หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2357
เฉินผิงเดินไปที่ขอบเหวและมองลงไป มีเพียงความมืดเท่านั้นที่รอต้อนรับเขา ถึงอย่างนั้น รัศมีที่น่ากลัวของมันยังคงทำให้สันหลังของพวกเขาเย็นยะเยือก
แสงสีทองสว่างวาบที่หน้าผากของเฉินผิงขณะที่เขาพยายามสำรวจก้นเหวเบื้องล่างด้วยพลังปราณสัมผัสของตน น่าเสียดายที่มันถูกปิดกั้นทันที ทำให้เฉินผิงไม่สามารถค้นพบสิ่งใดได้
"คุณเฉิน เหลิ่งอู๋เต้าและคนของเขากำลังใกล้เข้ามาแล้ว” มหาพยากรณ์กระซิบหลังจากเดินมาที่ด้านข้างของเฉินผิง
เฉินผิงหันกลับมามองก่อนจะตอบมหาพยากรณ์ไปว่า “มหาพยากรณ์ คุณพอจะมีพวกหินมณีหรือจี้หยกติดตัวบ้างมั้ย?”
“คุณจะเอามันไปทำอะไรหรือ คุณเฉิน?” มหาพยากรณ์ถามอย่างสงสัย
“พลังงานลบในเหวนั้นรุนแรงมาก และผมก็กังวลว่าคนของเราอาจไม่สามารถต้านทานได้ ผมเลยต้องการสร้างสิ่งที่จะช่วยปกป้องพวกเขา”
“ฉันมีเหรียญทองแดง คุณเฉิน พวกมันพอจะใช้ได้มั้ย?
มหาพยากรณ์หยิบเหรียญทองแดงออกมาในขณะที่เขาพูด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...