หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2347

“เอาล่ะ หยุดพูดแล้วหนีไปได้แล้ว เมื่อพวกคุณหนีไปได้อย่างปลอดภัยแล้ว ผมก็จะสามารถหนีไปได้เช่นกัน ผมเอาชนะเขาไม่ได้ แต่ผมก็ยังหนีไปได้” เฉินผิงกล่าว เขากังวลว่าหากยังมัวแต่พูดคุยกันไปแบบนี้มีแต่จำทำให้เสียเวลาเปล่า

ความคิดของเยว่ปู้ฉินสงบลงเมื่อเขารู้ว่าเฉินผิงจะไม่คิดพยายามต่อสู้กับเหยาชิงแบบตัวต่อตัว

“ระวังตัวด้วย คุณเฉิน” เขาพูดขณะที่หลิวหรุ่ยและหลิวชิงพยุงตัวเขาให้ลุกขึ้นพร้อมที่จะหนี

ในขณะนั้น พวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้พวกเขา เหลิ่งอู๋เต้าและถงไห่หยาง มาถึงพร้อมกับสมาชิกของสำนักอื่นๆ

หลายคนต้องตกตะลึงเมื่อได้เห็นภาพอันน่าสยดสยองและเลือดนองในสนามรบ

เหลิ่งอู๋เต้าประหลาดใจที่เห็นกลุ่มของเยว่ปู้ฉินยังมีชีวิตอยู่ อีกทั้งยังเฉินผิงก็อยู่ที่นั่นด้วย “แหม แหม ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะมาอยู่ที่นี่ได้หลังจากผ่านไปหลายวัน ในเมื่อวันนี้ฉันได้เจอแกอีก คราวนี้แกไม่มีทางหนีรอดไปจากฉันได้อย่างแน่นอน!”

ด้วยเหตุนี้ เหล่าลูกศิษย์ของสำนักเฟยซิงก็รีบล้อมรอบกลุ่มของเฉินผิงและเยว่ปู้ฉินทันที ดังนั้น ความเป็นไปได้เป็นที่จะหนีรอดได้สำเร็จจึงลดลงอย่างมาก

“นายมาจากสำนักฝ่ายธรรมะ เหลิ่งอู๋เต้า แต่นายกลับสมคบกับผู้ฝึกวิชามารเพื่อฆ่าฉัน! แล้วพวกคุณที่เหลือ ไม่กลัวที่จะถูกสวรรค์ลงโทษเพราะร่วมมือกับผู้ฝึกวิชามารอย่างนั้นเหรอ? พวกคุณคอยดูเถอะ สิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันในวันนี้จะเป็นชะตากรรมของพวกคุณเองในอนาคต ไม่ช้าก็เร็วพวกคุณทุกคนก็จะถูกกลืนกินเช่นกัน” ขณะที่เยว่ปู้ฉินจ้องมองไปที่ฝูงชน ร่างกายของเขาก็สั่นเทาด้วยความโกรธ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าคนเหล่านี้จะสมรู้ร่วมคิดกับสำนักเฝินเทียน อีกทั้งยังขอให้พวกเขามาทำลายฉันและสำนักของฉัน!

คำพูดของเขาทำให้ผู้คนทั้งหลายได้แต่นิ่งเงียบ

“เลิกต่อต้านดีกว่า เยว่ปู้ฉิน คุณคิดว่าเราฝึกบำเพ็ญฌานไปเพื่ออะไรกัน หือ? นายคิดว่าเราทำเพื่อปกป้องประเทศและขจัดความชั่วร้ายอย่างงั้นรึ? ผิดแล้ว เราทุกคนเป็นผู้ฝีกบำเพ็ญฌานก็เพราะเราต้องการขึ้นไปสู่ระดับที่สูงขึ้น เพื่อความเป็นอมตะ! นั่นเป็นเหตุผลที่นายควรเลิกเสแสร้งแสดงละครของนายซะ ตราบใดที่มีผลประโยชน์เข้ามาเกี่ยวข้อง แม้แต่ศัตรูก็กลายเป็นมิตรได้ นายควรมองเห็นว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นตั้งแต่แรกเมื่อนายเข้าข้างเฉินผิงแล้ว” เหลิ่งอู๋เต้าตอบโต้พร้อมถ่มน้ำลาย

“เลิกเสียเวลาพูดคุยแล้วฆ่าพวกเขาเลยดีกว่า ฉันควรจะจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งที่ไม่คาดคิดเข้ามาวุ่นวายอีก” ถงไห่หยางกล่าว

เหลิ่งอู๋เต้าพยักหน้าก่อนจะหันไปหาเหยาชิง “สั่งคนของคุณจากสำนักเฝินเทียน ให้ฆ่าพวกเขาซะ จากนั้นตำแหน่งที่สำนักฉุนหยางเคยครอบครองจะเป็นของคุณ”

ถ้าเขาต่อสู้และได้รับบาดเจ็บ เขาจะไม่สามารถทำอะไรได้หากสำนักอื่นๆ โจมตีเขาและสำนักเฝินเทียน ถึงตอนนั้น พวกเขาก็ไม่ต่างอะไรกับลูกแกะที่รอถูกเชือด

โดยธรรมชาติแล้ว เหยาชิงไม่คิดไว้ใจเหลิ่งอู๋เต้า ข้อเท็จจริงที่ว่าเขาสามารถวางแผนกำจัดสำนักฉุนหยางได้นั้น ก็เพียงพอแล้วที่จะบ่งบอกว่าเขาชั่วร้ายและโหดเหี้ยมเพียงใด

เขาหวังว่าเฉินผิงและคนอื่นๆ จะปลิดชีวิตตัวเองเพราะเขาแน่ใจว่าเส้นทางเดียวที่รออยู่เบื้องหน้าพวกเขาคือความตาย ถ้าพวกเขาฆ่าตัวตาย พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องทนทุกข์ทรมานมากนัก

“ทำไมคุณถึงมั่นใจว่าเราจะตายล่ะ?” เฉินผิงเย้ย

“แล้วมีความเป็นไปได้ที่พวกแกทุกคนจะรอดชีวิตอย่างนั้นเหรอ?” เหยาชิงถาม