หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2339

“ฉันเชื่อว่าคำแนะนำของคุณเหลิ่งเป็นข้อเสนอที่ดี เนื่องจากมีความขัดแย้งระหว่างเรากับสำนักฉุนหยางอยู่แล้ว เราจึงควรกำจัดพวกเขาเสีย การปล่อยให้พวกเขาอยู่มีแต่จะนำไปสู่ปัญหา เมื่อพวกเขาถูกกำจัด เราก็จะสามารถยึดทรัพยากรของพวกเขาและแจกจ่ายกันเองได้” ถงไห่หยางพูดสนับสนุนแผนการของเหลิ่งอู๋เต้า

เมื่อได้ยินคำพูดของถงไห่หยางและคำสัญญาที่ว่าจะแบ่งปันทรัพยากรของสำนักฉุนหยาง พวกเขาก็ไม่นิ่งเงียบอีกต่อไป “มาฆ่าพวกมันให้หมด! ฉันไม่สามารถทนเห็นเยว่ปู้ฉินได้อีกแล้ว”

“เมื่อเราจัดการกับสำนักฉุนหยางแล้ว ให้ไว้ชีวิตลูกศิษย์ที่เป็นผู้หญิงของเขา ฉันไม่สามารถต้านทานการล่อตาล่อใจทุกครั้งที่เห็นเธอ! และในเมื่อพวกเธอมันมีมากมาย เราทุกคนก็สามารถ...” ชายคนหนึ่งหัวเราะลั่น

คนเหล่านั้นนึกถึงชะตากรรมของสำนักฉุนหยางท่ามกลางเสียงหัวเราะที่ดังก้อง

ในขณะเดียวกัน เยว่ปู้ฉินและศิษย์ของสำนักฉุนหยางได้ตั้งค่ายอยู่ไม่ไกล โดยไม่รู้ถึงความคิดที่กำลังก่อตัวขึ้นในหมู่คนอื่นๆ แม้แต่น้อย

ในตอนนี้ความกังวลใจเพียงอย่างเดียวของเขาคือความปลอดภัยของเฉินผิง เนื่องจากเขาไม่แน่ใจว่าเฉินผิงจะสามารถหลบหนีไปได้หรือไม่

“อาจารย์คะ นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว พวกเขายังจับตัวเฉินผิงไม่ได้ ดังนั้นฉันแน่ใจว่าเขาสามารถหลบหนีไปได้ ไม่ต้องกังวลนะคะ!" หลิวหรุ่ยพูดปลอบเยว่ปู้ฉิน

เยว่ปู้ฉินพยักหน้าเห็นด้วย "ชะตากรรมของคุณเฉินไม่ได้ถูกกำหนดให้พบกับความตายอย่างง่ายดายอยู่แล้ว เราควรหาสถานที่ที่เหมาะสมในการย้ายสำนักฉุนหยาง ทรัพยากรภายในอาณาจักรลับนี้มีมากมาย และฉันเชื่อว่าด้วยการเข้าถึงทรัพยากรเหล่านี้ พวกเธอทุกคนจะสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งได้เร็วยิ่งขึ้น”

“อาจารย์ครับ ทำไมเราถึงไม่ไปออกล่าสัตว์อสูรและเก็บแก่นอสูรของพวกมันมาล่ะครับ?” หลิวชิงถามด้วยความสงสัย

“ฉันได้ตรวจสอบพื้นที่แล้ว พวกมันล้วนเป็นสัตว์อสูรระดับสูงที่มีพละกำลังที่น่าเกรงขาม มันต้องต้นทุนที่สูงมากในการตามล่าพวกมัน อีกทั้งทรัพยากรที่นี่มีมากมายและเพียงพอต่อการเพาะฝึกบำเพ็ญฌาน เช่นนั้นแล้วทำไมเราต้องเสี่ยงโดยไม่จำเป็นด้วยล่ะ” เยว่ปู้ฉินแสดงความไม่ต้องการที่จะล่าสัตว์อสูร

