"คุณเฉิน ในเมื่อมีสิ่งมีชีวิตอยู่ที่นี่ จะเป็นไปได้มั้ยว่ามีคนอาศัยอยู่ที่นี่ด้วย?” หลิวชิงถามด้วยความสงสัย
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน อย่างไรก็ตาม สถานที่นี้ค่อนข้างแปลก ดังนั้นทุกคนจะต้องระมัดระวังตัวให้ดี” เฉินผิงตอบ
ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงตามหลังเฉินผิงอย่างใกล้ชิดด้วยความระมัดระวังสูงสุด พวกเขาค่อยๆ เคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้าๆ แม้ว่าพวกเขาจะระมัดระวังอย่างมาก แต่ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการเหยียบกระดูกสีขาวจำนวนมากที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วไปได้
จำนวนของกระดูกมีมากจนล้นหุบเขา พวกเขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงการเหยียบกระดูกได้แม้ว่าพวกเขาจะใช้ความระมัดระวังแล้วก็ตาม
กร็อบ! กร็อบ! กร็อบ!
ทันใดนั้นก็มีเสียงเป็นจังหวะดังขึ้น เสียงนั้นดังเสียดหู สะท้อนผ่านหุบเขาอันเงียบสงบ
เฉินผิงหยุดกะทันหันและกวาดตามองรอบๆ อย่างตระหนก
คนอื่นๆ ต่างก็อยู่ในอาการตื่นตระหนกเช่นกัน พวกเขาพยายามระบุต้นตอที่มาของเสียงนั่น
แต่เพียงไม่นาน พวกเขาก็ได้ตระหนักว่าเสียงกระทบกันนั้นคือเสียงสะท้อนที่ดังกึกก้องไปทั่วทั้งหุบเขา
"คุณเฉิน ดูสิ!” หลิวหรุ่ยตะโกน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...