หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2311

“คุณเคยบอกว่าแปดมหาอาณาจักรลับจับมือกับสำนักใจทมิฬ แต่เราก็ไม่รู้ว่าใครในแปดมหาอาณาจักรลับที่เป็นสายของพวกเขา”

“ตอนนี้เฟิงจิ้งเยียนดูน่าสงสัยมาก หุบเขาเฟิงเยว่ไม่เพียงแต่จะมีของแบบเสี้ยววิญญาณเท่านั้น แต่ดูเหมือนเขาจะรู้จักคุณเฉินเป็นอย่างดีอีกด้วย เขาเป็นผู้นำหุบเขา แล้วเขาจะไปรู้ขีดความสามารถของคุณเฉินได้ยังไงถ้าเขาไม่ได้สมคบคิดกับสำนักใจทมิฬ”

เจียงหวูหยาและเก๋อชางเซิงกำลังร่วมกันขบคิด

เก๋อชางเซิงคิดว่าคำพูดของเจียงหวูหยามีประเด็น เขาจับตาดูเฟิงจิ้งเยียนอย่างใกล้ชิด โดยตั้งใจจะบอกเฉินผิงถึงสิ่งที่เขาได้รู้

อวี๋เชียนซึ่งได้ยินบทสนทนาของเจียงหวูหยาและเก๋อชางเซิงเดินเข้ามาหาพวกเขา “ดูการต่อสู้อย่างเงียบๆ เถอะ อย่าไปคาดเดาอะไรให้มันมากความ แปดมหาอาณาจักรลับจะต้องเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน”

“ตอนนี้ดูเหมือนเฉินผิงจะมีฝีมือมากกว่าที่คิด เฟิงอู๋เหินคงจะแพ้เป็นแน่แล้ว”

ด้วยการปรากฏตัวของอวี๋เชียน ทำให้เจียงหวูหยากับเก๋อชางเซิงไม่กล้าพูดอะไรอีก

ในขณะนั้น เฟิงอู๋เหินยืนอยู่ในสนามประลองพร้อมกับร่างที่ชุ่มเหงื่อ เขามองดูเสี้ยววิญญาณที่เขาปล่อยออกมา ด้วยสายที่ไม่อยากเชื่อว่าพวกมันจะอ่อนแอขนาดนี้

นอกจากนี้ โล่แห่งแสงที่เขาอัญเชิญมายังถูกกระบี่ของเฉินผิงฟันไปถึงสองครั้ง ความกลัวครั้งใหม่เริ่มคืบคลานขึ้นภายในตัวเฟิงอู๋เหิน

เฉินผิงรู้ได้จากสีหน้าหวาดกลัวของเฟิงอู๋เหินว่าตัวเขากำลังจะชนะ

เฟิงอู๋เหินที่สั่นกลัวคงไม่อาจแสดงฝีมือได้อย่างเต็มที่

“คุณเริ่มกลัวแล้วนี่ งั้นก็แค่ยอมรับความพ่ายแพ้ มันจะจบไม่สวยนะถ้าผมต้องกระทืบคุณ”

เฉินผิงเย้ยหยันพลางกวัดแกว่งกระบี่พิฆาตมังกร

“อย่าได้ใจไปนัก ไอ้หนู ฉันจะไม่มีวันยอมแพ้”

แม้ว่าความกลัวจะเกาะกุมเขา แต่เฟิงอู๋เหินก็ปฏิเสธที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ และไม่ยอมให้ใครเห็นความกลัวที่อยู่ลึกสุดหยั่งในใจของเขา

“ถ้าอย่างนั้น เรามาสู้กันต่อ”

พอเฉินผิงพูด กระบี่พิฆาตมังกรก็เปล่งแสงอันน่าหวาดหวั่นออกมาอีกครั้ง คราวนี้มันส่งเสียงคำรามของมังกรอันทรงพลังออกมา

เฟิงอู๋เหินสัมผัสได้ถึงรัศมีที่เปล่งออกมาจากกระบี่ของเฉินผิง มือของเขาที่จับดาบอยู่เริ่มสั่นเทา

"เอาไปกิน!"

เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!

เสี้ยววิญญาณที่เขาอัญเชิญมาถูกเผา โล่แสงของเขาถูกทำลาย และตอนนี้ดาบของเขาก็แตกเป็นเสี่ยงๆ

เฟิงอู๋เหินลุกขึ้นและจ้องไปที่เฉินผิงด้วยความโกรธเคือง

ฉันคือผู้ที่ถูกเลือกจากหุบเขาเฟิงเยว่ และฉันเป็นศิษย์เอกมือหนึ่ง ถูกกำหนดให้สืบทอดมรดกของอาจารย์ตั้งแต่อายุยังน้อย แต่ฉันกลับถูกไอ้เบื้อกจากโลกมนุษย์เล่นงาน!

ช่างเป็นความอัปยศที่น่าขำสิ้นดี เฟิงอู๋เหินรู้ว่าถ้าเขาแพ้ เขาจะไม่มีที่ยืนในหุบเขาเฟิงเยว่อีกต่อไป ยิ่งไม่ต้องพูดถึงในแปดมหาอาณาจักรลับ

ถ้าฉันโดนหุบเขาเฟิงเยว่ตัดหางปล่อยวัด ผู้หญิงทุกคนที่ฉันเคยเล่นด้วยจะมาตามล่าฉันแน่นอน จะให้เป็นแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นฉันคงจะถูกสับเป็นชิ้นๆ

เฟิงอู๋เหินรู้ว่าไม่ว่าเรื่องมันจะลงเอยแบบไหน เขาก็ไม่สามารถยอมรับได้ มิฉะนั้นเขาคงต้องตาย

“ถ้าอย่างนั้น ฉันก็ไม่มีทางเลือก”

เมื่อเฟิงอู๋เหินทำใจยอมรับชะตากรรมได้ ความกลัวในใจของเขาก็หายไป วินาทีต่อมา เขายกแขนขึ้นเหนือศีรษะเหมือนกำลังนำเสนออะไรบางอย่าง

“ไอ้คนทรยศ! อย่าทำแบบนี้!"

ดวงตาของเฟิงจิ้งเยียนเบิกโพลงเมื่อเห็นเฟิงอู๋เหินพุ่งลงมาจากบนเวทีสูง เขากระโจนขึ้น พยายามที่จะกระโดดเข้าไปในสนามประลอง