หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2364

ราวสองชั่วโมงต่อมา เฉินผิงก็สามารถกำจัดโครงกระดูกนับพันได้สำเร็จ

เศษกระดูกสีงาช้างที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นได้สลายกลายเป็นฝุ่นผงและกระจายไปกับสายลม

เฉินผิงเรียกร่างเงาทั้งหกกลับคืนและถอนหายใจยาว

เยว่ปู้ฉิน มหาพยากรณ์และคนอื่นๆ เต็มไปด้วยความตกใจขณะที่พวกเขาจ้องมองเฉินผิง

พวกเขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าร่างเงาของเฉินผิงจะมีพลังได้เฉกเช่นเดียวกันกับร่างต้นได้

ร่างเงาของคนทั่วไปถูกใช้เพื่อหลอกล่อศัตรูเท่านั้น โดยทั่วไปแล้วร่างเงาจะไม่มีพลังเป็นของตนเอง แต่นั่นไม่ใช่กรณีของเฉินผิง ร่างเงาของเขาไม่เพียงมีพลังเป็นของตัวเองเท่านั้น แต่ยังสามารถใช้เพื่อต่อสู้กับศัตรูได้อีกด้วย

ในทางกลับกัน เฉินผิงกลับรู้สึกต่างออกไป โดยปกติแล้ว พลังวิญญาณของเขาไม่สามารถรองรับร่างเงาได้นานหลายชั่วโมงเวลาที่เขาใช้วิชากระบี่เก้าเงา

เขารู้สึกประหลาดใจเมื่อพบว่าร่างเงาของเขายังคงอยู่ได้แม้ว่าจะผ่านเวลาไปกว่าสองชั่วโมงแล้วก็ตาม ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่าพลังงานของเขายังไม่ลดลงไปอีกด้วย

ในขณะนั้น เฉินผิงรู้สึกราวกับว่ามีพลังงานอีกรูปแบบหนึ่งอยู่ในร่างกายของเขา ซึ่งแตกต่างจากพลังวิญญาณและพลังของมังกร

ทันใดนั้น เขาเปิดจุดชีพจรตันเถียนและปล่อยให้พลังปราณสัมผัสไหลเวียนไปทั่วร่างกายของเขา จากนั้นเขาก็สังเกตเห็นรัศมีพลังสีเทาหมอกลอยอยู่เหนือจุดชีพจรตันเถียนของเขา

เฉินผิงพยายามกลั่นรัศมีพลังของตน แต่ไม่ว่าเขาพยายามมากแค่ไหน รัศมีพลังนั่นก็ไม่สามารถถูกนำเข้าไปในจุดชีพจรตันเถียนเพื่อกลั่นเป็นพลังวิญญาณได้

“บางทีรัศมีพวกนี้จำเป็นต้องผสานเข้ากับพลังมังกร” เฉินผิงพึมพำกับตัวเองพลางขมวดคิ้ว

หลังจากนั้น เขาก็ปล่อยคลื่นพลังมังกรล้อมรอบรัศมีพลังนั่นเพื่อที่พลังทั้งสองจะได้ผสานกัน

แต่เขาก็ต้องพบกับความผิดหวัง เมื่อพลังทั้งสองดูเหมือนจะผลักไสกันและกัน พลังมังกรไม่สามารถหลอมรวมกับรัศมีพลังสีเทาหมอกได้

“ช่างเป็นรัศมีที่แปลกประหลาดจริงๆ มันคืออะไรกันแน่?”

เฉินผิงมีสีหน้าตึงเครียด เพราะเขาไม่รู้ว่ารัศมีพลังนั้นจะเป็นอันตรายต่อร่างกายของเขาหรือไม่

"คุณเฉิน คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?” เยว่ปู้ฉินตะโกนเมื่อเห็นเฉินผิงยืนนิ่งไป เขากลัวว่าอีกฝ่ายจะได้รับบาดเจ็บ

“โอ้ ผมไม่เป็นไรครับ ไปกันเถอะ"

คำพูดของมันทำให้ทุกคนตกตะลึงอย่างมาก ที่นี่ไม่ใช่อาณาจักรลับที่มีสมบัติมากมายอย่างนั้นหรือ? ทำไมจู่ๆ มันจึงกลายเป็นสถานที่กักขังหยินมัวไปได้? แล้วหยินมัวคือใครกันแน่?

แม้แต่เฉินผิงก็ยังขมวดคิ้วด้วยความสับสน “นี่ไม่ใช่ซากปรักหักพังโบราณที่มีสมบัติมากมายหรอกเหรอ? เรามาที่นี่เพื่อล่าสมบัติเท่านั้น”

“หึ ที่นี่ไม่มีสมบัติใดๆ หรอกนะ จงออกไปเดี๋ยวนี้ไม่งั้นพวกแกจะต้องตาย” ผีดิบพูดด้วยความเดือดดาล

เฉินผิงจมอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก่อนหน้านี้ ชายชราคนนั้นพูดอย่างชัดเจนว่าสถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยสมบัติ และเฉินผิงก็มีความสามารถในการอัญเชิญวิญญาณของเขาให้กลับสู่อาณาจักรนิรันดร์ได้

ทำไมทุกอย่างมันถึงได้กลับตาลปัตรไปหมด?

เฉินผิงย่อมไม่ยอมใช้ความพยายามทั้งหมดเพื่อนำหัวกะโหลกไปไว้ที่นั่นเป็นแน่หากมันไม่มีสมบัติล้ำค่า

ขณะที่เฉินผิงกำลังสับสนว่าควรจะทำอย่างไรดี อากาศรอบๆ ตัวของพวกเขาก็สั่นไหว และร่างเงาอีกร่างก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขา

มันเป็นร่างของชายชราคนหนึ่งที่มีผมสีขาวและเสื้อคลุมที่มีลายหัวกะโหลก