หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2269

กลุ่มคนเดินลึกเข้าไปในส่วนลึกของเทือกเขาสัตว์อสูร พวกเขาเจอเข้ากับสัตว์อสูรขั้นต่ำระหว่างทาง แต่พวกเขาก็จัดการกับสัตว์ร้ายได้ในชั่วพริบตา

คนรวยพวกนั้นไม่สนใจแก่นอสูรของสัตว์อสูรขั้นต่ำพวกนั้น

ขณะที่ทุกคนกำลังเดินเข้าไปสู่ใจกลางเทือกเขาสัตว์อสูรกันอย่างระแวดระววัง สีหน้าของเฉินผิงก็พลันเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมาทันทีแล้วเขาก็ร้องเตือนทำให้ทุกคนต้องหยุดเดิน

“ไอ้บ้าเอ๊ย ทำอะไรของแก? ทำไมพวกเราถึงต้องหยุดด้วยเล่า?” จินหยวนหันหน้ามาถามเฉินผิงด้วยความโมโห

เฉินผิงไม่สนใจอีกฝ่าย เขาหลับตาแล้วปลดปล่อยปราณสัมผัสเพื่อให้มันกระจายไปทั่วบริเวณรอบข้างของพวกตน

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีพลังเท่ากับจินหยวน แต่ปราณสัมผัสของเขาก็แข็งแกร่งยิ่งกว่าใครในกลุ่ม

เมื่อจินหยวนเห็นว่าเฉินผิงไม่สนใจตนก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาเข้ามาหาฝ่ายหลังและกำลังจะสั่งสอนแต่หลิวฉางกลับขวางเขาไว้

หลิวฉางสังเกตเห็นท่าทีของเฉินผิงก็เริ่มที่จะเป็นกังวลขึ้นมา

ตอนที่พวกเขาอยู่บนเกาะเผิงไหล เขาเคยเห็นพลังโดยตรงของเฉินผิงมาแล้ว เขารู้ว่าแม้จะเป็นแค่ผู้ฝึกยุทธ์พเนจรในโลกมนุษย์ แต่เฉินผิงก็แข็งแกร่งทีเดียว

“พวกเราไปอีกไม่ได้แล้ว มีอันตรายอยู่ข้างหน้า” เฉินผิงกล่าวพลางค่อยๆ ลิมตาขึ้น

“อันตรายแบบไหนกัน? ทำไมฉันสัมผัสไม่ได้เลยล่ะ? ระดับผู้แบ่งวิญญาณขั้นสามอย่างแกไม่อาจมีปราณสัมผัสแกร่งกล้าไปกว่าฉันหรอก ฉันสัมผัสอะไรไม่ได้เสียด้วยซ้ำไป แต่แกกลับบอกว่ามีอันตรายอยู่ข้างหน้า” จินหยวนไม่เชื่อเฉินผิง เขาแน่ใจว่าถ้ามีเหล่าสัตว์อสูรขั้นสูงและอันตรายอื่นใดอยู่ข้างหน้า เขาก็คงสัมผัสได้แล้ว

“ผมก็แค่พยายามจะเตือนทุกคน คุณจะเชื่อไม่ก็ตามใจ!”

เมื่อเฉินผิงเห็นสีหน้าไม่เชื่อของจินหยวน เขาก็ผุดยิ้มจางๆ ขึ้นมา

“หึ! ใครมันจะไปเชื่อแกเล่า?” จินหยวนพูดเยาะเย้ยและกำลังจะเดินไปข้างหน้าพร้อมกับคนอื่นๆ แต่เฉินผิงพร้อมด้วยโหวเจิ้นและเก๋อหยู่หานกลับยืนอยู่กับที่และไม่ยอมก้าวเดินไปข้างหน้าอีก

เมื่อเห็นเช่นนั้น หลิวฉางก็เลือกที่จะอยู่กับที่ซึ่งสร้างความประหลาดใจให้แก่จินหยวน

“คุณหลิว อย่าบอกผมนะว่าคุณเชื่อคำพูดของไอ้บ้านี่ คุณสัมผัสถึงอันตรายใดๆ ได้ไหมล่ะ? คุณสัมผัสได้ถึงตัวตนของเหล่าสัตว์อสูรขั้นสูงหรือเปล่าล่ะ? ผมคิดว่ามันก็แค่พูดพล่ามไร้สาระ! ไม่มีอันตรายใดๆ ทั้งนั้นแหละ!” จินหยวนกล่าวแก่หลิวฉาง

โฮก!

เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงคำรามและสัมผัสได้ถึงการสั่นสะเทือนของพื้นดิน ทุกคนก็หน้าเผือดสี

รัศมีพลังใกล้เข้ามาหาพวกเขาด้วยความเร็วสูงและปรากฎขึ้นต่อหน้าทุกคนในชั่วพริบตาเดียว

ก่อนที่พวกเขาจะสามารถระบุตัวสัตว์อสูรได้ พวกเขาก็สัมผัสได้ถึงคลื่นความร้อนแผดเผาที่กำลังล้อมพวกตนไว้ตามมาด้วยลมกระโชกแรงหอบหนึ่ง

ขณะที่พฤกษาสูงตระหง่านรอบตัวถูกลมกระโชกแรงถอนรากถอนโคนแล้วปลิวหายไปไกลๆ ทุกคนก็กระตุ้นจุดชีพจรตันเถียนเพื่อให้ยืนได้มั่นคง

ไม่นานพฤกษาทุกต้นรอบตัวเฉินผิงและคนอื่นๆ ก็ปลิวหายไป ไม่ช้าป่าก็กลายเป็นพื้นที่แห้งแล้วและสัตว์อสูรก็ปรากฎตัวอยู่ตรงหน้าพวกเขา

โฮก!

สัตว์อสูรเปล่งเสียงคำรามดุร้ายออกมาอีกครั้ง

เฉินผิงสังเกตเห็นว่าสัตว์อสูรเป็นเสือขนาดมหึมาที่มีเปลวเพลิงปกคลุมอยู่ทั่วทั้งร่าง มันดูคล้ายกับหมาป่าอัคคีที่พวกเขาเคยพบเจอเมื่อก่อนหน้านี้เลย