มีกองซากศพและทะเลเลือดจำนวนมากอยู่ที่ค่ายของสำนักฉุนหยาง ลูกศิษย์ของ สำนักฉุนหยางส่วนใหญ่ล้มหายตายจาก ส่วนคนที่เหลือเลือกที่จะทำลายตัวเอง บางคนได้รับบาดเจ็บสาหัสจนไม่สามารถขยับได้
หลิวชิงและหลิวหรุ่ยปกป้องเยว่ปู้ฉินด้วยร่างกายของพวกเขา พวกเขารู้ว่าตัวเองไม่คู่ควรกับเหยาชิง แต่ทั้งคู่ก็หาได้หวั่นเกรงไม่
“ฉันประทับใจนะ เยว่ปู้ฉิน แกนี่ช่างประสบความสำเร็จในการเลี้ยงดูลูกศิษย์ที่ภักดีมากมาย เมื่อฉันสังหารพวกมันทั้งหมด ฉันก็จะดูดพลังของแกซะ!” เหยาชิงหัวเราะเยาะ
ควันสีดำล้อมรอบฝ่ามือของเขาก่อนที่เขาจะพยายามคว้าตัวหลิวหรุ่ยและหลิวชิง
แม้ว่าทั้งคู่จะรู้ว่าความตายเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ใบหน้าของพวกเขาไรซึ่งความกลัว ทั้งสองเตรียมพร้อมที่จะปลดปล่อยพลังลมปราณทั้งหมดก่อนที่จะตาย
ขณะที่เหยาชิงเล็งฝ่ามือไปที่พวกเขา จู่ๆ ก็มีแสงเจิดจ้าก็ส่องผ่านท้องฟ้ายามค่ำคืน มันดูราวกับว่าดวงอาทิตย์ขึ้นก่อนกำหนด
ในไม่ช้า คลื่นรัศมีที่ทรงพลังก็พุ่งเข้าหากลุ่มของเยว่ปู้ฉินด้วยความเร็วที่น่าอัศจรรย์ ทำให้ต้นไม้และหินกลายเป็นฝุ่นและสร้างร่องลึกลงไปในพื้นดิน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...