“เอาล่ะ หยุดพูดแล้วหนีไปได้แล้ว เมื่อพวกคุณหนีไปได้อย่างปลอดภัยแล้ว ผมก็จะสามารถหนีไปได้เช่นกัน ผมเอาชนะเขาไม่ได้ แต่ผมก็ยังหนีไปได้” เฉินผิงกล่าว เขากังวลว่าหากยังมัวแต่พูดคุยกันไปแบบนี้มีแต่จำทำให้เสียเวลาเปล่า
ความคิดของเยว่ปู้ฉินสงบลงเมื่อเขารู้ว่าเฉินผิงจะไม่คิดพยายามต่อสู้กับเหยาชิงแบบตัวต่อตัว
“ระวังตัวด้วย คุณเฉิน” เขาพูดขณะที่หลิวหรุ่ยและหลิวชิงพยุงตัวเขาให้ลุกขึ้นพร้อมที่จะหนี
ในขณะนั้น พวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้พวกเขา เหลิ่งอู๋เต้าและถงไห่หยาง มาถึงพร้อมกับสมาชิกของสำนักอื่นๆ
หลายคนต้องตกตะลึงเมื่อได้เห็นภาพอันน่าสยดสยองและเลือดนองในสนามรบ
เหลิ่งอู๋เต้าประหลาดใจที่เห็นกลุ่มของเยว่ปู้ฉินยังมีชีวิตอยู่ อีกทั้งยังเฉินผิงก็อยู่ที่นั่นด้วย “แหม แหม ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะมาอยู่ที่นี่ได้หลังจากผ่านไปหลายวัน ในเมื่อวันนี้ฉันได้เจอแกอีก คราวนี้แกไม่มีทางหนีรอดไปจากฉันได้อย่างแน่นอน!”
ด้วยเหตุนี้ เหล่าลูกศิษย์ของสำนักเฟยซิงก็รีบล้อมรอบกลุ่มของเฉินผิงและเยว่ปู้ฉินทันที ดังนั้น ความเป็นไปได้เป็นที่จะหนีรอดได้สำเร็จจึงลดลงอย่างมาก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...