หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2314

"เงียบไปเลยนะ!"

หานฉิงเอ๋อร์จ้องหลิวฉางด้วยสายตาดุร้าย

“เฉินผิงกำลังทำอะไรอยู่? เขาคิดว่าเขาสามารถหลบหลีกการโจมตีของเฟิงอู๋เหินได้ด้วยการลอยอยู่แบบนี้นะเหรอ?”

ผู้คนที่อยู่บนแท่นรู้สึกสับสนและจ้องมองเฉินผิงตาไม่กระพริบ

เฉินผิงลอยค้างอยู่กลางอากาศโดยไม่ขยับเขยื้อน ดวงตาของเขายังคงปิดอยู่ ไม่มีทางบอกได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ฝูงชนไม่อาจรับรู้ถึงพลังมังกรที่พวยพุ่งจากร่างกายเขา มันรวมตัวกันที่ก้อนเมฆเหนือศีรษะของเขา จากนั้นมังกรทองเก้าตัวก็ปรากฏตัวออกมา พวกมันบิดตัวและหมุนวนล้อมรอบระฆังมังกร

ระฆังมังกรเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์โบราณ เมื่อตระหนักว่าเขาคงไม่มีโอกาสต่อสู้กับเฟิงอู๋เหินที่อยู่ในร่างปีศาจเช่นนี้ได้ เฉินผิงจึงตัดสินใจใช้ระฆังมังกร

แม้ว่าการใช้วัตถุโบราณดังกล่าวอาจส่งผลย้อนกลับหากผู้ใช้ขาดความระมัดระวังเพียงเล็กน้อย แต่เฉินผิงก็ไม่มีทางเลือกอีกแล้วในตอนนี้

พลังมังกรเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องจากภายในตัวเขา แก่นมังกรในตัวเขามืดสลัวลง ประกายของมันค่อยๆ จางหายไป

จากนั้น พลังมังกรก็หลั่งไหลออกมาจากตัวเขา เฉินผิงรู้สึกว่าร่างกายของเขาสั่นสะท้าน แต่เขาก็ยังคงกัดฟันและอดทนต่อไป เพราะเขาไม่รู้สึกว่าระฆังมังกรพร้อมใช้งานหรือยัง

“สหาย แกกำลังคิดจะทำอะไร?”

อวี๋เชียนสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงบนท้องฟ้า มันได้ปล่อยรัศมีพลังที่อันตรายขั้นสูงออกมา

เฉินผิงเป็นเพียงผู้แบ่งวิญญาณระดับสามเท่านั้น แต่เขากลับสามารถปล่อยพลังที่แม้แต่ตัวฉันเองยังรู้สึกถึงความอันตรายเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?

อวี๋เชียนคิดไม่ออกว่าเฉินผิงกำลังทำอะไร

เฟิงอู๋เหินเองก็รู้สึกสังหรณ์ใจเช่นกัน เขาเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าที่เงียบสงบและต้องขมวดคิ้ว

“ฉันไม่ยอมปล่อยให้แกได้มีโอกาสหรอก!”

ทันใดนั้น เฟิงอู๋เหินก็พุ่งไปทางเฉินผิงด้วยร่างอันมหึมา มันรุนแรงราวกับจรวดที่เตรียมจะทะยานฟ้าขึ้นฟ้า

เสียงหวีดร้องของเขาทำลายกำแพงเสียง ภายใต้การย่างก้าวอันทรงพลังของเขาส่งผลให้พื้นดินสั่นสะเทือนและภูเขาพังทลาย

หากมีทางผ่านระหว่างอาณาจักรลับของสัตว์อสูรมายังที่นี่จริง เราคงมีปัญหาอย่างมากหากพวกสัตว์อสูรเดินผ่านเข้ามา

อย่างไรก็ตาม ผู้ที่อยู่บนแท่นสามารถมองออกได้อย่างชัดเจนว่า เฉินผิงเป็นผู้ที่ปล่อยพยัคฆ์อัคคีออกมา

“แบบนี้เท่ากับว่าเฉินผิงทำผิดกฎในการขอความช่วยเหลือจากสัตว์อสูรในสนามประลองใช่หรือเปล่า?” ใครบางคนถามขึ้น

เก๋อชางเซิงโต้แย้งทันทีที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น “คุณเงียบไปเลย ตอนที่เฟิงอู๋เหินเรียกเสี้ยววิญญาณทั้งหกออกมา ทำไมคุณไม่แย้งสักคำว่าพวกเขาทำผิดกฏบ้างล่ะ”

สหายผู้แสดงความกังวลออกมาเงียบลงทันทีหลังจากคำพูดของเก๋อชางเซิง

“เรื่องมันชักเริ่มน่าสนใจแล้วสิ ไม่มีใครรู้เลยว่าเฉินผิงคิดจะทำอะไรต่อ”

หานฟู่เซิงผู้ซึ่งนิ่งเงียบมาจนบัดนี้ก็เอ่ยปากในที่สุด ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความชื่นชมเมื่อพวกเขาพูดถึงเฉินผิง

“เป็นแค่ผู้แบ่งวิญญาณระดับสาม แต่กลับสามารถฝึกพยัคฆ์อัคคีได้ ไม่น่าเชื่อจริงๆ...”

แม้แต่สายตาของอวี๋เชียนที่มีต่อเฉินผิงเองก็เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเช่นกัน