หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2366

“แล้วถ้าผมไม่ยอมออกไปล่ะ?” เฉินผิงถาม

“ถ้าอย่างนั้น ความตายคือทางออกเดียวเท่านั้น”

เมื่อผีดิบตนนั้นพูดจบ พลังงานลบก็เริ่มรวมตัวกันที่ปลายนิ้วของเขา ก่อนที่มันจะแปรสภาพเป็นวิญญาณร้ายสองถึงสามตัวที่พุ่งเข้าใส่เฉินผิงและคนอื่นๆ พร้อมกับคมเขี้ยวและกรงเล็บที่กวัดแกว่ง

ภาพที่เห็นทำให้ทุกคนต้องตกตะลึง พวกเขาตั้งท่าเตรียมพร้อมข้าสู่การต่อสู้อย่างรวดเร็ว ไม่มีใครคาดคิดว่าเจ้าผีดิบจะโจมตีเร็วเช่นนี้

วิญญาณชั่วร้ายนั้นรวดเร็วมาก พวกมันมาถึงตัวพวกเขาในชั่วพริบตา

เมื่อเห็นเช่นนั้น พวกเขาก็เหวี่ยงอาวุธโจมตีเหล่าวิญญาณชั่วร้าย แต่ก็ต้องพบว่าการโจมตีของพวกเขาไม่สามารถสร้างอันตรายใดๆ ต่ออีกฝ่ายได้เลย แต่แล้วก็เกิดเรื่องไม่คาดคิด วิญญาณชั่วร้ายไม่ได้ทำร้ายใครแต่พวกมันกลับบินเข้าไปในร่างของคนๆ หนึ่ง

เพียงชั่วพริบตา คนคนนั้นก็ตกอยู่ในอาการสับสน อาวุธของพวกเขาก็ตกลงสู่พื้น ดวงตาของพวกเขาหมองคล้ำและไร้ซึ่งชีวิตชีวาราวกับว่าเป็นซากศพ

เฉินผิงขมวดคิ้ว เขาก็สัมผัสได้ถึงวิญญาณชั่วร้ายที่พยายามควบคุมจิตใจทันทีที่มันเข้าสู่ร่างกายคนคนนั้น

เฉินผิงคิดว่ามันเป็นคาถาลวงตารูปแบบหนึ่ง เขาจึงเริ่มท่องคาถาใจพิสุทธิ์แต่มันก็ไม่ได้ผล วิญญาณร้ายยังคงโจมตีเข้าใส่ปราณสัมผัสของเฉินผิง

“นับเป็นกระบวนท่าที่น่าประทับใจจริงๆ” เฉินผิงขมวดคิ้ว

เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าผีดิบจะสามารถโจมตีปราณสัมผัสของมนุษย์ได้ บุคคลหนึ่งจะถูกพิจารณาว่าตายไปแล้วเมื่อปราณสัมผัสของเขาถูกควบคุม เพราะบุคคลนั้นจะปฏิบัติตามคำสั่งของผู้ควบคุมทุกอย่าง แม้ว่านั่นคือการฆ่าตัวตายก็ตาม

แม้แต่เทพยุทธ์และราชันยุทธ์ในสถานที่นี้ก็ไม่สามารถต่อสู้ตอบโต้พวกมันได้เลย ผีดิบสามารถควบคุมปราณสัมผัสของพวกเขาได้อย่างสมบูรณ์ เห็นได้ชัดว่าพลังของอีกฝ่ายนั้นแข็งแกร่งเพียงใด

มันถูกต้องแล้วที่ผีดิบตนนี้มีมีพลังและความแข็งแกร่งในระดับสูง มิฉะนั้นมันคงจะไม่สามารถกักขังปีศาจอย่างหยินมัวเอาไว้ได้

ใบหน้าของเฉินผิงเริ่มซีดเซียวและเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ขณะที่เข้าใช้ปราณสัมผัสของเขาต่อสู้กับผีดิบอย่างเอาเป็นเอาตาย

ร่างกายของเขาแข็งทื่อไม่เคลื่อนไหว เขายืนนิ่งอยู่กับพื้นในขณะที่ภายในจิตใจของเขากำลังทำงานด้วยความเร็วอันมหาศาล

“จิตวิญญาณของชายผู้นี้ช่างน่าเหลือเชื่อ เขาสามารถทนอยู่มาจนถึงตอนนี้ได้ยังไงกัน?”

เจ้าผีดิบอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจที่เฉินผิงยังไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของมัน

เมื่อสบโอกาส เฉินผิงจึงรีบใช้พลังปราณสัมผัสของเขาเพื่อสังหารวิญญาณร้าย

ไม่นานเฉินผิงก็กลับสู่สภาวะปกติ ความรู้สึกที่เขาสัมผัสได้จากแสงของหนังสือไร้อักษรนั้นเหนือจริงอย่างยิ่ง เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าสิ่งของที่คุณชี่มอบให้จะมีพลังเช่นนี้

"คุณเยว่? มหาพยากรณ์?” เฉินผิงตะโกนเรียกพวกเขาและสำรวจที่ใบหน้าของชายทั้งสอง อนิจจาที่ทั้งสองไม่ตอบสนองแม้แต่น้อย

“หลิวหรุ่ย? หลิวชิง?”

เฉินผิงหันไปหาอีกสองคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาของพวกเขาไม่กะพริบราวกับรูปปั้น

ไม่ว่าเฉินผิงจะร้องเรียกชื่อพวกเขาอย่างไร ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากพวกเขา

“ดูเหมือนว่าการฆ่าไอ้หมอนั่นจะเป็นหนทางเดียวที่จะช่วยพวกเขาได้สินะ” เฉินผิงพึมพำพร้อมกับขมวดคิ้ว

ณ ขณะนั้น เฉินผิงต้องฆ่าเจ้าผีดิบแม้ว่าเขาจะไม่ต้องการก็ตาม เขาไม่สามารถปล่อยให้เยว่ปู้ฉินและคนอื่นๆ กลายเป็นหุ่นเชิดของฝ่ายตรงข้ามได้