หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2281

เรื่องนี้ฉันไม่ขอรับผิดชอบแน่ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย

“ฉันกลายเป็นของคุณไปแล้ว นับแต่วินาทีที่ฉันได้รับเลือดของคุณ คุณคือนายของฉันนับจากนี้ไป เมื่อครู่นี้คุณไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ?” หัวเฟิ่งถาม

"ผม-"

เฉินผิงอ้ำอึ้ง ที่จริงแล้วก่อนหน้านี้เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกผ่อนคลายและความอัศจรรย์ใจที่ไหลผ่านตัวเขา

ถึงกระนั้น เรื่องทั้งหมดนี้ก็ฟังดูไร้สาระสำหรับเขา เธอกลายเป็นของฉันด้วยเลือดแค่หยดเดียวนี่นะ? เป็นไปได้ยังไง? และเราถึงกับ...

"คุณหัวเฟิ่ง นี่มันกะทันหันเกินไป เรื่องทั้งหมดนี้ทำเอาหัวของผมหมุนติ้ว ยังไงก็ตาม ผมต้องกลับไปแล้ว ไม่อย่างนั้นพวกพ้องของผมจะเป็นห่วง”

เฉินผิงอยากจะออกไปให้เร็วที่สุด มิฉะนั้นเขาคงไม่อาจแก้ตัวได้เลย

“นายท่าน ฉันจะไม่ห้ามหากคุณต้องการจะไป แต่ก่อนอื่น ฉันมีของขวัญให้คุณ”

จากนั้นเธอก็โบกมือเบาๆ และภูเขาทั้งลูกก็เริ่มส่งเสียงดังสนั่น สัตว์อสูรนับไม่ถ้วนคำรามพร้อมกัน เสียงคำรามของพวกมันฟังดูตื่นเต้น ราวกับว่าพวกมันกำลังโห่ร้องให้หัวเฟิ่ง

ทันใดนั้นเอง สัตว์อสูรทั้งหมดที่พาเฉินผิงมายังที่แห่งนี้ก็มารวมตัวกัน พวกมันทำตัวเหมือนสุนัขเชื่องๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าหัวเฟิ่ง

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คนๆ นี้จะเป็นเจ้านายของพวกเจ้า พวกเจ้าต้องเชื่อฟังคำสั่งของเขาตลอดเวลา” หัวเฟิ่งพูดกับสัตว์อสูร

เมื่อมองไปที่เฉินผิง พวกสัตว์อสูรก็คำรามเบาๆ และพยักหน้าอย่างนอบน้อม

“นายท่าน สัตว์อสูรเหล่านี้มีความรู้สึก แม้ว่าพวกมันจะไม่สามารถพูดภาษาของเราหรือแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ แต่ก็ค่อนข้างฉลาด ทำไมคุณไม่เลือกสักตัวมาเป็นพาหนะของคุณล่ะ? มันสามารถปกป้องคุณในยามอันตรายได้เช่นกัน” หัวเฟิ่งกล่าว

ความตื่นเต้นพลุ่งพล่านภายในตัวเฉินผิง มันคงจะเจ๋งมากถ้าฉันได้ขี่สัตว์อสูร!

เขากวาดสายตามองเหล่าสัตว์อสูรที่อยู่ข้างหน้าเขา ไม่รู้ว่าจะเลือกตัวไหนดี

ระหว่างที่เขาเลือกไม่ถูก พยัคฆ์อัคคีที่เรียกฝูงสัตว์อสูรมาก็คำรามเบาๆ จากนั้นมันก็เข้ามาหาเฉินผิงและตะปบใส่เขาราวกับกำลังเสนอตัวเป็นสัตว์พาหนะของเขา

ถึงยังไงก็คงไม่มีใครสามารถอยู่รอดในภูเขาสัตว์อสูรได้เป็นเวลานาน นับประสาอะไรกับการบุกเข้าไปในส่วนลึกของภูเขา

“ขอฉันรออีกสักหน่อย...”

เก๋อหยู่หานรู้สึกเศร้าอยู่บ้าง เธอมีความรู้สึกที่พิเศษต่อเฉินผิง อันที่จริงแล้ว เธอคงไม่มีทางฟื้นขึ้นมาได้ถ้าไม่ใช่เพราะเขา

“ข่าวร้ายครับ คุณหนูเก๋อ!”

ทันใดนั้น สมาชิกคนหนึ่งของตระกูลเก๋อก็วิ่งเข้ามา

“มีอะไร?” เก๋อหยู่หานถาม

“พะ-พยัคฆ์อัคคีกำลังพุ่งตรงมาทางนี้ มีสัตว์อสูรฝูงใหญ่ตามหลังมาด้วย ผมกลัวว่าพวกมันกำลังจะโจมตีอีกระลอก” เขาพูดด้วยสีหน้าที่มีแต่ความกลัว