เขาต้องการมุ่งเน้นไปที่การหาสถานที่ที่เหมาะสมเพื่อตั้งสำนักฉุนหยางมากกว่า

"เอาล่ะ ถ้างั้นหลิวรุ่ยกับผมจะพาคนกลุ่มหนึ่งไปสำรวจสถานที่ที่เหมาะสมครับ!” หลิวชิงพยักหน้ารับคำอาจารย์

อีกทางด้านหนึ่ง ในการประชุมกับทุกสำนัก ทุกคนมีความเห็นเป็นเอกฉันท์ที่จะดำเนินการกับสำนักฉุนหยางและกำจัดพวกเขาให้สิ้นซาก

ในบรรดาพวกเขาในตอนนี้ มีเพียงเป้ายู่คุนเท่านั้นที่รู้ว่าเหยาชิงยังไม่ตาย และเขายังคงรักษาความสัมพันธ์กับสำนักเฝินเทียนมาตลอด

นับเป็นความสามารถของเป้ายู่คุนในการหลอกลวงสำนักฉุนหยางเป็นเวลาหลายปีและใช้ประโยชน์จากทรัพยากรของพวกเขานั้นก่อให้เกิดจากความร่วมมือของเขากับเหยาชิง ทำให้เขาสามารถหลอกลวงเยว่ปู้ฉินได้อย่างมีประสิทธิภาพ

“แกมาทำอะไรที่นี่เหยาชิง?” เหลิ่งอู๋เต้าถามขณะชำเลืองมองร่างนั้น

“ฉันได้ยินเกี่ยวกับแผนการของแกที่จะทำลายล้างสำนักฉุนหยาง ดังนั้นฉันเลยคิดว่าฉันจะมาร่วมสนุกด้วย นอกจากนี้ ฉันอยากมีส่วนร่วมในการล่าสัตว์อสูรกับพวกแกทุกคน!” เหยาชิงพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

"ไม่มีทาง แกคือผู้ฝึกฝนวิชามาร แกจะมาเข้าร่วมกับเราได้ยังไงกัน?” ผู้นำของสำนักหนึ่งกล่าวปฏิเสธเหยาชิงอย่างตรงไปตรงมา

“ถ้าแกปฏิเสธคำขอเป็นสมาชิกของฉัน ฉันจะเปิดเผยแผนของแกกับเยว่ปู้ฉิน ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าฉันอาจฝึกฝนวิชามาร แต่ฉันมีอะไรที่แตกต่างจากพวกแกที่เหลือบ้างล่ะ? พวกแกจะไม่เต็มใจที่จะทำทุกวิถีทางเพื่อการฝึกบำเพ็ญฌานและทรัพยากรงั้นเหรอ? ทำไมพวกแกถึงคิดที่จะทำลายสำนักฉุนหยางล่ะ? แบบนี้ไม่เป็นการว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเองหรือไง นอกจากนี้ การฝึกวิชามนต์ดำของฉันเกิดจากการขาดแคลนทรัพยากรและความปรารถนาที่จะเร่งการฝึกบำเพ็ญฌานของฉันเอง ด้วยทรัพยากรที่มีอยู่และสัตว์อสูรจำนวนมากมายที่นี่ ฉันไม่จำเป็นต้องหันไปพึ่งมนต์ดำเพื่อดูดซับพลังของผู้อื่นอีกต่อไป หากคุณอนุญาตให้ฉันเข้าร่วม สำนักเฝินเทียนจะสามารถเข้ามาแทนที่สำนักฉุนหยางได้ นอกจากนี้ สำนักของฉันยังสามารถมีส่วนร่วมในภารกิจกำจัดสัตว์อสูรได้อีกด้วย” เหยาชิงประกาศก้องพร้อมยิ้มอย่างเย็นชา