หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2271

จินหยวนรู้ว่าเปล่าประโยชน์ที่เขาจะพาลูกน้องของตนเองไล่ตามพยัคฆ์อัคคีไป อย่างไรเสียพวกเขาก็ไม่สามารถเอาชนะสัตว์อสูรตามลำพังได้หรอก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงแค่ฟังคำแนะนำของหลิวฉางและไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

“คุณเฉิน รีบออกไปจากที่นี่กันเถอะครับ! มิฉะนั้นพยัคฆ์อัคคีตัวนั้นอาจจะเรียกเหล่าสัตว์อสูรมาก็ได้!” โหวเจิ้นเร่งเฉินผิง

เฉินผิงผงกศีรษะแล้วตามหลังคนอื่นๆ ออกจากเทือกเขาสัตว์อสูร

ตอนที่พวกเขารู้สึกว่าแผ่นดินสั่นสะเทือนยังเดินไปได้ไม่ไกลนัก ราวกับว่าพลังอันน่าพรั่นพรึงระลอกหนึ่งกำลังใกล้จะเข้ามาถึงตัวพวกเขาแล้ว

สีหน้าของเฉินผิงเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ขณะที่ดวงตาเต็มไปด้วยแววหวาดกลัว

“มีฝูงสัตว์อสูรกำลังมาถึง! พยัคฆ์อัคคีตัวนั้นเรียกฝูงสัตว์อสูรมา!” หลิวฉางร้องตะโกนพลางสีหน้าซีดขาวเพราะสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากพื้นดิน

“เร็วเข้า! รีบหนีเร็ว!” จินหยวนตะโกนด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว

“มันสายเกินไปแล้ว พวกเราต้องรีบก่อกำแพงป้องกัน มิฉะนั้นพวกเราก็คงไม่สามารถรอดชีวิตจากฝูงสัตว์อสูรพวกนี้ไปได้หรอก!” เฉินผิงเอ่ยขึ้นพลางขวางจินหยวนเอาไว้ เขาเองก็สัมผัสได้ถึงรัศมีพลังของเหล่าสัตว์อสูรที่ใกล้เข้ามาได้เช่นกัน

“ลำพังด้วยจำนวนคนที่พวกเรามีอยู่ที่นี่ ต่อให้ก่อกำแพงป้องกันไปก็เปล่าประโยชน์ พวกเราควรจะออกไปจากที่นี่”

แน่นอนว่าจินหยวนย่อมไม่ฟังคำแนะนำของเฉินผิงอยู่แล้ว

ส่วนหลิวฉางที่อยู่อีกด้านหนึ่งก็พุ่งทะยานขึ้นฟ้าเพื่อสำรวจสิ่งรอบข้าง เมื่อเขาเห็นฝุ่นควันขนาดมหึมาคล้ายกับคลื่นยักษ์ที่กำลังถาโถมมาทางพวกตนจนทำให้พฤกษาหักโค่น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม

เขาหน้าตาซีดขาวราวกับกระดาษไปแล้ว “สายเกินไปแล้ว ฝูงสัตว์อสูรจะมาถึงได้ทุกเมื่อ...”

ในขณะนั้นเอง เมื่อรัศมีพลังอันน่าพรั่นพรึงพุ่งมาทางพวกเขาอย่างต่อเนื่อง ทุกคนก็สามารถสัมผัสได้ถึงการสั่นสะเทือนของพื้นดินที่รุนแรงขึ้นทุกนาที

“ในเมื่อพวกเราหนีไม่พ้น พวกเราควรจะทำยังไงดีเล่า?”

จินหยวนเต็มไปด้วยความกังวลใจ เขาเริ่มสำนึกเสียใจที่บุกเข้ามาในส่วนลึกของเทือกเขาสัตว์อสูร

แต่ขณะที่เฉินผิงจับจ้องมาที่วงแหวนอาคมที่ตนเองกางเอาไว้ เขากลับไม่ยินดีเท่าไหร่นัก นั่นเป็นเพราะเขารู้ว่าวงแหวนอาคมน่าจะคงอยู่ได้ไม่นานนัก

สิ่งเดียวที่วงแหวนอาคมสามารถทำได้ก็คือสกัดการโจมตีระลอกแรกจากเหล่าสัตว์อสูร เนื่องจากมันแข็งแกร่งที่สุด

“คุณเฉิน ผมไม่รู้ว่าคุณเองก็เป็นปรมาจารย์ผู้แตกฉานทางด้านวงแหวนอาคม ว่าแต่วงแหวนอาคมที่คุณกางมีชื่อว่าอะไรงั้นเหรอ? มันจะป้องกันพลังโจมตีของเหล่าสัตว์อสูรพวกนั้นได้ไหม?” โหวเจิ้นถามด้วยความตื่นเต้น

“วงแหวนอาคมนี้ของผมแค่สกัดการโจมตีระลอกแรกของเหล่าสัตว์อสูรเท่านั้น หลังจากนั้นพวกเราก็จำเป็นต้องพึ่งพาพลังของตัวเองเพื่อให้รอดชีวิต” เฉินผิงตอบอย่างเป็นเรื่องเป็นราว

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนที่เพิ่งจะผ่อนคลายก็กลับมากังวลใจอีกครั้ง

“ถ้าหากสามารถสกัดพลังโจมตีระลอกแรกได้ก็ดีพอแล้ว อย่างไรเสียระลอกแรกก็น่าพรั่นพรึงที่สุด ผมเชื่อว่าสัตว์อสูรฝูงนี้คงอยู่ไม่นานหรอก อีกอย่างพยัคฆ์อัคคีตัวนั้นก็เรียกสัตว์อสูรพวกนั้นมา ดังนั้นผมก็เลยสงสัยว่าพวกมันจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน พวกมันอาจจะเป็นสัตว์อสูรขั้นต่ำก็ได้ ขอเพียงพวกเราร่วมมือและไม่แตกคอกัน พวกเราก็น่าจะสามารถต้านทานพลังโจมตีได้” หลิวฉางกล่าว

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความตาย พวกเราจะต้องรวมใจกันเป็นหนึ่งเดียว...