หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2385

“ผมไม่ได้หนี และผมไม่ต้องการให้ใครมาช่วย ผมจะฟังพวกคุณคุยโวโอ้อวดอยู่ที่นี่แหละ คุณน่าจะรู้ดีกว่าใครๆ ว่าคุณทำผมหลุดมือไปกี่ครั้งแล้ว” เฉินผิงพูดอย่างเฉยเมยพลางพิงกระบี่พิฆาตมังกรของเขา

คำพูดของเฉินผิงทำให้เหลิ่งอู๋เต้าเดือดดาลด้วยโทสะ เขาไม่นึกว่าเฉินผิงซึ่งใกล้จะถึงขีดจำกัดยังจะกล้าพูดจาหยาบคายใส่เขาอีก

“ไอ้เด็กเวร แกนี่มันดื้อด้านจริงเชียว วันนี้ฉันสาบานว่าฉันจะทรมานแกให้สาแก่ใจ” ด้วยความโกรธ เหลิ่งอู๋เต้าปลดปล่อยรัศมีมหาศาลออกมาห่อหุ้มเฉินผิง

ในขณะนั้น พลังขั้นสูงสุดภายในร่างกายของเฉินผิงกำลังส่องสว่าง แต่เฉินผิงกดพลังเอาไว้ไม่ให้ปะทุออกมา

เขากัดฟัน พยายามต้านทานรัศมีที่แผ่ออกมาจากเหลิ่งอู๋เต้า ขณะที่พูดด้วยความเหยียดหยาม “ผมได้ยินมาว่ามีคนตกใจจนฉี่ราดกางเกงตอนที่เจอกับผู้จำแลงด้วย คุณเองเหรอ? พอเจอผู้จำแลงก็ถึงกับฉี่ราดกางเกง ทั้งที่ทำตัวโอหังต่อคนที่ด้อยกว่าคุณ คุณมันขี้ขลาดตาขาว!”

เฉินผิงยั่วโมโหเหลิ่งอู๋เต้าไม่หยุด เพราะเมื่อคนเราโกรธจัด พวกเขาจะไม่คิดให้รอบคอบและจะมองสถานการณ์ได้แย่ลงกว่าเดิม

เฉินผิงต้องการที่จะทำให้เหลิ่งอู๋เต้าเสียไหวพริบอันเฉียบคมของเขา ถ้าไม่อย่างนั้น อีกฝ่ายจะตรวจพบพลังในตัวเขาในไม่ช้า

“ไอ้สารเลว ไปลงนรกซะ!”

เหลิ่งอู๋เต้าปรี๊ดแตกทันทีหลังจากที่ได้ยินเฉินผิงพูดว่า "ฉี่ราดกางเกง" เขาเหวี่ยงกำปั้นและต่อยเข้าที่ท้องของเฉินผิงสุดแรง

ร่างของเฉินผิงกระเด็นไปข้างหลังทันทีเหมือนเศษใบไม้

หลังจากกระเด็นไปหลายร้อยเมตร เฉินผิงก็หล่นลงพื้นอย่างหนักหน่วง เกิดเป็นหลุมกว้างบนพื้น

เฉินผิงซึ่งในตอนแรกสามารถหลบหนีมาถึงทางเข้าหุบเขาได้ ตอนนี้ลอยละลิ่วไปด้านหลังอีกครั้ง

อั่ก!

เฉินผิงใช้มือพยุงร่างของเขาขึ้นและกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

ในขณะนั้น หน้าผากของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็นๆ และความเจ็บปวดจากอวัยวะภายในก็เกินจะทน

แม้ว่าร่างกายของเฉินผิงจะแข็งแกร่งอยู่เป็นทุนเดิม แต่เขาก็ยังได้รับบาดเจ็บหลังจากรับหมัดของเหลิ่งอู๋เต้า

“แค่นี้เองเหรอ? รู้สึกอย่างกับโดนจั๊กจี้” เฉินผิงเย้ยเหลิ่งอู๋เต้า หลังจากเช็ดเลือดที่ไหลลงมาที่มุมปาก

เหลิ่งอู๋เต้าเลือดขึ้นหน้าเมื่อได้ยินคำเยาะเย้ยของเฉินผิง เส้นผมบนหัวของเขาเริ่มลุกชันและเสื้อผ้าของเขาปลิวไสวแม้ในยามที่ไม่มีลม “ฉันจะฆ่าแก! ฉันฆ่าแกแน่! ฉันจะฉีกแกให้เป็นชิ้น ๆ!” เหลิ่งอู๋เต้าตะโกน

ร่างของเขากลายเป็นภาพพร่ามัวในขณะที่เขาปรากฏตัวต่อหน้าเฉินผิงในชั่วพริบตา

หลังจากนั้นในทันใด แสงสีทองที่เจิดจ้าราวกับดวงอาทิตย์ก็ปะทุออกมาจากหมัดของเหลิ่งอู๋เต้า และเขาโจมตีใส่เฉินผิงอย่างดุเดือด

เฉินผิงรีบกวาดตามองรอบๆ ตัว

เมื่อหมัดอันทรงพลังปะทะกับร่างของเฉินผิง เขาก็กระเด็นไปด้านหลังอีกครั้ง

ครั้งนี้เขาลอยไปไกลกว่าเดิม แต่ในขณะที่ร่างของเขายังลอยอยู่กลางอากาศ เขาปลดปล่อยพลังขั้นสูงสุดทั้งหมดในตัวเขาออกมา

ร่างของเฉินผิงส่องแสงรัศมีเจิดจ้า รัศมีอันทรงพลังห่อหุ้มตัวในขณะที่เขาลอยผ่านอากาศออกไปไกลลิ่ว