กลุ่มคนเดินลึกเข้าไปในส่วนลึกของเทือกเขาสัตว์อสูร พวกเขาเจอเข้ากับสัตว์อสูรขั้นต่ำระหว่างทาง แต่พวกเขาก็จัดการกับสัตว์ร้ายได้ในชั่วพริบตา
คนรวยพวกนั้นไม่สนใจแก่นอสูรของสัตว์อสูรขั้นต่ำพวกนั้น
ขณะที่ทุกคนกำลังเดินเข้าไปสู่ใจกลางเทือกเขาสัตว์อสูรกันอย่างระแวดระววัง สีหน้าของเฉินผิงก็พลันเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมาทันทีแล้วเขาก็ร้องเตือนทำให้ทุกคนต้องหยุดเดิน
“ไอ้บ้าเอ๊ย ทำอะไรของแก? ทำไมพวกเราถึงต้องหยุดด้วยเล่า?” จินหยวนหันหน้ามาถามเฉินผิงด้วยความโมโห
เฉินผิงไม่สนใจอีกฝ่าย เขาหลับตาแล้วปลดปล่อยปราณสัมผัสเพื่อให้มันกระจายไปทั่วบริเวณรอบข้างของพวกตน
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีพลังเท่ากับจินหยวน แต่ปราณสัมผัสของเขาก็แข็งแกร่งยิ่งกว่าใครในกลุ่ม
เมื่อจินหยวนเห็นว่าเฉินผิงไม่สนใจตนก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาเข้ามาหาฝ่ายหลังและกำลังจะสั่งสอนแต่หลิวฉางกลับขวางเขาไว้
หลิวฉางสังเกตเห็นท่าทีของเฉินผิงก็เริ่มที่จะเป็นกังวลขึ้นมา
ตอนที่พวกเขาอยู่บนเกาะเผิงไหล เขาเคยเห็นพลังโดยตรงของเฉินผิงมาแล้ว เขารู้ว่าแม้จะเป็นแค่ผู้ฝึกยุทธ์พเนจรในโลกมนุษย์ แต่เฉินผิงก็แข็งแกร่งทีเดียว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...