หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2306

ทันใดนั้น เฟิงอู๋เหินก็ปล่อยลำแสงออกจากดาบของเขา แต่เฉินผิงหลบได้ทัน ลำแสงนั้นชนเข้าที่ด้านข้างสนามประลอง ทำให้สนามแตกเป็นเสี่ยงๆ

เฟิงอู๋เหินหรี่ตามองการเคลื่อนไหวที่ว่องไวของเฉินผิง กระนั้นเขาก็โจมตีเฉินผิงไม่หยุด

เพื่อไม่ให้เฉินผิงหลบการโจมตีได้ เขาจึงยิงลำแสงหลายๆ สายออกไปให้ทั่วเพื่อดักทางเฉินผิง

เฉินผิงตอบสนองด้วยการเร่งฝีเท้า แต่เขาก็ต้องตกตะลึงเมื่อลำแสงที่เปล่งประกายไล่ตามเขาอย่างไม่ลดละ ราวกับว่ามันมีสติปัญญาเป็นของตัวเอง

ผู้ชมรู้สึกตึงเครียดขึ้นมาเมื่อได้เห็นสิ่งนั้น พวกเขาคิดว่าเฉินผิงคงจะหลบการโจมตีนั้นได้ยากเป็นแน่

ขณะที่ผู้ชมมั่นใจว่าการโจมตีจะโดนเฉินผิง เฉินผิงอีกสี่คนก็ปรากฏตัวขึ้นกะทันหันที่ทุกมุมของสนามประลอง

นอกจากนี้ เฉินผิงแต่ละคนยังมีกระบี่พิฆาตมังกรอยู่ในมือเหมือนกับเฉินผิงที่เป็นร่างต้นอีกด้วย

ผู้ชมต่างตกตะลึง เฟิงอู๋เหินก็เช่นกัน เขารีบรวบรวมลำแสงแล้วยิงใส่ร่างเงา

ฟุ่บ!

เมื่อลำแสงนั้นส่องผ่านร่างเงา ก็เกิดเสียงอู้อี้ก็ดังก้องในอากาศ

ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!

เฉินผิงทุกร่างที่เฟิงอู๋เหินมองเห็นถูกลำแสงดาบแทงทะลุ

“เฮอะ! คาถาลวงตามันน่าประทับใจตรงไหนกัน?” เฟิงอู๋เหินตะคอก

เขาคิดว่าเฉินผิงคงใช้คาถาลวงตาเพื่อสร้างภาพลวงตาของตัวเองหลายๆ ภาพ และมีเพียงร่างเดียวที่เป็นตัวจริงของเฉินผิง

แม้ว่าเฟิงอู๋เหินจะดูไม่ออกว่าร่างไหนเป็นร่างจริง เขาก็เลยทำลายร่างเงาทุกร่าง เพื่อให้แน่ใจว่าเฉินผิงตัวจริงจะถูกสังหารเช่นกัน

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงยินดียิ่งเมื่อเฉินผิงทุกร่างถูกลำแสงจากดาบของเขาแทงทะลุ

ถึงกระนั้น ทันทีที่รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขาก็ตระหนักว่าร่างของเฉินผิงทุกร่างสลายไปทันทีหลังจากโดนแทง

คนส่วนใหญ่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเฉินผิงพุ่งเข้าหาเฟิงอู๋เหินจากด้านหลังตั้งแต่ตอนไหน

ราวกับว่าเรื่องนั้นยังไม่น่าประหลาดใจพอ เฉินผิงหลบคมดาบที่เฟิงอู๋เหินผู้กำลังโกรธเกรี้ยวพยายามฟันใส่เขาสองครั้งได้อย่างง่ายดาย

ผ่านไปไม่นาน พวกที่บอกว่าเฉินผิงมีฝีมือด้อยกว่าเฟิงอู๋เหินก็เริ่มทำหน้ากระอักกระอ่วน

โดยเฉพาะเฟิงจิ้งเยียนที่สามารถสัมผัสได้ถึงคลื่นแห่งความอัปยศที่ถาโถมใส่เขา เมื่อเขาเห็นลูกศิษย์ตัวเองโดนเฉินผิงตบ

ทั้งหลิวฉางและจินหยวนก็ตกตะลึงเช่นกัน พวกเขานึกว่าเฉินผิงจะเป็นเป้าหมายที่เคี้ยวง่าย แต่ดูเหมือนว่าจะตรงกันข้าม พวกเขาต่างหากที่จะโดนเฉินผิงเล่นงานได้ง่ายๆ

ตรงกันข้าม เหยาเซิ่งฮุยที่อยู่ในสนามประลองของประตูพิภพกำลังเฝ้าดูสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างเงียบๆ พร้อมกับใช้ความคิด

ในขณะเดียวกัน ทั้งหานฉิงเอ๋อร์กับเก๋อหยู่หานรู้สึกปลาบปลื้ม

“สุดยอดเลย คุณเฉิน!” โหวเจิ้นส่งเสียงตะโกนราวกับระบายความหงุดหงิดที่เขาอัดอั้นมานาน