หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2316

"แค่นั้นเหรอ? มันจบแล้วงั้นเหรอ?" มีคนถามจากฝูงชน

ทุกคนยืนอยู่กับที่ สายตาของพวกเขาจับจ้องไปที่ระฆังมังกรที่ไม่ขยับเขยื้อน พวกเขาต่างต้องผงะไปกับจุดจบที่รวดเร็วอย่างคาดไม่ถึง

ตึง! ตึง! ตึง!

ทันใดนั้น ระฆังมังกรก็ส่งเสียงดังก้องจากภายใน

"ปล่อยฉันออกไป! ปล่อยฉันออกไป!" เฟิงอู๋เหินยังมีชีวิตอยู่ เขาร้องคำรามอย่างดุร้ายภายในระฆังมังกร

“ผมบอกคุณแล้วว่าผมจะเอาชนะคุณ แม้ว่าคุณจะกลายเป็นปีศาจผมก็ยังจะเอาชนะคุณให้ได้” เฉินผิงกล่าว

เขายื่นมือขวาออกไป ทันใดนั้น ค้อนก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา!

เขาใช้ค้อนนั่นตีระฆังอย่างแรงโดยไม่ลังเล!

เหง่ง!

เสียงที่คมชัดดังก้องกังวาน ตามด้วยรัศมีอันตรายที่เล็ดลอดออกมาจากระฆังมังกร มันกระจายออกไปทุกทิศทุกทาง

เมื่อตระหนักถึงสถานการณ์ตรงหน้า ฝูงชนรีบหาที่หลบภัยอย่างรวดเร็วอย่างระแวดระวังเพราะหวาดกลัวผลกระทบที่จะเกิดขึ้น

"อ๊าก!" เฟิงอู๋เหินผู้ซึ่งยังคงติดอยู่ในระฆังมังกรกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

เมื่อเห็นเช่นนั้น เฉินผิงก็ตีระฆังด้วยค้อนอันเดิมอีกครั้ง

เหง่ง!

สเยงสะท้อนจากระฆังมังกรสร้างแรงสั่นสะเทือนอันทรงพลังรุนแรงเสียจนทำให้สิ่งกีดขวางรอบๆ สนามประลองแตกเป็นเสี่ยงๆ นับไม่ถ้วน

หลายคนวิ่งหนีไปไกลเพื่อหลีกให้พ้นจากแรงสะเทือนลั่นฟ้าทลายดินที่พวกเขาไม่อาจต้านทานจนสับสนและวิงเวียนไปหมด

แม้แต่เฉินผิงเองก็ยังหน้าซีดเผือด เขากระอักเลือดออกมาเต็มปาก เข่าทรุดลงกับพื้น เขาพยายามพยุงตัวเองขึ้นด้วยเท้าข้างเดียว

แรงสะท้อนกลับมหาศาลที่เกิดจากระฆังมังกรทำให้เฉินผิงได้รับบาดเจ็บสาหัส

แม้พลังทางวิญญาณของเขาจะลดน้อยถอยลง แต่เฉินผิงยังคงพยายามตีระฆังต่อไป หากไม่ใช่เพราะร่างกายที่สามารถฟื้นตัวได้เองของเขา เขาคงยอมจำนนต่อคลื่นกระแทกที่ทรงพลังไปนานแล้ว

"ไปลงนรกซะ!" เฉินผิงกัดฟันกรอด

แม้สภาพร่างกายของเขาจะอ่อนแอลง แต่เฉินผิงก็รวบรวมกำลังทั้งหมดของเขาและเหวี่ยงค้อนอีกครั้งด้วยความมุ่งมั่นเต็มที่เพื่อลั่นระฆังมังกรเป็นครั้งที่สาม

เหง่ง!

ด้วยเสียงระฆังที่ดังก้อง สนามประลองไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไป มันพังทลายลงในทันที แล้วก็ถูกกลืนไปกับควันและเศษซากที่ปลิวว่อน

จากนั้น เจ้าสัตว์ร้ายก็ค่อยๆ หลับตาลง

ขณะที่ฝูงชนจับจ้องไปที่แก่นอสูรที่อยู่ในมือของเฉินผิง ความอิจฉาริษยาและความโลภที่ผสมปนเปก็ฉายแววในดวงตาของพวกเขา

ผู้คนต่างมองดูสถานการณ์อย่างใจจดใจจ่อ เฉินผิงค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เขาเหลือบมองฝูงชนจากด้านข้างอย่างแน่วแน่และสังเกตเห็นว่าแต่ละคนแสดงสีหน้าที่แตกต่างกันไป

ไม่กี่วินาทีต่อมา การมองเห็นของเขาก็พร่ามัว และเขาก็ทรุดลงกับพื้น

"คุณเฉิน!"

“เฉินผิง!”

หลายคนรีบไปช่วยเฉินผิงและพยุงให้เขายืนขึ้น

เก๋อชางเซิงและเจียงหวูหยาก็กระโดดลงจากแท่นสูงมาอยู่ข้างเฉินผิงเช่นกัน

แต่ละคนพยายามช่วยเหลือและเติมพลังทางวิญญาณให้เฉินผิง

แต่ทว่า เมื่อพลังวิญญาณเข้าสู่ร่างกายของเฉินผิง มันกลับไม่เกิดผลในเชิงบวกอย่างที่ต้องการ

เมื่อเห็นดังนั้น เก๋อชางเซิงและเจียงหวูหยาจึงรีบอุ้มเฉินผิงเข้าไปในปราสาทแล้ววางเขาลงอย่างระมัดระวัง