หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2315

เก๋อชางเซิงรู้สึกถึงความอยากรู้อยากเห็นของฝูงชนที่มีต่อเฉินผิง อีกทั้งเขายังรู้สึกถึงความกลัวที่อยู่ลึกๆ เขาเริ่มเสียใจที่พาเฉินผิงมาเข้าร่วมงานชุมนุมอาณาจักรลับครั้งนี้

ท้ายที่สุด เขากลัวว่าเฉินผิงอาจโดดเด่นกว่าคนอื่นๆ และกลายเป็นศูนย์กลางของความสนใจในงานชุมนุม หากเป็นเช่นนั้นจริง การอยู่รอดของเก๋อชางเซิงในอาณาจักรลับอาจกลายเป็นเรื่องท้าทายมากขึ้นกว่าเดิม

แม้คนจากแปดมหาอาณาจักรลับต่างก็อ้างตนว่าเป็นผู้ฝึกบำเพ็ญเพียรที่มีคุณธรรมสูงส่งซึ่งอุทิศตนเพื่อต่อสู้กับปีศาจและความชั่วร้าย เก๋อชางเซิงรู้ดีว่าพวกเขาทั้งหมดถูกขับเคลื่อนด้วยความปรารถนาที่ไม่รู้จักพอ

เพื่อแสวงหาผลประโยชน์และทรัพยากรให้กับตนเอง ไม่ว่าอะไรพวกเขาก็ยอมทำทั้งนั้น

บางทีคนพวกนี้อาจโหดร้ายเสียยิ่งกว่าวิญญาณปีศาจบางตัวเสียอีก

ในขณะเดียวกัน เฟิงอู๋เหินกำลังต่อสู้กับพยัคฆ์อัคคีในสนามประลอง

เฟิงอู๋เหินผู้กล้าหาญที่ได้กลายเป็นปีศาจไปเสียแล้ว เขาไม่ลังเลในการเผชิญหน้ากับพยัคฆ์อัคคี และเจ้าสัตว์ร้ายนั้นก็ปกป้องเฉินผิงอย่างดุเดือดเช่นกัน มันทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเขาจากการโจมตีที่เข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อนของเฟิงอู๋เหิน

แม้จะมีบาดแผลมากมายทั่วร่าง แต่เจ้าพยัคฆ์อัคคีก็ยังคงคำรามอย่างท้าทาย ดวงตาที่แน่วแน่และมุ่งมั่นของมันไม่มีทีท่าว่าจะยอมถอยแต่อย่างใด

“แกเป็นแค่สัตว์ร้าย ทำไมแกถึงไปปกป้องผู้ชายคนนั้นล่ะ? เห็นทีฉันคงจะต้องฆ่าแกก่อนสินะ” เฟิงอู๋เหินรู้สึกเดือดดาล กำปั้นของเขาห่อหุ้มด้วยหมอกสีดำในขณะที่เขาโจมตีเข้าใส่เจ้าพยัคฆ์อัคคีอย่างเต็มกำลัง!

พยัคฆ์อัคคีก็ร้องคำรามด้วยความโกรธและพุ่งเข้าใส่เฟิงอู๋เหินเช่นกัน

ตู้ม!

แรงปะทะทำให้สัตว์ร้ายลอยขึ้นไปกลางอากาศ และกระแทกเข้ากับลานประลองพร้อมกับเสียงที่ดังกึกก้อง

มันพยายามที่จะลุกขึ้นแม้จะสิ้นหวัง และสุดท้ายก็ไม่เป็นผล

ในที่สุดมันก็ทรุดลงกับพื้น กระอักเลือดออกมา โดยมีเพียงดวงตาที่ยังคงกะพริบอยู่เท่านั้นที่เป็นเครื่องพิสูจน์ได้ว่ามันยังไม่ตาย

เมื่อได้เห็นพยัคฆ์อัคคีได้รับบาดเจ็บสาหัส ผู้ชมรอบข้างก็ถูกความโลภกลืนกิน ท้ายที่สุดแล้ว แก่นอสูรของมันยังคงเป็นสิ่งที่มีค่ามหาศาล

บางคนเริ่มกวัดแกว่งอาวุธและเข้าหาสัตว์ร้ายที่บาดเจ็บ โดยหวังว่าจะชิงแก่นอสูรของมัน

“ฉันจะฆ่าใครก็ตามที่กล้าแต่ต้องพยัคฆ์อัคคี!” เก๋อหยู่หานดึงดาบออกมายืนข้างพยัคฆ์อัคคีและปกป้องมัน

โหวเจิ้นก็ลุกขึ้นมาปกป้องพยัคฆ์อัคคี เขามุ่งมั่นที่จะปัดป้องใครก็ตามที่กล้ามาใช้ประโยชน์จากความอ่อนแอของสัตว์ร้าย

เฟิงอู๋เหินเงยหน้าขึ้นและต้องตกตะลึงกับสิ่งที่เขาเห็น

“ระ-ระฆังมังกร... พวก ดูสิ! นั่นมันระฆังมังกร...” ใครบางคนอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา

ระฆังขนาดใหญ่ตกลงมาจากท้องฟ้า กระแทกเข้าหาเฟิงอู๋เหิน

เฟิงอู๋เหินพยายามหลบด้วยความกลัวแต่มันก็สายเกินไป เขารู้สึกถึงความมืดที่ปกคลุมตัวเขาในขณะที่เขาติดอยู่ภายในขอบเขตของระฆังมังกร

เฟิงอู๋เหินตื่นตระหนก เขาเริ่มโจมตีระฆังจากด้านในและพยายามยกมันด้วยร่างกายของเขา

ระฆังมังกรเริ่มสั่น ฝูงชนต่างสัมผัสได้ถึงความพยายามของเฟิงอู๋เหินในการยกมันขึ้นจากพื้น

ทันใดนั้น มังกรทองเก้าตัวก็ลงมาจากสวรรค์พร้อมกับเสียงคำรามกึกก้อง พวกมันรวมเข้ากับระฆังมังกรได้อย่างไร้ที่ติ ร่างอันไร้ตัวตนของพวกมันผสมผสานและประทับลวดลายที่ซับซ้อนลงบนพื้นผิวของระฆัง

เพียงชั่วพริบตา ระฆังมังกรก็ตกลงสู่พื้นและไม่ขยับแม้แต่น้อย