หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2299

เหยาเซิ่งฮุยจ้องมองเฉินผิงอย่างเคร่งเครียด เพราะเขารู้สึกถึงแรงกดดันจากฝ่ายหลัง ดูเหมือนว่าฉันจะเสียตำแหน่งในอันดับเกียรติยศยอดมงกุฎในอีกไม่ช้า!

“เก่งมาก เฉินผิง!” หานฉิงเอ๋อร์ตะโกนด้วยความตื่นเต้นและกระโดดขึ้นไปบนเวที

หลิวฉางซึ่งยืนอยู่ข้างเธอมาตลอดมีสีหน้าบึ้งตึง

เมื่อเธอเหยียบลงที่เวที หานฉิงเอ๋อร์ก็ดูมีความสุขมากจนดวงตาคู่สวยของเธอเป็นประกาย และสายตาของเธอเปี่ยมไปด้วยเสน่หาและความชื่นชม

เมื่อเห็นเช่นนั้น เฉินผิงจึงมองเธอด้วยแววตาอ่อนโยน พร้อมส่งยิ้มน้อยๆ ให้เธอ

เพราะเฉินผิงจำต้องใช้หานฉิงเอ๋อร์เพื่อที่จะได้แทรกซึมเข้าไปในคฤหาสน์จื้อเสี่ยว เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากผูกมิตรกับเธอ

มีคนเห็นหานฉิงเอ๋อร์กับเฉินผิงสบตาอย่างชอบพอกันและพูดติดตลกว่า “คุณหาน เฉินผิงเป็นลูกเขยในอนาคตของคุณใช่ไหม? ไม่เห็นคุณเล่าเรื่องเขาให้เราฟังเลย”

หานฟู่เซิงรู้ว่าคนๆ นั้นแค่แหย่เล่น แต่เขาก็ยังขมวดคิ้วและตะโกนใส่หานฉิงเอ๋อร์ว่า “หานฉิงเอ๋อร์ สำรวมหน่อย! ลูกจะขึ้นมาบนเวทีตามใจไม่ได้! ลงไป!"

เมื่อได้ยินหานฟู่เซิงตะโกนใส่เธอ หานฉิงเอ๋อร์ก็ทำหน้ามุ่ยและลงไปจากเวที

"คุณอวี๋ มีบางอย่างผิดไม่ชอบมาพากล เฉินผิงตีระฆังมังกรได้ยังไง? จะต้องมีอะไรผิดพลาดกับค้อนหรือระฆังมังกรแน่ๆ! เฉินผิงเป็นแค่ผู้แบ่งวิญญาณระดับสาม แล้วเหตุใดเขาถึงยกค้อนขึ้นและเรียกมังกรทองเก้าตัวออกมาได้อย่างง่ายดาย? ไม่สมเหตุสมผลเลย! ถ้าค้อนหรือระฆังมังกรไม่มีอะไรผิดปกติ ก็แปลว่าหมอนี่ปิดบังความแข็งแกร่งที่แท้จริงเอาไว้! ตอนนี้เขาได้ลดขนาดของระฆังมังกรลงและเอาไปแล้ว ก็เท่ากับว่าเขารู้ความลับของระฆังมังกร!” เหยาเซิ่งฮุยคำราม เขาปฏิเสธที่จะยอมรับความจริงที่ว่าเขาแพ้ผู้แบ่งวิญญาณระดับสาม

อวี๋เชียนก็รู้สึกแปลกๆ เช่นกัน เขาขมวดคิ้วและถามว่า “เฉินผิง คุณย่อขนาดระฆังมังกรและเก็บมันเอาไว้ได้ยังไง คุณรู้ความลับของระฆังมังกรงั้นหรือ? เพราะแบบนั้นคุณถึงสามารถอัญเชิญมังกรทองทั้งเก้าได้ง่ายๆ ใช่ไหม?”

"ใช่ครับ ผมรู้ความลับของระฆังมังกร ที่จริงมันก็เป็นของผมอยู่แล้ว!” เฉินผิงพยักหน้า

ขณะเดียวกัน อวี๋เชียนจ้องมองเฉินผิงอย่างไม่เชื่อสายตา ฉันไม่เข้าใจ ระฆังมังกรอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว จู่ๆ มันจะเป็นของเฉินผิงได้ยังไง?

ภายในไม่กี่วินาที ระฆังมังกรก็สูงขึ้นจนเท่าตัวคน และค้อนก็วางอยู่ข้างๆ ระฆัง

“เหลวไหลสิ้นดี! ฉันไม่เชื่อแกหรอก!” เหยาเซิ่งฮุยตะโกนแล้วเดินเข้าไปหาค้อนกับระฆัง เขายอมรับคำท้า

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเหยาเซิ่งฮุยจะพยายามมากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถยกค้อนขึ้นได้หลังจากลองยกอยู่หลายครั้ง ค้อนไม่ขยับเขยื้อนเลยไม่ว่าเขาจะออกแรงมากเพียงใดก็ตาม

เมื่อเห็นว่าเรื่องมันกลับตาลปัตร เหยาเซิ่งฮุยก็อับอายมากจนพูดไม่ออก

ในทางกลับกัน อวี๋เชียนมองเฉินผิงแล้วก้มลงยกค้อนขึ้นมา ร่างกายของเขาเปล่งคลื่นรัศมีอันรุนแรงขณะที่เขาพยายามยกค้อน แต่ค้อนนั้นหนักเกินกำลัง แน่นอนว่าเขาเองก็ไม่สามารถยกค้อนขึ้นเช่นกัน