หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2284

ในที่สุด พยัคฆ์อัคคีตัวโตก็ย่อตัวลงจนมีขนาดเท่าลูกหมา ซึ่งดูน่ารักเป็นพิเศษ

ทั้งเฉินผิงและเก๋อชางเซิงตกตะลึงกับสิ่งที่พวกเขาเห็น

"ว้าว! พยัคฆ์อัคคีหดตัวลงแล้ว! น่ารักมากๆ!"

เก๋อหยู่หานรีบย่อลงและอุ้มพยัคฆ์อัคคีขึ้นมาลูบคลำ

แต่แล้วพยัคฆ์อัคคีก็กระโดดออกจากอ้อมกอดของเธอและกระโจนเข้าสู่อ้อมแขนของเฉินผิง

เฉินผิงใส่มันเข้าไปในแหวนเก็บของ ด้วยวิธีนี้จะไม่มีใครรู้ว่ามันมีตัวตน

ทันทีที่ฝูงชนมาถึงอาคมเคลื่อนย้าย พวกเขาก็ออกเดินทาง

เกิดแสงสีขาวส่องผ่าน และภาพตรงหน้าของเฉินผิงก็เปลี่ยนไปในทันที

ทะเลทรายอันกว้างใหญ่กลายเป็นทุ่งหญ้าเขียวขจีที่มีอากาศบริสุทธิ์ และทิวทัศน์ที่สวยงามจนแทบจะหยุดหายใจ กระนั้นสถานที่อันสวยงามแห่งนี้ก็ขาดแคลนพลังวิญญาณอย่างรุนแรง

เป็นเหตุผลที่ไม่มีคนจากอาณาจักรลับแห่งไหนครอบครองที่แห่งนี้เลย ผู้คนในอาณาจักรลับไม่สามารถฝึกฝนในสถานที่ที่มีแต่ความสวยงามแต่ขาดพลังวิญญาณ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปยังสถานที่แบบนั้น ไม่ว่าทิวทัศน์จะสวยงามเพียงใดก็ตาม

ไม่ไกลจากอาคมเคลื่อนย้าย มีปราสาทอันงดงามหลังหนึ่งที่สร้างขึ้นจากหิน ปราสาทนั้นกินพื้นที่กว้างขวาง

"คุณเฉิน การชุมนุมอาณาจักรลับจะจัดขึ้นที่นั่น แต่ไม่มีใครมาที่นี่หลายปีแล้ว สงสัยตอนนี้ปราสาทคงพังหมดแล้ว” เก๋อชางเซิงพูดขณะที่เขาชี้ไปยังปราสาท

“คุณไม่คิดว่ามันสิ้นเปลืองไปหน่อยเหรอที่จะจัดการชุมนุมในปราสาทแห่งนี้?”

เฉินผิงจ้องไปที่ปราสาท เขาทึ่งในความเสเพลของผู้คนจากแปดมหาอาณาจักรลับ พวกเขาใช้เวลามากมายไปกับการสร้างปราสาทขนาดใหญ่แบบนั้นเพียงเพื่อจัดการการชุมนุมอาณาจักรลับ และการประลองที่จะใช้เวลาเพียงไม่กี่วันในแต่ละปีงั้นหรือ?

“ฉันได้ยินมาว่ามันน่ากลัวมาก ถ้าประตูอัคคีและประตูอัสนีไม่ส่งคนไป พวกที่เข้าไปในอาณาจักรนั้นคงกลายเป็นอาหารของสัตว์อสูร”

“ฉันได้ยินมาว่ามีไอ้กุ๊ยกระจอกคนหนึ่งพยายามไล่ตามพยัคฆ์อัคคี สุดท้ายก็ไม่ได้ออกมา ฉันพนันเลยว่าเขาโดนกินไปแล้ว”

“เขาลือกันว่าหลิวฉางแห่งปราสาทจันทร์เสี้ยวฉี่รดกางเกงด้วย”

"ใช่! เห็นว่าจินหยวนแห่งสำนักจ่านเยว่ก็อยู่ที่นั่นด้วย เด็กหนุ่มทายาทคนรวยพวกนั้นคิดจะไปที่นั่นเพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์ โชคร้ายที่พวกเขาถูกสัตว์อสูรบุกโจมตี!”

มีคนกลุ่มหนึ่งพูดคุยซุบซิบกันอยู่

เมื่อได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกัน จินหยวนก็เดินเข้าไปและตะโกนด้วยความโมโห “ถ้าไม่รู้อะไรก็อย่ามาพูดพล่อยๆ”