หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2393

เมื่อเฉินผิงเห็นภูตผียักษ์ถอยออกไป เขาก็ครุ่นคิด

“ภูตผีเหล่านี้กลัวธนูศักดิ์สิทธิ์มาก หรือจะหมายความว่าธนูนี้เป็นอาวุธเดียวที่ฉันสามารถใช้ต่อกรกับภูตผียักษ์ได้?”

ขณะที่ใช้ความคิดอยู่นั้น เฉินผิงก็ลูบไล้ธนูศักดิ์สิทธิ์ เขาอยู่นิ่งๆ

ฉันดึงสายธนูไม่ได้ด้วยซ้ำ! ถ้าภูตผียักษ์กลัวแล้วมันยังไงล่ะ? มันไม่เห็นจะมีอะไรเปลี่ยนไปเลย

เฉินผิงนั่งพักบนภูเขาอยู่พักหนึ่งเพื่อฟื้นฟูพลังวิญญาณของเขา

ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในหัวหลัง จากที่เขาใช้เวลาครู่หนึ่งในการจ้องมองภูตผีจำนวนมหาศาล และเขาก็เก็บธนูศักดิ์สิทธิ์ไว้

วินาทีที่เขาเก็บธนู ภูตผีก็เริ่มปีนขึ้นไปบนภูเขาอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง

เฉินผิงยังคงฟาดฟันภูตผีต่อไปโดยใช้กระบี่พิฆาตมังกรเพื่อเพิ่มพลังขั้นสูงสุดของเขา

เมื่อไหร่ก็ตามที่เขารู้สึกเหนื่อยและพวกภูตผีเข้ามามากเกินจะรับไหว เขาจะเอาธนูศักดิ์สิทธิ์ออกมาเพื่อไล่พวกมันไป

ด้วยเหตุนั้น เฉินผิงจึงสามารถฆ่าภูตผีได้จำนวนมากเพื่อเพิ่มพลังขั้นสูงสุดของเขา ในขณะเดียวกันก็ต้องระวังไม่ให้เกิดอันตรายร้ายแรง

เมื่อเขารู้ว่าแผนนี้ใช้ได้ผล เขาก็เริ่มใช้แผนนี้แบบยาวๆ

ในไม่ช้าเขาก็ลืมว่าเวลาผ่านไปกี่วันแล้ว

เขาได้ตราพลังขั้นสูงสุดมาห้าอัน และรัศมีของพลังขั้นสูงสุดนั้นทรงพลังกว่าเมื่อก่อนมาก

ขณะที่เฉินผิงมองพลังขั้นสูงสุดในตัวเขาโดยใช้ปราณสัมผัส เขาก็เกิดอาการคิดไม่ตก

เขาไม่รู้ว่าเขาควรใช้พลังขั้นสูงสุดเพื่อยกระดับพลังของเขา หรือควรจะลองดึงธนูศักดิ์สิทธิ์ดี

ในท้ายที่สุด เฉินผิงก็ยอมจำนนต่อความเย้ายวนของธนูศักดิ์สิทธิ์ และตัดสินใจเลือกทำอย่างหลัง

ขนาดตราของพลังขั้นสูงสุดห้าอันก็ยังไม่มากพอที่จะใช้ดึงสายคันธนู

เมื่อพลังขั้นสูงสุดของเขาหมดลง เฉินผิงก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเก็บธนูศักดิ์สิทธิ์ไว้ในแหวนของเขา โชคดีที่ภูตผีจำนวนมากที่อยู่ด้านล่างช่วยให้เขาสามารถเติมพลังขั้นสูงสุดที่หมดลงได้อย่างรวดเร็ว

เฉินผิงติดแหงกอยู่ในที่แห่งนั้น เขารู้สึกว่าตัวเองไร้ทางเลือก นอกจากสนุกไปกับการฆ่าภูตผีแล้ว เขาก็นึกไม่ออกว่าจะทำอะไรได้อีก

จะเกิดอะไรขึ้นกับแม่ถ้าฉันถูกขังอยู่ที่นี่ตลอดไป? แล้วผู้หญิงที่อยู่เคียงข้างฉันมาตลอดล่ะ? ใครคือพ่อของฉันกันแน่? ฉันติดอยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้! ยังมีปริศนาอีกนับไม่ถ้วนที่รอให้ฉันไขความลับ และมีคำถามอีกมากที่ฉันยังหาคำตอบไม่ได้! ฉันยังไม่มีโอกาสได้นอนกับผู้หญิงพวกนั้นเลย! ฉันคงเสียใจกับการกระทำของตัวเอง ถ้าสุดท้ายฉันจะไม่ได้เจอพวกเธออีก!

"ไม่ ฉันไม่จะปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้ ถ้าฉันออกไปจากที่นี่ได้เมื่อไหร่ ฉันจะทำให้ผู้หญิงพวกนั้นเป็นของฉันอย่างแท้จริง”

เมื่อตัดสินใจได้ เฉินผิงก็ลุกขึ้นยืนและเริ่มฟาดฟันวิญญาณด้วยกระบี่พิฆาตมังกรอีกครั้ง

ฝูงภูตผีค่อยๆ หายไปเมื่อโดนกระบี่ของเฉินผิง

ในขณะที่เฉินผิงยังคงติดแหงกและใช้เวลาแต่ละวันไปกับการฆ่าภูตผี แปดมหาอาณาจักรลับก็เข้าสู่สภาวะโกลาหล