หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2392

ฟู่...

ทันใดนั้น ภูตผียักษ์ก็พ่นลมหายใจไปทางเฉินผิง

เจตจำนงสังหารแช่แข็งพื้นที่โดยรอบ ที่พื้นน้ำค้างแข็งหนาทึบเริ่มคืบคลานเข้าหาเฉินผิงและโอบล้อมเขาเอาไว้

เฉินผิงสัมผัสได้แต่สายลมแรงที่เย็นจัด ก่อนที่พื้นที่รอบตัวเขาจะเปลี่ยนเป็นสีขาว แม้แต่อากาศก็ยังเป็นน้ำแข็ง เขารู้สึกราวกับว่ากำลังติดอยู่ในพื้นที่นั้น

“บ้าชิบ เจ้านี่มันมีพลังขนาดนี้เลยเหรอ? ฉันไม่น่ามาสู้กับมันเลย...”

เฉินผิงนึกเสียใจกับการกระทำของเขา เขาไม่นึกเลยว่าภูตผีจะทรงพลังถึงเพียงนี้ แค่ลมหายใจก็สามารถกักตัวเขาไว้ได้แล้ว

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เฉินผิงต้องทำในขณะนั้นคือรอดออกไปให้ได้

เฉินผิงนึกถึงเพลิงวิญญาณของเขา เขาจึงพลิกฝ่ามือและเรียกลูกไฟสีฟ้าอ่อนขนาดเล็กออกมา

ขณะที่เขาเร่งพลังวิญญาณขึ้น เพลิงวิญญาณก็เริ่มลุกโชนและสว่างขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดเขาก็โยนลูกไฟไปยังพื้นที่ข้างหน้าเขา

ตูม!

พื้นที่นั้นสั่นสะเทือนก่อนที่จะมีเสียงแตกดังก้อง ในเวลาไม่นาน พื้นที่ทั้งหมดก็แตกเป็นเสี่ยงๆ ราวกับว่าสร้างขึ้นจากแก้ว

เมื่อรอบกายเฉินผิงกลับสู่สภาวะปกติ เขาก็รู้สึกว่าแรงกดดันจางหายไป

“แสบนักนะแก ถึงตาฉันแสดงฝีมือบ้างแล้ว!”

กระบี่พิฆาตมังกรในมือของเฉินผิงลุกเป็นไฟและเริ่มเผาไหม้อย่างรุนแรง

วินาทีต่อมา เฉินผิงก็กระโดดขึ้นไปในอากาศและฟาดฟันไปที่หัวของภูตผี

วงแสงสีทองปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าและชนเข้ากับศีรษะของปีศาจยักษ์

เคร้ง!

แม้จะเกิดเสียงดังแสบหู แต่กระบี่พิฆาตมังกรของเฉินผิงก็ไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับภูตผี

อันที่จริง หมวกเกราะสีเงินแวววาวของมันไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน

ตูม!

จากนั้นเฉินผิงก็ตระหนักว่าเขากับภูตผียักษ์นั้นอยู่คนละชั้น แม้แต่เตี้ยนจู่ผู้เป็นราชันยุทธ์ระดับแปดก็คงไม่สามารถต้านการโจมตีจากภูตผีได้ นับประสาอะไรกับตัวเขา

จากนั้นเฉินผิงก็เห็นภูตผียักษ์เดินเข้ามาหา เขารีบหายใจเข้าลึกๆ ก่อนกระโจนหนีขึ้นไปบนยอดเขา

อย่างไรก็ตาม เมื่อเฉินผิงขึ้นไปถึงยอดเขา เขาก็ตระหนักได้ว่าภูตผีจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังไต่ขึ้นภูเขาตามมา

เนื่องจากเขาได้รับบาดเจ็บอยู่แล้วและไม่อยู่ในสภาพที่จะสู้ได้ เขาจึงทำได้เพียงกัดฟันและเหวี่ยงกระบี่พิฆาตมังกรใส่พวกมัน พยายามฟันพวกมันให้ได้มากที่สุด

อย่างไรก็ตาม การทำแบบนั้นขัดขวางภูตผีไม่ได้เลย และพวกมันยังคงปีนขึ้นมาอยู่ดี

ไม่ช้าเฉินผิงก็คิดแผนอื่นออกได้ เขารีบหยิบธนูศักดิ์สิทธิ์ออกมาจากแหวนเก็บของ

พอเขาปักธนูศักดิ์สิทธิ์ลงบนพื้น ธนูก็เริ่มเปล่งแสงสีทองเจิดจ้า

ภูตผีเหล่านั้นที่ปีนขึ้นมาบนภูเขาสลายไปในวินาทีที่พวกมันถูกแสงสีทองอาบร่าง

ด้วยเหตุนั้น ภูตผีที่อยู่เชิงเขาจึงรีบถอยห่าง แม้แต่ภูตผียักษ์ก็ถอยไปที่ระยะปลอดภัยอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นแสงสีทองของธนูศักดิ์สิทธิ์