หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2362

“แต่เราจะหากุญแจรูปทรงแบบี้นี้ได้ที่ไหนล่ะ?” เฉินผิงพูดไม่ออก

พวกเขาไม่มีกุญแจและไม่รู้ว่ากุญแจอยู่ที่ไหนหรือว่าจะไปหามันได้จากที่ไหน

พวกเขาไม่สามารถเข้าไปได้หากไม่มีกุญแจดอกนั้น

"คุณเฉิน หัวกระโหลกนั่นดูเหมือนจะคุ้นเคยกับที่นี่ บางทีมันอาจจะรู้ว่ากุญแจอยู่ที่ไหน เราควรลองถามมันดู” มหาพยากรณ์ทักขึ้น

เฉินผิงก็นึกถึงการมีอยู่ของหัวกะโหลก แต่เนื่องจากหัวกะโหลกได้สูญเสียความแวววาวไปแล้ว มันไม่มีตอบสนองใดๆ แม้ว่าเขาจะพยายามเรียกมันออกมาเท่าไหร่ก็ตาม เฉินผิงเริ่มไม่แน่ใจว่าเจ้าของกะโหลกนี้ยังอยู่หรือเปล่า

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงดึงหัวกะโหลกออกมาจากแหวนเก็บของ แต่เมื่อเขาหยิบกะโหลกออกมา เขาก็ต้องพบกับความประหลาดใจ เมื่อได้เห็นว่าหัวกะโหลกที่เคยโปร่งแสงและแวววาวในตอนแรกได้เปลี่ยนเป็นสีดำสนิท

รูปดอกบ๊วยส่องแสงที่ด้านบนของกะโหลก ซึ่งตัดกันกับกะโหลกสีดำนี้

เฉินผิงจ้องมองกะโหลกในมือด้วยความงุนงง

"คุณเฉิน หรือว่ากุญแจที่เราตามหาอยู่อาจจะเป็นหัวกะโหลกที่คุณถืออยู่?” มหาพยากรณ์ก็ตกใจเช่นเดียวกันกับภาพที่ปรากฏ

"เป็นไปได้" เฉินผิงจับหัวกระโหลกแล้วค่อยๆ ขยับมันใส่เข้าไปในช่องประตู

ทันใดนั้นเอง แรงดูดอันรุนแรงก็ดึงหัวกะโหลกไปที่ประตู และประตูบานใหญ่ก็เริ่มส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด

ไม่นาน ประตูซึ่งมีความสูงนับสิบเมตรก็เปิดออก และหัวกะโหลกนั่นก็กลับคืนสู่ฝ่ามือของเฉินผิง

เฉินผิงรู้สึกตกตะลึง ถ้าประตูนี้เปิดได้ด้วยหัวกระโหลกที่อยู่ในมือของฉัน นั่นแปลว่าเจ้าของหัวกระโหลกนี้เป็นคนสร้างมันขึ้นมาอย่างนั้นหรือ? นี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่นะ?

เฉินผิงรู้สึกสับสน เขาไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นรวมไปถึงตัวตนที่แท้จริงของเจ้าของกระโหลกได้

"คุณเฉิน ดูสิ!” เยว่ปู้ฉินอุทานในทันใด ดึงสติเฉินผิงกลับสู่ความเป็นจริง

“มันมีสิ่งมีชีวิตอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?” เยว่ปู้ฉินถามอย่างสับสน

“อาจารย์ นะ-นี่ไม่ใช่นรกจริงๆ ใช่มั้ยคะ? ฉันกลัวจัง...” หลิวหรุ่ยสั่นสะท้านไปทั้งตัว

ท้ายที่สุดเธอเป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิง ไม่น่าแปลกใจที่เธอจะรู้สึกหวาดกลัวกับภาพที่ได้เห็นตรงหน้า

“สถานที่นี้ไม่ใช่นรกอย่างแน่นอน นรกคือยมโลกใต้ภิพภ ด้วยความสามารถของเราแล้ว เราไม่สามารถออกจากโลกมนุษย์และเข้าไปสู่มิติอื่นได้ แต่อย่างไรก็ตาม สถานที่นี้ช่างน่าขนลุกราวกับนรกจริงๆ” มหาพยากรณ์กล่าวพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ไม่ว่าที่นี่จะเป็นโลกไหนก็ตาม เมื่อเรามาอยู่ที่นี่แล้ว เราก็ควรเตรียมใจและก้าวเดินต่อไปข้างหน้า ทุกคนระวังตัวนะและอย่าพลัดหลงกันเด็ดขาด” เฉินผิงเตือน

ทันทีที่พวกเขาก้าวผ่านประตู เขาสัมผัสได้ถึงรัศมีที่อันตรายอย่างยิ่งใกล้เข้ามา

ทุกคนเบียดเสียดเกาะกลุ่มกันมากขึ้นอย่างตื่นตัว