หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2357

เฉินผิงเดินไปที่ขอบเหวและมองลงไป มีเพียงความมืดเท่านั้นที่รอต้อนรับเขา ถึงอย่างนั้น รัศมีที่น่ากลัวของมันยังคงทำให้สันหลังของพวกเขาเย็นยะเยือก

แสงสีทองสว่างวาบที่หน้าผากของเฉินผิงขณะที่เขาพยายามสำรวจก้นเหวเบื้องล่างด้วยพลังปราณสัมผัสของตน น่าเสียดายที่มันถูกปิดกั้นทันที ทำให้เฉินผิงไม่สามารถค้นพบสิ่งใดได้

"คุณเฉิน เหลิ่งอู๋เต้าและคนของเขากำลังใกล้เข้ามาแล้ว” มหาพยากรณ์กระซิบหลังจากเดินมาที่ด้านข้างของเฉินผิง

เฉินผิงหันกลับมามองก่อนจะตอบมหาพยากรณ์ไปว่า “มหาพยากรณ์ คุณพอจะมีพวกหินมณีหรือจี้หยกติดตัวบ้างมั้ย?”

“คุณจะเอามันไปทำอะไรหรือ คุณเฉิน?” มหาพยากรณ์ถามอย่างสงสัย

“พลังงานลบในเหวนั้นรุนแรงมาก และผมก็กังวลว่าคนของเราอาจไม่สามารถต้านทานได้ ผมเลยต้องการสร้างสิ่งที่จะช่วยปกป้องพวกเขา”

“ฉันมีเหรียญทองแดง คุณเฉิน พวกมันพอจะใช้ได้มั้ย?

มหาพยากรณ์หยิบเหรียญทองแดงออกมาในขณะที่เขาพูด

"ได้!" เฉินผิงมองเหรียญเหล่านั้นก่อนจะหยิบมันขึ้นมาไว้ในมือ จากนั้นเขาก็ทำการปิดผนึกเหรียญทีละเหรียญด้วยพลังมังกร

เมื่อเสร็จแล้วก็แจกจ่ายเหรียญให้ทุกคน

“เก็บเหรียญไว้กับตัว หากพวกคุณไม่ทำเช่นนั้น ร่างกายของคุณอาจไม่สามารถทนต่อการกัดกร่อนที่เกิดจากพลังลบพวกนี้ได้” เฉินผิงเตือนทุกคน

ขณะที่พวกเขารับเหรียญ พวกเขารู้สึกประหลาดใจที่รู้สึกถึงความอบอุ่นจากเหรียญโลหะ มันให้ความรู้สึกเหมือนเตาขนาดเล็กที่ทำให้มือของพวกเขาอบอุ่นในขณะที่ถือมันเอาไว้

“ระวังตัวด้วยทุกคน เราไม่รู้ว่าในเหวนั้นมีอันตรายอะไรบ้าง ดังนั้นเกาะกลุ่มกันเอาไว้อย่างใกล้ชิดอย่าให้พลัดหลงกันเด็ดขาด ทางที่ดีเราควรหาเชือกมาผูกพวกเราทุกคนไว้ด้วยกัน ฉันกังวลว่าเราอาจจะหากันไม่เจอหากมีคนใดคนหนึ่งหลงออกจากกลุ่ม” เฉินผิงกล่าว

เมื่อเขาพูดจบ เขาก็หันกลับและกระโดดลงไปในเหวลึก ทุกคนต่างติดตามเขาไปโดยไม่แสดงอาการหวาดกลัวแม้แต่น้อย

“ผมคิดว่าคุณไปแล้ว” เฉินผิงประหลาดใจ ทำไมยังอยู่ที่นี่? เมื่อกี้ฉันเห็นเขาตกลงไปในเหวลึกชัดๆ

“ฉันแค่อยากจะดูว่าคุณจะกล้ากระโดดลงมาที่นี่หรือเปล่า” กะโหลกพูดต่อด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

ในไม่ช้า มหาพยากรณ์ เยว่ปู้ฉินและคนอื่นๆ ก็ลงมาทีละคน แม้ว่าเหวจะลึกมาก แต่ทุกคนก็สามารถลงมาถึงได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ

เนื่องจากพวกเขาเป็นถึงระดับเทพยุทธ์ การกระโดดลงมาจากความสูงเช่นนี้จึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับพวกเขา

อย่างไรก็ตาม หลายคนไม่สามารถต้านทานพลังลบอันเข้มข้นที่นี่ได้ ร่างกายของพวกเขาสั่นเทาเสียจนควบคุมไม่ได้ หากไม่ใช่เพราะเหรียญทองแดงที่เฉินผิงมอบให้ พวกเขาคงกลายเป็นซากศพที่เน่าเปื่อยไปแล้ว

ในขณะเดียวกัน เยว่ปู้ฉินและคนอื่นๆ รู้สึกงงงวยเมื่อเห็นว่ากะโหลกคริสตัลยังอยู่รอบๆ แสงสีขาวอันเจิดจ้าของมันกำลังส่องสว่างไปทั่วทั้งพื้นที่

“เมื่อคุณอยู่ที่นี่ ชะตากรรมของคุณจะเป็นสิ่งที่กำหนดผลลัพธ์ของการเดินทาง สิ่งเดียวที่ฉันสามารถทำได้คือการส่องแสงบนเส้นทางข้างหน้าเท่านั้น ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับคุณ” กะโหลกกล่าวอย่างช้าๆ