หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2335

คนที่เป็นผู้นำของกลุ่มคนที่วิ่งเข้ามาคือหัวหน้าของสำนักเฝินเทียนนามว่าเหยาชิง พวกเขารีบวิ่งมาเพราะได้ยินเสียงคำรามของสัตว์อสูรและเสียงการต่อสู้

แก่นอสูรของสัตว์อสูรเป็นแหล่งพลังงานในการฝึกฝนระดับสุดยอด นั่นจึงทำให้ผู้ที่อยู่ในอาณาจักรลับแข็งแกร่งกว่าผู้ที่อยู่ในอาณาจักรลับแลอย่างไม่ต้องสงสัย

โชคไม่ดีที่เมื่อเหยาชิงมาถึงพร้อมกับคนของเขา กลับมีศพอยู่บนพื้นเพียงสองศพเท่านั้น

เขาตรวจดูซากศพบนพื้นก่อนจะวางมือบนหนึ่งในนั้นอย่างเบามือ ในชั่วพริบตา ฉากการต่อสู้ก่อนหน้านี้ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา

“ช่างเป็นสิงโตยักษ์ที่ทรงพลังเสียจริง...” หรี่ตาลงเพียงเสี้ยวหนึ่ง เขาสัมผัสที่อีกศพหนึ่งเบาๆ ดวงตาของเขาเป็นประกาย “ดาบวิญญาณมีความรู้สึกจริงๆ ดูเหมือนว่าเฉินผิงจะมีของวิเศษที่น่าทึ่งอยู่หลายชิ้นทีเดียว ตามล่ามัน!”

เขาสั่งคนของเขาให้ติดตามไปในทิศทางที่สิงโตยักษ์หนีไป

เกือบทุกคนในอาณาจักรลับทั้งหมดกำลังตามล่าเฉินผิง

บางคนต้องการฆ่าชายคนนั้นเพื่อแลกกับทรัพยากรของสำนักเฟยซิง ในขณะที่คนอื่นๆ โลภอยากได้ของวิเศษที่เขาครอบครอง

โดยธรรมชาติแล้ว ยังมีคนที่กำลังค้นหาเขาเพื่อที่จะยืมมือเขา

เพียงชั่วพริบตา มีคนมากมายออกตามหาเฉินผิงไปทุกหนแห่งในอาณาจักลับ โชคดีที่สถานที่นั้นช่างใหญ่โต ดังนั้น การค้นหาใครสักคนจึงไม่ต่างอะไรกับการงมเข็มในมหาสมุทร

“ให้ตายสิ! ไอ้เด็กนั่น หายหัวไปไหนนะ?”

เหลิ่งอู๋เต้าอดไม่ได้ที่จะกังวล เมื่อยังไม่มีข่าวคราวของเฉินผิงหลังจากผ่านไปนาน

“ดูจากความกว้างใหญ่ของอาณาจักรลับนี้ มันไม่ง่ายเลยที่จะตามหาใครซักคน เหลิ่งอู๋เต้า ถ้านายอยากรู้ว่าเฉินผิงอยู่ที่ไหน ก็แค่ขอให้มหาพยากรณ์ ทำนายให้สิ” ถงไห่หยางเสนอ

ดวงตาของเหลิ่งอู๋เต้าเป็นประกายขึ้นในทันที "ถูกต้อง! ฉันลืมเขาไปได้ยังไง? ฉันจะให้คนไปตามหาเขาทันที!” เหลิ่งอู๋เต้าบอก

เขาส่งคนออกไปตามหาตัวมหาพยากรณ์ เพียงไม่นาน ชายชรามีเคราแพะก็ถูกพาตัวมา

เหลิ่งอู๋เต้าและถงไห่หยางเงยหน้าขึ้นมองที่เหรียญทั้งสามด้วยความสงสัยว่า มหาพยากรณ์สามารถทำนายทุกสิ่งด้วยเหรียญทองแดงเพียงสามเหรียญได้อย่างไร

“เหรียญทองแดงทั้งสามนี้เป็นของศักดิ์สิทธิ์โบราณอย่างนั้นหรือ?” ถงไห่หยางอดไม่ได้ที่จะถาม

“มันเป็นแค่เหรียญทองแดงธรรมดาสามเหรียญ พวกมันไม่มีความศักดิ์สิทธิ์อะไรทั้งนั้น” มหาพยากรณ์ตอบพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ

“ถ้าเป็นเช่นนั้น ทำไมพวกมันถึงทำนายได้ทุกอย่างเมื่ออยู่ในมือคุณล่ะมหาพยากรณ์” ถงไห่หยางยังคงพยายามต่อไป

“ความลับอันศักดิ์สิทธิ์เป็นความลับ ฉันต้องขอโทษด้วย แต่ฉันคงตอบไม่ได้” ขณะที่เขาพูด มหาพยากรณ์โบกมือทั้งสองข้าง และเหรียญทองแดงทั้งสามยังคงหมุนวนอยู่กลางอากาศ

กว่าสิบนาทีผ่านไป แต่ก็ยังไม่มีการตอบรับ แต่เขายังคงโบกมือไปมา ความใจร้อนท่วมท้นเหลิ่งอู๋เต้า

ผ่านไปสิบนาทีแล้ว แต่ยังไม่เห็นมีอะไรเลย! เขาไม่แน่ใจว่ามหาพยากรณ์เป็นนักต้มตุ๋นหรือไม่ เพราะเขาไม่เคยขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายมาก่อน เคยได้ยินแต่ชื่อเสียงของเขาเท่านั้น