หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2337

“มัน... มันเป็นไปได้ยังไงกัน? เฉินผิงอยู่ใกล้ๆ แต่ทำไมเราถึงอยู่นอกรัศมีการติดตามล่ะ?”

สีหน้าของมหาพยากรณ์เปลี่ยนไป

การใช้เหรียญทองแดงทำนายของเขาถูกจำกัดด้วยระยะทาง หากบุคคลนั้นอยู่ไกลเกินไป เขาก็จะไม่สามารถทำนายตำแหน่งของบุคคลนั้นได้

การที่เหรียญทองแดงตกลงอย่างกะทันหันนั้นพิสูจน์ให้เห็นว่าเฉินผิงอยู่ห่างจากพวกเขามากเกินไปและเกินขอบเขตที่กำหนด

“ให้ตายสิ! คุณกำลังเล่นตลกอะไรกับเราอย่างนั้นเหรอ? ตอนนี้เขาอยู่ข้างหน้าแล้ว แต่ตอนนี้คุณกลับมาบอกว่าเขาอยู่ไกลเกินไปและเลยขอบเขตไป คุณคิดว่าผมเป็นคนโง่หรือไง?”

สีหน้าของเหลิ่งอู๋เต้าเปลี่ยนเป็นเย็นชา เขาก้าวไปข้างหน้าและคว้าที่คอเสื้อของมหาพยากรณ์

เขาเกือบจะเสียสติไปแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย

เฉินผิงไม่เพียงแค่ได้รับบาดเจ็บเท่านั้น แต่ความสามารถของเขายังไม่น่าประทับใจอย่างที่ลือกันอีกด้วย เขาจะสามารถหนีไปได้ไกลในเวลาเพียงชั่วพริบตาได้ยังไงกัน? เว้นแต่ว่าเขาจะมีคาถาย้ายมิติและสามารถเดินทางได้อย่างอิสระในอวกาศ แต่ที่นี่เป็นอาณาจักรลับ ถึงเขาจะมีวิชานั่น เขาก็ไม่สามารถใช้มันได้อยู่ดี! เมื่อพิจารณาดูแล้ว มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว นั่นคือมหาพยากรณ์กำลังพร่ำพูดเรื่องไร้สาระ และเขาไม่สามารถทำนายตำแหน่งของชายผู้นี้ได้!

หลังจากเห็นปฏิกิริยาของชายผู้นั้นแล้ว ใบหน้าของมหาพยากรณ์ก็พลันมืดดำราวกับฟ้าร้อง “คุณสงสัยในทักษะการทำนายของผมอย่างงั้นรึ?”

“ใจเย็น ท่านมหาพยากรณ์! เหลิ่งอู๋เต้าแค่กังวลมากเกินไป!”

เมื่อเห็นเหตุการณ์ ถงไห่หยางรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อไกล่เกลี่ย

เหลิ่งอู๋เต้าเองก็ตระหนักว่าเขาได้ล้ำเส้นมากเกินไปแล้ว ท้ายที่สุด สถานะของสำนักพยากรณ์ในอาณาจักรลับแลนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าสำนักเฟยซิง อันที่จริงมันอยู่ในระดับที่สูงกว่าสำนักของเขาเสียด้วยซ้ำ

“ผมร้อนใจมากไปหน่อย ท่านมหาพยากรณ์ ต้องขออภัยด้วย"

เขาก้มตัวลงและกล่าวคำขอโทษ

เมื่อเห็นเช่นนั้น มหาพยากรณ์ก็ไม่ได้ติดใจอะไรกับเรื่องนี้ เหลิ่งอู๋เต้าเป็นเจ้าเหนือหัวของสำนัก ดังนั้นการที่เขาจะยอมรับผิดและขอโทษนั่นก็เพียงพอแล้ว

“โปรดทำการทำนายอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเฉินผิงไปทางไหน ท่านมหาพยากรณ์ มิฉะนั้น พวกเราจะไม่รู้อะไรเลย ออกตามล่าเขาไปทั่วเหมือนไก่ไม่มีหัว” ถงไห่หยางกล่าวกับมหาพยากรณ์

“ตกลง ฉันจะลองอีกครั้ง ฉันยอมให้เฉินผิงมาทำลายชื่อเสียงของฉันไม่ได้!”

ฟิ้ว!

เหลิ่งอู๋เต้าและถงไห่หยางต่างมองหน้ากัน ท้ายที่สุดพวกเขาทำได้เพียงออกค้นหาอย่างช้าๆ และพยายามตามล่าเฉินผิงต่อไป

ในขณะเดียวกัน เมื่อสิงโตยักษ์ขึ้นไปถึงยอดเขาโดยมีเฉินผิงอยู่ในปาก มันก็วางเขาลง

จากนั้นมันก็ใช้ลิ้นเลียเขา แต่ทว่าเฉินผิงก็ยังคงไม่ได้สติ

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น มันจึงอยู่ใกล้ๆ เขาและคอยคุ้มกัน

สัตว์อสูรต่างๆ ผ่านไปมา แม้บางตัวสนใจเฉินผิงและต้องการจะกินเขา แต่เจ้าสิงโตยักษ์ก็คอยห้ามไม่ให้ทำเช่นนั้น

เวลาผ่านไป เฉินผิงหมดสติไปเจ็ดวันเต็ม ตลอดเวลาที่ผ่านมา สัตว์อสูรจำนวนนับไม่ถ้วนต้องการจะกินเขาเป็นอาหาร แต่พวกมันล้วนถูกสิงโตยักษ์ขัดขวาง

มีคนมากมายผ่านไปผ่านมา แต่ที่นี่มีสัตว์อสูรมากเกินไปอีกทั้งพวกมันยังมีระดับการฝึกบำเพ็ญฌานที่สูง ดังนั้นพวกเขาจึงเคลื่อนไหวเพียงแค่บริเวณเชิงเขาโดยไม่ได้เดินขึ้นไปบนยอด ถ้าพวกเขาเดินขึ้นมาพวกเขาก็อาจจจะได้พบกับเฉินผิง

ในระหว่างเจ็ดวันนั้น ทุกสำนักจากอาณาจักรลับแลได้เดินทางไปที่นั่นเนื่องจากการมีอยู่ของสัตว์อสูรจำนวนมากบนยอดเขา ท้ายที่สุดแล้ว แก่นอสูรของสัตว์อสูรเหล่านี้ล้วนเป็นทรัพยากรที่หายาก