หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2353
“เฉินผิงอยู่ที่ไหน เยว่ปู้ฉิน?” มหาพยากรณ์ถามเมื่อเขามองไปรอบๆ และไม่เห็นวี่แววของเฉินผิงเลย
"เชิญเข้ามาก่อนสิ คนที่มีความสามารถเช่นคุณย่อมรู้อยู่แล้วว่าคุณเฉินอยู่ที่ไหน!” เยว่ปู้ฉินตอบด้วยรอยยิ้ม
“ยุติธรรมดี…” มหาพยากรณ์หยิบเหรียญทองแดงออกมา เป่ามันและหมุนมันในมือของเขาสองสามครั้งก่อนที่จะเก็บมันกลับเข้าไปในกระเป๋าของเขา
“เฉินผิงกำลังกลับมา ฉันจะรอเขาที่นี่”
“คุณช่างน่าทึ่งมาก มหาพยากรณ์! เป็นไปตามคาดของร่างเซียน!” เยว่ปู้ฉินชมเขา
คำชมพวกนั้นทำให้มหาพยากรณ์มีความสุขมากจนแทบยิ้มจนแก้มปริจนถึงใบหู
“เยว่ปู้ฉิน ทำไมคุณถึงได้เป็นศัตรูกับสำนักอื่นๆ ทั้งหมดในอาณาจักรลับแลเพราะเฉินผิงล่ะ ยังไม่สายเกินไปที่จะเปลี่ยนใจ รู้มั้ย? ฉันสามารถช่วยคุณคุยกับเหลิ่งอู๋เต้าและปล่อยให้เขาไว้ชีวิตคุณได้” มหาพยากรณ์กล่าวแนะนำ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...