“ถามอะไรของคุณ คุณหลิว? คุณเฉินก็ยืนอยู่ต่อหน้าเรานี่ไง ยังไม่ตายและสบายดี” โหวเจิ้นพูด
หลิวฉางไม่ได้หันไปมองโหวเจิ้น เขาจับจ้องที่เฉินผิง ยังคงอึ้งไม่หาย “คุณไล่ตามพยัคฆ์อัคคีและถลำลึกเข้าไปในภูเขาอสูรที่สุดจะอันตราย คุณไม่เป็นอะไรเลยเหรอ? แล้วพยัคฆ์อัคคีล่ะ?”
หลิวฉางอยากรู้อยากเห็นมาก จนเขาอดสงสัยไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในตอนที่เฉินผิงฝ่าเข้าไปจนถึงส่วนลึกของภูเขาอสูร และเขารอดชีวิตโดยไม่บาดเจ็บได้ยังไง
เมื่อดูจากความแข็งแกร่งของเฉินผิงแล้ว แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะรอดพ้นจากอาณาเขตมหาภัยของภูเขาลูกนั้น
กระนั้นก็เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเฉินผิงยืนอยู่ต่อหน้าหลิวฉางอย่างไม่ทุกข์ร้อนและไม่เป็นอันตรายใดๆ ภาพนั้นทำให้หลิวฉางทั้งประหลาดใจและประทับใจ
“หลิวฉาง คุณรู้จักเฉินผิงด้วยเหรอ?” หานฉิงเอ๋อร์ประหลาดใจ
“ใช่ เราเคยเจอกันหลายครั้งแล้ว ในโลกมนุษย์ก็ด้วย” หลิวฉางผงกหัวตอบ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...