว่าจะพูดแบบนั้นแล้ว” เฉินผิงกล่าว
จินหยวนตะลึงงันก่อนที่รัศมีพลังนับสิบจะโอบล้อมพวกเขาไว้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...