หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2273

ตู้ม!

เสียงระเบิดดังสนั่นขึ้นอีกครั้งหนึ่ง จู่ๆ ประกายแสงของวงแหวนอาคมก็สลายกลายเป็นสะเก็ดดาวแล้วกระจัดกระจายลงบนพื้น วงแหวนอาคมของเฉินผิงถูกทำลายลงโดยสิ้นเชิง

“โจมตี!”

เมื่อเฉินผิงเห็นเช่นนั้น เขาก็กวัดแกว่งกระบี่พิฆาตมังกรแล้วพุ่งไปข้างหน้าพร้อมเสียงแผดร้อง

เก๋อหยู่หานติดตามรั้งท้ายเขาอย่างกระชั้นชิด เพราะอยากจะปกป้องให้เขาอยู่รอดปลอดภัย

“ฆ่า!” จินหยวนกับลู่ฉางร้องตะโกนพลางชูกำปั้นขึ้นฟ้า

พวกเขาแต่ละฝ่ายพุ่งไปข้างหน้าพร้อมลูกน้องของตนเอง ไม่มีใครกล้ายั้งมือหรือปกปิดพลังของตัวเอง ถ้าหากพวกเขาไม่ทุ่มเทสุดกำลังก็คงถูกเหล่าสัตว์อสูรกลืนกินเป็นแน่

เฉินผิงปาดซ้ายปาดขวาฝูงสัตว์อสูรราวกับอสนีบาต กระบี่พิฆาตมังกรของเขาฟาดฟันสัตว์ร้ายอยู่ไม่หยุดหย่อน

จินหยวนกับหลิวฉางเองก็ต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดจาดเหล่าสัตว์อสูรเช่นกัน พวกเขาต่างสร้างแนวรับหนึ่งขึ้นมาพลางเปิดฉาดโจมตีขนาบข้างกันไปโดยไม่เผยให้เห็นช่องโหว่หรือจุดอ่อน เหล่าสัตว์อสูรจึงไม่สามารถฝ่าแนวรับเข้าไปได้

โฮก!

หลังจากเสียงกู่ร้องคำรามดังเสียดหู เหล่าสัตว์อสูรที่รุกคืบเข้ามาต่างล่าถอยกลับไปพร้อมกันราวกับว่าพวกมันได้รับคำสั่ง

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงและคนอื่นๆ ก็เต็มไปด้วยเลือด ทั้งยังมีผู้บาดเจ็บอีกมากมายเช่นเดียวกัน

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่พวกเขาก็สูญเสียพลังวิญญาณไปมากมายจนทำให้หอบหายใจอย่างหนักหน่วง ฉวยโอกาสตอนที่เหล่าสัตว์อสูรเลิกจู่โจม พวกเขาก็สุดลมหายใจลึกๆ เพื่อฟื้นฟูพลังของตนเอง

พวกเขาต้องใช้เวลาในการฟื้นฟูพลังวิญญาณที่สูญเสียไป ถ้าหากเหล่าสัตว์อสูรจู่โจมพวกเขาอีกครั้ง พวกเขาน่าจะต้านทานเอาไว้ได้ไม่นาน

“หากเป็นเช่นนี้ พวกเราไม่ถูกเหล่าสัตว์อสูรกินก็ต้องตายเพราะหมดแรง” หลิวฉางกล่าวพลางขมวดคิ้ว

เมื่อทุกคนรู้ว่าขืนยังเป็นเช่นนี้ต่อไปคงหมดแรงจริงๆ เป็นแน่ พวกเขาจึงเอาแต่เงียบ

“ทุกคน เก็บรวบรวมแก่นอสูรแล้วกินพวกมันเข้าไปเดี๋ยวนี้เลย แบบนั้นบางทีพวกเราก็น่าจะเพิ่มพลังวิญญาณบางส่วนได้!” เฉินผิงร้องตะโกนให้ทุกคนฉวยแก่นอสูรเอาไว้

โฮก!

ราวกับว่ามันอ่านใจของเฉินผิงออก พยัคฆ์อัคคีแหงนหน้าแล้วกู่ร้องคำราม ทันใดนั้นสัตว์อสูรนับพันก็เริ่มที่จะลงมือบุกจู่โจม

“สกัดสัตว์อสูรพวกนี้เอาไว้! ผมจะฆ่าพยัคฆ์อัคคีเอง! พอพยัคฆ์อัคคีตายลง เหล่าสัตว์อสูรก็จะกระจัดพรัดพรายกันไป!” เฉินผิงสั่งจินหยวนกับลู่ฉาง

อย่างไรเสียก็แทบไม่มีความเป็นไปได้ที่จะสังหารสัตว์อสูนมากมายขนาดนั้นพร้อมๆ กันได้เลย ยิ่งไปกว่านั้น พลังวิญญาณที่พวกเขามีก็ไม่เพียงพอให้เอาชนะได้

ดังนั้นพวกเขาจึงต้องใช้หนทางอื่นและเล็งเป้าไปที่จ่าฝูงเสียก่อน

“เฉินผิง ลำพังด้วยพลังของแกฆ่าพยัคฆ์อัคคีไม่ได้หรอก! ให้ฉันจัดการแทนเถอะ”

จินหยวนอยากจะสังหารพยัคฆ์อัคคี ไม่ใช่เพราะเขาเป็นห่วงความปลอดภัยของเฉินผิงหรอก แต่การที่เขาอยากทำเช่นนั้นก็เพราะเห็นแก่ผลประโยชน์ส่วนตน

อย่างไรเสียถ้าหากเขาสังหารพยัคฆ์อัคคี เขาก็จะได้แก่นอสูรซึ่งประมาณค่าไม่ได้