เห็นได้ชัดว่าพยัคฆ์อัคคีทรงพลังกว่าเฉินผิง แต่มันไม่แม้แต่จะหยุดสู้กับเขาในระหว่างที่กำลังถูกไล่ตาม และมันเอาแต่หนีท่าเดียว
เฉินผิงไม่รู้ว่าเขาไล่ตามสัตว์อสูรมานานแค่ไหนแล้ว แต่ไม่ช้าเขาก็พบว่าตัวเองเข้ามาถึงส่วนลึกของภูเขาอสูร
เฉินผิงตะลึง เขาหยุดวิ่งแล้วสำรวจพื้นที่รอบๆ ด้วยปราณสัมผัสของเขา ตอนนั้นเองที่เขาตรวจพบว่ามีรัศมีอันน่าเกรงขามอยู่รอบตัว รัศมีเหล่านี้ไม่เป็นอันตรายในขณะนั้น แต่เฉินผิงรู้ว่าถ้าพวกสัตว์อสูรที่ปล่อยรัศมีออกมาเจอตัวเขาเข้า พวกมันจะโจมตีเขาโดยไม่ลังเล ถึงตอนนั้นเฉินผิงอาจจะโต้กลับไม่ไหว
เขาจึงยืนมองพยัคฆ์อัคคีวิ่งหนีไป และตัดสินใจว่าจะหยุดไล่ตาม เขาหันหลังและพร้อมจะกลับไป
ทันทีที่เขาเลิกไล่ตามพยัคฆ์อัคคีและเตรียมจะไปจากภูเขา สัตว์อสูรตนนั้นก็หยุดและเข้าขัดขวางเขาด้วยเสียงคำราม มันอ้าปากกว้างเป็นการข่มขู่ว่าจะโจมตีเฉินผิงถ้าเขาพยายามหนี
เฉินผิงรู้สึกงุนงง เมื่อครู่พยัคฆ์อัคคีกำลังวิ่งหนีฉัน แต่พอฉันเลิกไล่ตามมัน มันกลับพยายามจะหยุดฉันไม่ให้ออกไป?
ทันใดนั้น เขาก็ขมวดคิ้วเมื่อเขาตระหนักได้ ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจเจตนาของสัตว์อสูรแล้ว มันจงใจล่อฉันมาที่นี่!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...