หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2272

จินหยวนหยิบอาวุธออกมาพลางผุดสายตาฉายแววอำมหิต “ดูเหมือนว่าพวกเราจะไม่มีทางเลือกนอกจากออกไป พวกเราจะรอดหรือไม่ขึ้นอยู่กับชะตาแล้ว”

ในเมื่อเรื่องดำเนินมาถึงขั้นนี้ พวกเขาก็ทำได้เพียงออกไปต่อสู้เพื่อความอยู่รอดของพวกตนเท่านั้นแล้ว

ขณะที่ทุกคนจ้องมองไปข้างหน้าก็เตรียมพร้อมต่อสู้กับสัตว์อสูรแบบตัวต่อตัว พื้นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงจนพวกเขาสามารถสัมผัสได้ถึงรัศมีสังหารในอากาศที่พัดมาหาพวกเขา

โฮก!

เสียงกู่ร้องคำรามราวกับฟ้าคำรนดังแหวกอากาศ ตามมาด้วยเสียงคำรามอื่นๆ อีกนับไม่ถ้วนที่สลับกับเสียงแรก

โชคดีที่เฉินผิงและพรรคพวกแข็งแกร่งพอที่จะต้านทานแรงปะทะได้ ถ้าหากพวกเขาอ่อนแอกว่านี้สักหน่อย เสียงคำรามของเหล่าสัตว์อสูรก็คงจะทำให้พวกเขาแก้วหูแตกและสิ้นชีพลงทันทีไปแล้ว

เฉินผิงค่อยๆ ยกมือขึ้นแล้วปลดปล่อยลำแสงสายหนึ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า หลังจากนั้นรัศมีพลังระลอกหนึ่งก็เคลื่อนลงมาจากฟากฟ้าแล้วแผ่ไปทั่วทั้งสิ่งรอบข้าง

เมื่อทุกคนสัมผัสได้ถึงรัศมีพลังอันแกร่งกล้าของวงแหวนอาคมที่โอบล้อมพวกเขาไว้ราวกับกำแพงเหล็ก พวกเขาต่างก็รู้สึกประหลาดใจ

“วงแหวนอาคมนี้ค่อนข้างแข็งแกร่งมากทีเดียว ผมคงต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าจะทำลายมันลงได้เป็นแน่” ยามที่หลิวฉางจับจ้องไปที่วงแหวนอาคมอันสว่างโชติช่วง เขาก็พึมพำด้วยความประหลาดใจ

จากนั้นเขาก็ถอนหายใจด้วยความหวาดกลัว เฉินผิงแข็งแกร่งขึ้นมาก! ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่พวกเราอยู่บนเกาะเผิงไหล เฉินผิงยังอ่อนแอมากๆ อยู่เลย แต่ยามนี้เขาชักที่จะแข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว!

“ถึงแม้ว่าวงแหวนอาคมนี้จะแข็งแกร่ง แต่มันก็เพียงแค่สามารถยับยั้งการโจมตีระลอกแรกจากเหล่าสัตว์อสูรได้ ดูเหมือนว่ามันก็ไม่ค่อยเท่าไหร่เลยนี่นา!” จินหยวนพูดเสียดสี

หลายคนกลอกตาด้วยความรำคาญให้กับสิ่งที่จินหยวนกล่าว เขาพึ่งพาอาศัยวงแหวนอาคมของคนอื่นเพื่อมีชีวิตรอด แต่เขายังมาพูดเหน็บแนมเรื่องนั้นอีก

“จินหยวน ถ้าคุณคิดว่ามันแย่ขนาดนั้นก็อย่าอยู่ในวงแหวนอาคมเลย ก้าวออกไปเสียเถอะ ฉันอยากจะรู้ว่าคุณจะโดนสัตว์อสูรพวกนั้นฉีกทึ้งเป็นชิ้นๆ ยังไง!” เก๋อหยู่หานเอ่ยด้วยความไม่พอใจในท่าทีของจินหยวน

เมื่อจินหยวนได้ยินคำพูดของเก๋อหยู่หาน เขาก็หน้าแดงก่ำเพราะความอับอายขายหน้า

จากนั้นเฉินผิงก็เดินเข้ามาหาพลางเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ทุกคน ตอนนี้เหล่าสัตว์อสูรมาถึงแล้ว พวกเราจะต้องรวมใจเป็นหนึ่งเดียวเพื่อให้รอดชีวิตไปได้ ดังนั้นผมหวังว่าจะไม่มีใครหลบอยู่ข้างหลังเพื่อออมแรงเอาไว้ยามที่พวกเราต้องสู้กันในภายหลังหรอกนะ”

คำพูดของเฉินผิงพุ่งเป้ามาที่จินหยวน ถ้าหากจินหยวนมัวแต่ออมแรงโดยไม่ทุ่มเทสุดกำลัง พวกเขาทุกคนก็จะตกอยู่ในอันตรายเอาได้

ตู้ม!

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

เสียงสนั่นหวั่นไหวดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เมื่อเหล่าสัตว์อสูรเอาแต่ดาหน้ากันเข้ามา ทุกคนก็มองด้วยความร้อนใจ

สัตว์อสูรหลายตัวกระแทกลงกับพื้นแล้วไม่นานก็ถูกตัวอื่นกระทืบตาย

เหล่าสัตว์อสูรตรงหน้าอยากจะหยุดฝีเท้า แต่ตัวที่อยู่ข้างหลังก็เอาแต่พุ่งไปข้างหน้า ดังนั้นพวกมันจึงปะทะเข้ากับวงแหวนอาคมตัวแล้วตัวเล่า

ไม่นานซากสัตว์อสูรนับไม่ถ้วนก็ล้อมรอบวงแหวนอาคม แต่เหล่าสัตว์อสูรก็ยังไม่หยุดพุ่งเข้ามาหา

ทุกคนกลั้นหายใจพลางกุมอาวุธแล้วจ้องมองเหล่าสัตว์อสูรที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาชนิดตาไม่กระพริบ

วงแหวนอาคมเริ่มหม่นแสงลงทีละวินาที พวกเขาต่างรู้ว่าวงแหวนอาคมคงไม่สามารถทนอยู่ได้นานนักและนั่นก็เป็นเพียงแค่เรื่องของเวลาก่อนที่มันจะถูกทำลายลง