จินหยวนรู้ว่าเปล่าประโยชน์ที่เขาจะพาลูกน้องของตนเองไล่ตามพยัคฆ์อัคคีไป อย่างไรเสียพวกเขาก็ไม่สามารถเอาชนะสัตว์อสูรตามลำพังได้หรอก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงแค่ฟังคำแนะนำของหลิวฉางและไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
“คุณเฉิน รีบออกไปจากที่นี่กันเถอะครับ! มิฉะนั้นพยัคฆ์อัคคีตัวนั้นอาจจะเรียกเหล่าสัตว์อสูรมาก็ได้!” โหวเจิ้นเร่งเฉินผิง
เฉินผิงผงกศีรษะแล้วตามหลังคนอื่นๆ ออกจากเทือกเขาสัตว์อสูร
ตอนที่พวกเขารู้สึกว่าแผ่นดินสั่นสะเทือนยังเดินไปได้ไม่ไกลนัก ราวกับว่าพลังอันน่าพรั่นพรึงระลอกหนึ่งกำลังใกล้จะเข้ามาถึงตัวพวกเขาแล้ว
สีหน้าของเฉินผิงเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ขณะที่ดวงตาเต็มไปด้วยแววหวาดกลัว
“มีฝูงสัตว์อสูรกำลังมาถึง! พยัคฆ์อัคคีตัวนั้นเรียกฝูงสัตว์อสูรมา!” หลิวฉางร้องตะโกนพลางสีหน้าซีดขาวเพราะสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากพื้นดิน
“เร็วเข้า! รีบหนีเร็ว!” จินหยวนตะโกนด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว
“มันสายเกินไปแล้ว พวกเราต้องรีบก่อกำแพงป้องกัน มิฉะนั้นพวกเราก็คงไม่สามารถรอดชีวิตจากฝูงสัตว์อสูรพวกนี้ไปได้หรอก!” เฉินผิงเอ่ยขึ้นพลางขวางจินหยวนเอาไว้ เขาเองก็สัมผัสได้ถึงรัศมีพลังของเหล่าสัตว์อสูรที่ใกล้เข้ามาได้เช่นกัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...