หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2387

ภายในหุบเหวลึกของหุบเขา ร่างของเฉินผิงค่อยๆ ร่วงหล่นลงมา เขาสัมผัสได้ถึงเจตจำนงสังหารที่รุนแรงและเข้มข้นรอบตัวเขา และสติของเขาก็เริ่มเลือนราง

เขาเกิดความรู้สึกคลุมเครือว่ามีบางอย่างกำลังผ่านตัวเขาไป ดูเหมือนว่าจะเป็นภูตผี แต่ในขณะเดียวกันก็ดูเหมือนจะไม่ใช่พวกมัน

ถ้าเป็นภูตผี ทำไมพวกมันถึงไม่โจมตีฉันล่ะ?

ก่อนที่เขาจะรู้ตัว เขาก็หมดสติไป

แม้ว่าร่างกายของเขาจะยังร่วงลงมาไม่หยุด แต่ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างพยุงเขาไว้ ในขณะที่ร่างของเขาหล่นลงมาช้ากว่าเดิมมาก

ในที่สุดร่างของเขาก็ตกลงบนแท่นทรงกลม ทันทีที่เขาถึงพื้น ภูตผีจำนวนมากก็รุมรอบตัวเขา แต่หลังจากมองดูเขาเพียงแวบเดียว พวกมันก็ไม่ได้โจมตีและคลานออกไปจากหุบเหวลึก

เขานอนอยู่ที่นั่นเงียบๆ แม้ว่าภูตผีจำนวนมากจะผ่านตัวเขาไป แต่ก็ไม่มีตัวไหนพยายามทำร้ายเขา

หลังจากเวลาผ่านไปนานโข เฉินผิงก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น นอกจากความมืดมิดที่อยู่รอบตัวเขาแล้ว เขายังพบกับฝูงภูตผีจำนวนมาก

เหล่าภูตผีในหุบเหวเปล่งแสงสีขาวจางๆ และพวกมันลอยขึ้นไปเรื่อยๆ ทีละตัว

เฉินผิงตื่นตระหนกเมื่อเห็นภูตผีจำนวนมาก เขากำกระบี่พิฆาตมังกรไว้แน่นและมองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง

อย่างไรก็ตาม ครู่ต่อมาเขาก็ตระหนักว่าภูตผีเหล่านั้นดูเหมือนจะไม่เห็นเขา ไม่มีตัวไหนมีทีท่าว่าจะโจมตีเขาเลย!

เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นก็เริ่มสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัว

แม้ว่าเขาจะมองเห็นได้ไม่ชัดเจนนักเพราะความมืด แต่เขาก็เห็นแท่นทรงกลมที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าตัวเองได้อย่างชัดเจน

เขาเดินวนรอบมันหนึ่งครั้ง และพบว่าเส้นผ่านศูนย์กลางของมันยาวถึงหนึ่งร้อยเมตร มันใหญ่มาก อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าจะมีพื้นที่ว่างที่ใต้แท่น และทั้งแท่นกำลังลอยอยู่กลางอากาศ

“ที่นี่มันอะไรกัน” เขาพึมพำ ฉันจำได้ว่ากระโดดลงไปในหุบเหวใต้แท่นบูชา แต่ฉันไม่นึกว่ามันจะกว้างใหญ่ขนาดนี้!

อย่างไรก็ตาม ความประหลาดใจของเขาคงอยู่เพียงชั่วขณะ และเขาก็เข้าสู่สถานะบำเพ็ญเพียรอย่างรวดเร็ว ฉันไม่เชื่อว่าหนิงจื้อจะอยู่ที่นี่ ท้ายที่สุดแล้วนี่คือสถานที่ที่ฉันบังเอิญมาเจอโดยไม่ได้ตั้งใจ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะอยู่ที่นี่

พวกเขากังวลว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเฉินผิงหากเขาบังเอิญไปเจอเหลิ่งอู๋เต้ากับพรรคพวก เฉินผิงคนเดียวคงไม่สามารถต่อกรกับคู่ต่อสู้จำนวนมากได้ ดังนั้น ถ้าเขาต้องเจออะไรแบบนั้นก็คงไม่รอดแน่!

"ว่าไง? เจอคุณเฉินหรือเปล่า?” เตี้ยนจู่ถามอย่างกระวนกระวาย คิ้วของเขาขมวดแน่น

เยว่ปู้ฉินส่ายหัว "ไม่เลย ครั้งนี้ผมไปไกลตั้งสองร้อยไมล์ แต่ก็ยังไม่พบวี่แววของเขาเลย”

“ผมก็เหมือนกัน ผมส่งลูกศิษย์ทั้งหมดออกไปค้นหาแล้ว แต่ยังไม่ได้รับข่าวคราวใดๆ เลย” มหาพยากรณ์กล่าวขึ้นพร้อมกับส่ายศีรษะ

เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น เตี้ยนจู่ก็นึกกลัวจับใจ เขาคิดว่าไม่มีทางที่เฉินผิงจะไม่กลับมาหลังจากผ่านไปหลายวันถ้าเขาไม่ได้เป็นอะไร เขาน่าจะรู้ว่าเราจะเป็นห่วงเขา ในเมื่อเขายังไม่กลับมา ก็แปลว่าเขาตกอยู่ในอันตราย!

“เราจะแยกกันออกตามหาเขา ไม่ว่าเราจะพบเขาหรือไม่ เราจะกลับมาเจอกันที่นี่ในอีกสามวัน” พูดจบเตี้ยนจู่จึงหายวับไปในชั่วพริบตา

เยว่ปู้ฉินและมหาพยากรณ์เองก็แยกกันไปคนละทางเพื่อค้นหาต่อไป