“แต่เราจะหากุญแจรูปทรงแบบี้นี้ได้ที่ไหนล่ะ?” เฉินผิงพูดไม่ออก
พวกเขาไม่มีกุญแจและไม่รู้ว่ากุญแจอยู่ที่ไหนหรือว่าจะไปหามันได้จากที่ไหน
พวกเขาไม่สามารถเข้าไปได้หากไม่มีกุญแจดอกนั้น
"คุณเฉิน หัวกระโหลกนั่นดูเหมือนจะคุ้นเคยกับที่นี่ บางทีมันอาจจะรู้ว่ากุญแจอยู่ที่ไหน เราควรลองถามมันดู” มหาพยากรณ์ทักขึ้น
เฉินผิงก็นึกถึงการมีอยู่ของหัวกะโหลก แต่เนื่องจากหัวกะโหลกได้สูญเสียความแวววาวไปแล้ว มันไม่มีตอบสนองใดๆ แม้ว่าเขาจะพยายามเรียกมันออกมาเท่าไหร่ก็ตาม เฉินผิงเริ่มไม่แน่ใจว่าเจ้าของกะโหลกนี้ยังอยู่หรือเปล่า
อย่างไรก็ตาม เฉินผิงดึงหัวกะโหลกออกมาจากแหวนเก็บของ แต่เมื่อเขาหยิบกะโหลกออกมา เขาก็ต้องพบกับความประหลาดใจ เมื่อได้เห็นว่าหัวกะโหลกที่เคยโปร่งแสงและแวววาวในตอนแรกได้เปลี่ยนเป็นสีดำสนิท
รูปดอกบ๊วยส่องแสงที่ด้านบนของกะโหลก ซึ่งตัดกันกับกะโหลกสีดำนี้
เฉินผิงจ้องมองกะโหลกในมือด้วยความงุนงง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...